Καναπέ, Δρόμους ή… Όπλο

κοινωνικοοικονομικών δεινών και πολλές χιλιάδες χαμένες ζωές Πολιτών/ασθενών που εξ΄αιτίας της έχασαν τα πάντα, μαζί και την υγεία τους, μαζί και την ίδια την ιατροφαρμακευτική τους περίθαλψη.

Και πεθαίνουν έτσι σαν το σκυλί στ’ αμπέλι.

Νεκρών που δεν καταλογίζονται όμως στους φονευθέντες ενός πολέμου.

Αν και Πόλεμος είναι αυτό που ζούμε. Πόλεμος Ξένων Αποικιακών Δυνάμεων και Υπάτων Αρμοστών αλλά και εγχώριων αδίστακτων αχυρανθρώπων κυβερνητών εναντίον του Λαού.

Νεκροί εξαθλιωμένοι Πολίτες που ούτε ο «φόνος» τους όμως καταλογίζεται στους παραπάνω κυρίους που με δικές τους «υπογραφές και νομοθετήσεις» τους οδήγησαν στο θάνατο.

Η κυβέρνηση του Μνημονίου – Φονιά Πολιτών έπρεπε να έχει πέσει εδώ και καιρό.

Την Κυριακή το βράδυ ήταν μια ιστορική έσχατη ευκαιρία γι’ αυτό.

Μία ακόμη χαμένη ευκαιρία.

Έξω από τη Βουλή, στην πλατεία Συντάγματος λάμβανε χώρα η συγκέντρωση κόσμου που είχε εξαγγείλει η Αντιπολίτευση.

Δεδομένων των συνθηκών ακραίας ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελληνική κοινωνία, η συγκέντρωση αναμενόταν, ελπιζόταν πως θα είναι και θα έπρεπε να είναι ιδιαιτέρως υψηλής συμμετοχής.

Θα έπρεπε να περάσει ένα σαφές μήνυμα «ως εδώ, φτάνει πια» προς τα κόμματα της συγκυβέρνησης. Μπας και συνέλθουν επιτέλους οι (βολεμένοι) Βουλευτές τους και κάνουν το αυτονόητο. Να αποσύρουν την εμπιστοσύνη τους προς την θανάσιμη για τους Πολίτες ξενόδουλη Κυβέρνηση.

Για να συμβεί αυτό θα έπρεπε να μιλάμε για μια συγκέντρωση εκατό και πλέον χιλιάδων διαδηλωτών.
Ακόμη καλύτερα εάν συγκεντρώνονταν μισό εκατομμύριο κόσμος.

Απλά, δεν συνέβη. Παρέμεινε ευσεβής πόθος.

Δυστυχώς, μόλις 4-5.000 συμμετείχαν. Προφανώς, μέλη και «σκληροί πυρήνες» του ΣΥΡΙΖΑ.

Κακώς! Κάκιστα!

Αυτό ακριβώς εκμεταλλεύονται οι κύριοι του καθεστώτος και περνάνε το ένα αντιλαϊκό μέτρο μετά το άλλο.

Την «ψυχολογική (αυτο)παράδοση των πανταχόθεν βαλλόμενων Πολιτών». Και την συνακόλουθη έλλειψη βούλησης γι’ αντίδραση.

Πέραν του ωχαδερφισμού, της ηττοπάθειας και της ψυχολογίας παράδοσης, η λογική που επικράτησε προφανώς σε μερίδα «μη συμμετεχόντων» θα ήταν :

σιγά μην πάω να συμμετάσχω σε συγκέντρωση του ΣΥΡΙΖΑ.

Κι αυτό λάθος.

Δεν έχει σημασία ποιοί επωμίστηκαν την πρωτοβουλία και το βάρος της κινήσεως. Όσες ιδεολογικές διαφορές κι αν έχει κάποιος μαζί τους, σημασία έχει πως το έκαναν.

Το λιγότερο που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να κάνουν όλοι οι υπόλοιποι ήταν να το στηρίξουν. Να συμμετάσχουν. Έστω αυτό.

Να μην ξεχνάμε ούτε λεπτό, ότι, η μόνη στιγμή που τρόμαξε το καθεστώς ήταν προ περίπου δύο ετών όταν μετά από κάμποσες ημέρες διαρκούς παρουσίας των αγανακτισμένων στο Σύνταγμα, τα νούμερα συμμετοχής του κόσμου άρχισαν να παίζουν με το μισό και το ένα εκατομμύριο.

Αυτό το μεγάλο αποτέλεσμα χρειάστηκε χρόνο βεβαίως και υπομονή για να επιτευχθεί. Μέρες και μέρες διαρκούς επίμονης παρουσίας κόσμου στο Σύνταγμα.

Λίγοι στο ξεκίνημα, περισσότεροι στην πορεία, μέχρι που «λύθηκαν» και οι υπόλοιποι, οι πολλοί και πήγαν δειλά στην αρχή, πιο άνετα κατόπιν και χειμαρρωδώς στο τέλος να συμμετάσχουν.

Ναι, λίγο πανηγυριτζίδικα, είναι αλήθεια. Πήγε η κατσαρόλα και η βουβουζέλα σύννεφο. Και τα σουβλάκια, και οι πάγκοι των μικροπωλητών και όλα τα συμπαρομαρτούντα. Και που είναι το κακό;

Αν το ξεκίνημα μιας εξέγερσης δεν είναι «λίγο από γλέντι» και «βόλτα» δεν ξεσηκώνονται, δεν πείθονται να έρθουν, ούτε μαζεύονται οι «πολλοί». Πως θα γίνει η «μύηση» του «Νέοεισερχόμενου στο Χορό της Αντίθεσης/Αντίδρασης» αν δεν έχει κάτι από συνήθεις «ελαφρές» ενέργειες με τις οποίες είναι ήδη εξοικειωμένος;

Και βεβαίως, δεν επιτεύχθηκε από έναν κομματικό σχηματισμό. Αλλά από πολλές και διαφορετικές ιδεολογικές ομάδες.
Από το ένα άκρο του ιδεολογικοπολιτικού φάσματος ως το άλλο.

Και διαλύθηκε ΜΟΝΟΝ όταν «κάποιοι» – τα γνωστά «εγκάθετα πληρωμένα τσογλάνια» – έπαιξαν το «παιγνίδι του καθεστώτος»:

«Πέτα μου την πέτρα να σου την πετάξω κι εγώ».

Στην μεγάλη εκείνη συγκέντρωση κανείς δεν περίσσεψε. Γι’ αυτό και άγγιξε τόσο μεγάλα νούμερα συμμετοχών. Κι αν δεν «διακόπτονταν τόσο άδοξα από τους πληρωμένους χρήσιμους ηλίθιους δήθεν επαναστάτες του πετροβολητού, της φωτιάς και της καταστροφής των περιουσιών των πολιτών» το 1 εκατομμύριο συγκεντρωθέντων θα γίνονταν 2 και τα 2, 3.

Η κυβέρνηση του Πρώτου Μνημονίου δεν θα είχε κανένα μέλλον.

Τα πράγματα θα ήταν πολύ διαφορετικά κατόπιν.

Μετά απο εκείνη την τραγική εξέλιξη, ο κόσμος φοβήθηκε. Δεν πρόλαβε βλέπεις να «ολοκληρωθεί η μύησή του». Ούτε να πιστέψει στις δυνατότητες της Μαζικής Κινητοποίησης. Στις δικές του Δυνάμεις πρωτίστως.

Τρόμαξε από τα δακρυγόνα, τις πέτρες, τις μολότωφ και απλά δεν ξανακατέβηκε στο Σύνταγμα. Ούτε σε καμία άλλη κινητοποίηση. Τόσο απλά.

Εκείνοι οι 100 «φυτευτοί» τότε έκαναν ανυπολόγιστο κακό που το πληρώνει αυτός ο τόπος με βαρύτατες συνέπειες ακόμη σήμερα.

Αντίστοιχα, προχτές το βράδυ, την Νύχτα της Πρότασης Μομφής, τι συνέβη;

Καμία άλλη οργάνωση, κανένας άλλος ιδεολογικός χώρος δεν έκανε κάλεσμα συμμετοχής.

Οι «συγγενείς χώροι» του ΣΥΡΙΖΑ δεν «καταδέχτηκαν» μην και «ενισχύσουν τον ΣΥΡΙΖΑ» δημοσκοπικά. Τέτοια «κοντόφθαλμη οπτική/πολιτική». Ακόμη και μεταξύ τους.

Οι αντίθετοι ιδεολογικά χώροι δεν συμμετείχαν από… «ιδεολογική εχθρότητα». Ένθεν κι ένθεν.

Μέγα Λάθος κι αυτό!

Αν και φυσικά, εδώ δεν έχουν ευθύνη μόνον αυτοί αλλά και οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας θυμηθούν εδώ τις επιθέσεις διαδηλωτών τους σε όποιον διαδηλωτή φέρει Ελληνική Σημαία σε άλλες συγκεντρώσεις και πορείες του παρελθόντος.
Ασχέτως που ανήκει (κι αν ανήκει) κομματικά.

Το αποτέλεσμα ήταν να μείνουν μόνοι τους Κυριακή βράδυ 4-5.000 νοματαίοι.

Κάτι ολέθριο που έδωσε «αέρα και θάρρος» στους Βουλευτές του καθεστώτος να στηρίξουν την θανάσιμα αντιλαϊκή κυβέρνησή τους.

Ναι, το καθεστώς δεν θα πέσει μέσα στη Βουλή από καλοπληρωμένους Βουλευτές γαντζωμένους στην εξουσία και στην κότα με τα χρυσά αυγά….

Ναι, το καθεστώς θα πέσει στους δρόμους…

Αλλά δεν θα πέσει από καμία Μονάδα Λαϊκής Δύναμης από μόνη της…

Θα πέσει μόνον αν και όταν κάποιος κατορθώσει να ενώσει τις διαφορετικές Σημαίες σε μια, σε ένα συμπαγές μπλοκ…

…που θα κατορθώσει να κατεβάσει στο Σύνταγμα κανα δύο εκατομμύρια κόσμο και να τους καθηλώσει εκεί μέχρι να προσγειωθούν ελικόπτερα στην ταράτσα της Βουλής ή να έρθουν βαγονέτα στα υπόγειά της…

Κοινώς, όταν η Αριστερά αποφασίσει να χαλιναγωγήσει την αλαζονεία της και να αντιληφθεί πως είναι μια μικρή κοινωνική μειοψηφία και πως οι μεγάλες πλειοψηφίες μπορεί να μην έχουν ούτε την τεχνογνωσία της στις «κινητοποιήσεις» ούτε την αποφασιστικότητά της, αλλά έχουν το μέγιστο όπλο στα χέρια τους…

…απλά, είναι η συντριπτική πλειοψηφία….

Κι όλοι αυτοί είναι από κεντροαριστεροί και κεντροδεξιοί έως τους εκατοντάδες χιλιάδες Πατριώτες του ευρύτερου Πατριωτικού Χώρου…

Όταν η Αλαζονική Αριστερά πάψει να θωρεί/θεωρεί με διανοουμενίστικο υφάκι αφ’ υψηλού τους πρώτους ως κρυφομπουρζουάδες χωρίς αγωνιστικότητα, τους δεύτερους ως βολεμένους, αστούς, απολιτίκ, συντηρητικούς νοικοκυραίους μήτρα κάθε κακού και τους τελευταίους συλλήβδην ως φασίστες και όλους μαζί εν πολλοίς ως «ανάξιους λόγου και προσοχής» του Ιερού Τέρατος της Αγίας Αριστεράς, τότε θα έχει γίνει μια καλή αρχή για το μεγάλο κοινό κατέβασμα του Λαού στους δρόμους….

Το «Κυριακάτικο Γεγονός» πάντως θα πρέπει να προβληματίσει πολύπλευρα…

Λέγονταν κάποτε – μερικές δεκαετίες πριν – πως τα σοσιαλιστικά κόμματα άρχισαν να έρχονται το ένα μετά το άλλο στην εξουσία των δυτικών κυβερνήσεων με «ένα βασικό σκεπτικό» (των υπερεθνικών ελίτ που τους έφερναν στην εξουσία).

«Επειδή έλεγχαν τα Μαζικά Κινήματα».

Εν ολίγοις, οι Δεξιές κυβερνήσεις επί μακρόν δεν μπορούσαν να κάνουν το παραμικρό διότι απλά είχαν απέναντί τους τις σοσιαλιστικές/αριστερές αντιπολιτεύσεις να κατεβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου κάθε τρεις και λίγο στους δρόμους.

Οπότε, ανεβαίνοντας αυτοί στην εξουσία, έληξε και το πρόβλημα.

Πολύ απλά, έφεραν αυτοί εις πέρας τις σκληρές πολιτικές που ήθελαν αλλά αδυνατούσαν (για τους παραπάνω λόγους) να φέρουν εις πέρας οι παραδοσιακές δεξιές κυβερνήσεις και χωρίς ν’ ανοίξει ρουθούνι μάλιστα.

Αφού έλεγχαν τα μαζικά κινήματα και η Δεξιά αδυνατούσε να κατεβάσει κόσμο στους δρόμους, πολύ απλά, οι δρόμοι «ήταν άδειοι». Και οι κυβερνήσεις αλώνιζαν.

Πλέον, αυτό όπως φαίνεται απλά δεν υφίσταται. Όχι μόνον το Σοσιαλιστικό/αριστερό μπλοκ δεν ελέγχει τα Μαζικά κινήματα αλλά απλούστατα αυτά τα ίδια τα κινήματα πλέον αρνούνται ν’ αποκτήσουν την υπόσταση που είχαν κάποτε.

(Κι ενώ από την μια αρνείται η Αριστερά να συνειδητοποιήσει αυτή την νέα κατάσταση – ότι δηλ. απώλεσε την «αυτοκρατορική της Ηγεμονία» στα (ανύπαρκτα πλέον) Μαζικά Κινήματα – από την άλλη αρνείται ταυτόχρονα να συμπράξει «στους Δρόμους» με τις υπόλοιπες πολιτικοϊδεολογικές κοινωνικές δυνάμεις. Αστικές και Πατριωτικές. Θα πει βεβαίως κανείς: πως να κάνει η Αριστερά αυτό το «ιστορικό άλμα» όταν ακόμη και μεταξύ τους οι Δυνάμεις της Αριστεράς αρνούνται να συμπράξουν μην και ενισχυθεί εκλογικά η μια περισσότερο από την άλλη).

Η μεγάλη απόδειξη (μη μαζική συμμετοχή κόσμου σε διαδηλώσεις αν και σε συνθήκες ακραίας κρίσης) έχει δοθεί επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια εδώ στην Ελλάδα, το «Μέγα Πειραματόζωο» όπως είθισται πλέον να ονομάζεται εν πολλοίς διεθνώς.

Δόθηκε δε ακόμη μια, οικτρή, φορά την Κυριακή βράδυ της 10/11/13.

Πως να μην τρίβουν τα χέρια τους από ευχαρίστηση οι καθεστωτικοί κυβερνώντες;

Πως να μην συνεχίζουν όλο και εντονότερα μέρα τη μέρα να κάνουν τα ίδια και χειρότερα ενάντια στο Λαό;

Γιατί να μην αδιαφορούν επιδεικτικά για τον ανθρώπινο πόνο, τις στερήσεις και την εξαθλίωση της φτωχολογιάς;

Είναι σαν να λένε:

«Αφού δεν αντιδράτε, τα θέλει ο κώλος σας. Καλά να πάθετε. Καλά να σας κάνουμε. Μια ζωή ανίκανοι ήσασταν να διεκδικήσετε και να υπερασπιστείτε το δίκηο σας, το ίδιο ανίκανοι παραμένετε και τώρα. Σκάστε λοιπόν εντελώς και υποστείτε αγόγγυστα τους βαρύτατους φόρους που σας επιβάλλουμε»….

Από την άλλη, κάτι τέτοια βλέπουν κάποιοι «ακτιβιστές» κι από τα δύο άκρα και αναθερμαίνουν μέρα τη μέρα λογικές του στυλ:

«…καμία ναρκωμένη ηττοπαθής Μάζα και κανένα ανύπαρκτο μαζικό κίνημα δεν θα γκρεμίσει με τις ισχνές ανάξιες λόγου ειρηνικές κινητοποιήσεις αυτούς τους καθεστωτικούς φονιάδες εκεί πάνω….μόνον κάποιοι λίγοι αποφασισμένοι επαγγελματίες επαναστάτες που θα στηριχτούν στις δικές τους αποκλειστικά δυνάμεις και στην έμπρακτη, ένοπλη, ασύμμετρη, αιματηρή, θανάσιμη απειλή ενάντια στο καθεστώς…»

Κι όσο κάποιοι (απ’ όλους τους ιδεολογικούς χώρους) θα αποδεικνύονται ανίκανοι να πραγματοποιήσουν το πρώτο Δόγμα (Μαζικής Ολικής Λαϊκής ειρηνικής Αντίστασης στους Δρόμους των Λαϊκών Κινητοποιήσεων) , τόσο το δεύτερο, των «Λίγων Αποφασισμένων Ενόπλων Επαναστατών» (της Ολικής Λαϊκής Ένοπλης Αντίστασης) θα κερδίζει έδαφος…

Τα αποτελέσματα αυτής της «ακροβατικής κοινωνικής/ιδεολογικής/ψυχολογικής ζύμωσης» σε επίπεδο Αγωνιστικής/επιχειρησιακής Στρατηγικής/τακτικής τα βλέπουμε ήδη να εκτυλίσσονται γύρω μας….

…έπαψε να είναι «Απλή Θεωρία»…

Το Πρώτο Αίμα χύθηκε ήδη…και το Δεύτερο επίσης…

Το Τρίτο αναμένεται…και προφανώς δεν θ’ αργήσει…

…αλλά ξέρεις εσύ…κάτσε βαθιά στην ασφάλεια του καναπέ σου, πάρε μπροστά σου το ποπ κορν και την μπύρα κι απόλαυσε την επόμενη σειρά βίντεο…

…που ξέρεις; Μπορεί εκείνο να έχει πιο κοντινά και πιο καθαρά πλάνα από την ώρα που μπαίνει το λεπίδι στην καρδιά ή που το πιστόλι ρίχνει στο κεφάλι του επόμενου στόχου…

…και που ξέρεις; Ίσως ο επόμενος στόχος να είναι δικό σου παιδί…

aegeanhawk.blogspot.gr