Υποχρεωτική Λαϊκή Επικύρωση : τιποτα πια για εμάς χωρις εμάς

Δεκάδες τα μέτωπα που συνεχώς ανοίγει το πολιτικό σύστημα εναντίον της ελληνικής κοινωνίας. Τα περισσότερα από…

αυτά τα χάνουμε αμαχητί γιατί δεν καταλάβαμε πότε την σπουδαιότητα τους. Σε πολλά από αυτά αντιστεκόμαστε, αναβάλλοντας την αρνητική έκβαση και μεταθέτοντας την για λίγο πιο μετά. Κάποια άλλα πάλι, φαίνεται να εξελίσσονται προσωρινά θετικά για την κοινωνία. Όπως για παράδειγμα, η απόφαση του ΣτΕ να μην επιτρέψει την ιδιωτικοποίηση του νερού αναγνωρίζοντας το αυτονόητο, ότι είναι δηλαδή δημόσιο αγαθό κι όχι εμπορεύσιμο προϊόν. Το θέμα όμως εδώ είναι άλλο, με όλα αυτά που συμβαίνουν καθημερινά στην χώρα μας.

Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι όλα αυτά τα μέτωπα, φανερά και μη, σημαντικά και λιγότερο σημαντικά, θα μπορούσαμε να τα ελέγχουμε εμείς ως κοινωνία, ώστε η τελική τους έκβαση να ειναι αυτη που επιθυμούμε σε κάθε περίπτωση; Έχεις φανταστεί ποτε οτι με ενα και μονο μετρο θα μπορούσαμε να εχουμε τον απόλυτο έλεγχο; Αναρωτήθηκες ποιο θα μπορούσε να ειναι αυτο το μετρο; Δεν ειναι το δημοψήφισμα υστερα απο συλλογη Χ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι η πρόταση νομου υστερα απο συλλογή Ψ αριθμου υπογραφών. Δεν ειναι ο φόβος της τιμωρίας που αισθάνεται ο αντιπρόσωπος αν δεν αποφασίσει αυτο που η κοινωνία επιθυμει. Δεν ειναι τιποτα απο τα παραπάνω.

Ειναι, με μια κουβεντα, η θεσμοθετηση σε σταθερή και μόνιμη βάση της κυριαρχίας της κοινωνίας στην πολιτεία της. Αξιζει εδω να σταθουμε για λιγο και να τονισουμε οτι η κυριαρχία ειναι ασυμβατη με την “στιγμιαία Δημοκρατία” της συλλογης υπογραφων και του δημοψηφίσματος για εκεινα μονο τα θεματα που ενδιαφέρουν μια μερίδα της κοινωνίας. Η κυριαρχία δεν περιορίζεται. Ειναι καθολική και άπτεται όλων των θεμάτων που απασχολούν μια κοινωνία. Αυτο σημαίνει οτι ακόμη και για να μην αποφασίζει η κοινωνία για ορισμένα θέματα και να μεταθέτει την αρμοδιότητα για αυτα σε άλλους πέρα απο τον εαυτο της, πρεπει να το επιλέξει η ίδια. Πρεπει να ειναι δικη της απόφαση και μάλιστα οπότε κρίνει απαραίτητο πρεπει να μπορει να ανακτά την λήψη αποφάσεων για αρμοδιότητες που προσωρινά παραχώρησε. Ο κυρίαρχος λοιπόν, όταν ειναι πράγματι τέτοιος, προσδιορίζει ποια ειναι αυτα τα θέματα απο τα οποία αποσύρει προσωρινά την άμεση λήψη των αποφάσεων απο τον εαυτο του και την μεταθέτει σε αλλα όργανα, διατηρώντας ομως παντα την ευχέρεια να ανακαλέσει και να πάρει ξανα στα χέρια του τις αποφάσεις για αυτα.

Άρα λοιπόν, για να καθορίζει η κοινωνία την τελικη έκβαση των υποθέσεων της πρεπει να κατέχει την κυριαρχία στην πολιτεία της. Πρεπει δηλαδη να κατέχει την κυρίαρχη εξουσία στην οποία ολα τα αλλα όργανα της πολιτείας υποτάσσονται. Κατέχοντας την κυρίαρχη εξουσία, η κοινωνια μπορει να δημιουργήσει τους θεσμούς και τα μέτρα με τα οποία θα εκδηλώνει την κυριαρχία της. Τους θεσμούς και τα μέτρα δηλαδη με τα οποία η κυριαρχία της θα μετατρέπεται απο διακηρυξη ενος συνταγματικου κειμένου σε υπαρκτή πραγματικότητα.

Αν τώρα μπορούσαμε να φανταστούμε ενα τέτοιο μετρο ή θεσμο ποιος θα ήταν αυτός; Με ποιον θεσμο θα μπορούσε η κοινωνία να εκδηλώνει την κυριαρχία της, ώστε να καθορίζει η ίδια τις αποφάσεις που λαμβάνονται για τα θέματα που την αφορούν; Μήπως με έναν θεσμό ο οποιος πολυ απλα θα όριζε την διαδικασια με την οποια ολες οι τελικες αποφασεις θα ειναι δυνατον να λαμβάνονται απο την ιδια την κοινωνία; Μηπως με εναν θεσμο που θα κατοχυρωνε θεσμικα οτι καμμια απόφαση απο κανενα πολιτειακο οργανο δεν μπορει να ισχύσει αν προηγουμένως δεν επικυρωθεί η απόφαση αυτη απο το σώμα των πολιτών;

Έναν τέτοιο θεσμό, που θα πετυχαίνει και τα δυο, θα τον αποκαλουσαμε θεσμό της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης όλων των εισηγησεων-προτασεων των νομοθετικων, κυβερνητικων και δικαστικων οργανων που αφορουν τις δημόσιες υποθεσεις. Σύμφωνα με τον θεσμο αυτόν, το κοινωνικο σώμα θα ειναι απολυτα υπεύθυνο για την τελικη έγκριση όλων των πολιτικων αποφάσεων, εκτός κι αν άλλως καθορίζεται (αν δηλαδη το σώμα επιλέξει να παραχωρήσει την δυνατότητα τελικών αποφάσεων για ορισμενα ζητηματα σε αλλα όργανα).

Τι άλλο ομως συμβαίνει με αυτόν τον θεσμο; Στην Ελλαδα ανωτατος πολιτειακος αρχων ειναι ο Προεδρος της Δημοκρατιας. Σύμφωνα με το ισχύον Συνταγμα (Αρθρο 42, παρ. 1), κανενας νομος ψηφισμενος απο την Βουλη δεν γινεται νομος του Κρατους αν δεν υπογραφει απο τον εκαστοτε ΠτΔ και δεν δημοσιευτει στην Εφημεριδα της Κυβερνησεως. Με τον θεσμο της Υποχρεωτικής Λαϊκής Επικύρωσης λοιπόν, η κοινωνία αναλαμβάνει την εξουσία του ανώτατου πολιτειακού άρχοντος που πριν ανήκε στον ΠτΔ. Η πραξη με την οποια ενας νομος γινεται νομος του Κρατους, δεν ειναι πλεον η υπογραφη ενος προσώπου, αλλα η έγκριση του συνόλου της κοινωνίας. Εγκρινοντας η κοινωνια εναν νομο με τον θεσμο της Υποχρεωτικης Λαϊκής Επικύρωσης ειναι σαν να τον υπογράφει, οπότε απομένει η έκδοση και δημοσίευση του στην Εφημεριδα της Κυβερνήσεως. Αντιστοιχα, απορρίπτοντας η κοινωνία έναν νομο ειναι σαν να τον αναπεμπει στο νομοθετικο σώμα, οπως προβλέπει το ισχύον Συνταγμα (Αρθρο 42, παρ. 1) αλλα ποτε δεν κάνει ο ΠτΔ. Αντι λοιπόν να επαφίεται η επικύρωση των νομων του Κράτους σε ενα πρόσωπο που αναλαμβάνει την ευθυνη για ολόκληρη την κοινωνία, αυτη θα επαφίεται σε ολόκληρη την κοινωνία που θα αναλαμβάνει την ευθυνη για τον εαυτο της.

Αυτός ο θεσμός δεν υπάρχει πουθενά στον πλανήτη σημερα, ακριβώς διότι δεν υπάρχει πουθενα αυθεντική λαϊκή κυριαρχία κ δημοκρατικό πολίτευμα. Αυτός ο θεσμος ομως δεν ειναι κάτι άγνωστο σε εμάς τους Ελληνες. Το αντίθετο μάλιστα. Ειναι ο θεσμός βάσει του οποίου ο άνθρωπος στις αρχαιες ελληνικες πολεις κατέστη για πρωτη φορα πολίτης και ελεύθερος. Ειναι αυτος ο θεσμός που θα απελευθερώσει και πάλι τον άνθρωπο απο τις σύγχρονες μορφές της πολιτικής του υποδούλωσης.

Να λοιπόν ποιος πρεπει να ειναι ο πολιτικός αγώνας της κοινωνίας μας απο εδω και περα αν θελουμε να ζήσουμε αξιοπρεπώς, ανθρώπινα και σύμφωνα με την δικη μας βούληση.

Αναστάσιος Π. Συριανος
Συγγραφέας του βιβλίου “Το Συμβολαιο της Υποταγης”