Έχουμε ναρκωτικά στην Ελλάδα; Απαπαπα!

Μάνος Αντώναρος

Είμαστε στις αρχές της δεκαετίας του ’90.
Η ιδιωτική τηλεόραση είναι στα μεγάλα ντουζένια της. Και ξαφνικά ξεκινά ένα απρόσμενο(;) δημοσιογραφικό πρωτάθλημα:…

Πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα από… ηρωίνη (στην Αθήνα)… Μέχρι και σ’ αυτό το θέμα, το ηλίθιο κράτος είναι Αθηνο-κεντρικό.

Εβγαιναν οι newscasters (οι ίδιοι που΄ναι και σήμερα) και ανάμεσα στις 2-3 πρώτες ειδήσεις, έλεγαν:

Σήμερα βρέθηκε ο 44ος νεκρός από ηρωίνη.

Σήμερα οι νεκροί έφτασαν τους 77… κ.λ.π.

Η βασική (λέμε τωρα) έρευνα περιοριζόταν στο γεγονός ότι «κυκλοφορούσε» μια νοθευμένη παρτίδα ηρωινής… θανατηφόρα την έλεγαν. Λες και η καθαρή παρτίδα είναι αναζωογονητική.

Στους 100 νεκρούς το δημοσιογραφικό ενδιαφέρον σταμάτησε.

Ταυτόχρονα ΣΕ ΟΛΑ τα κανάλια.

Θυμάστε καμμιά σοβαρή έρευνα περί ναρκωτικών.

Όχι βέβαια!

Εχεις πρόβλημα με τα ναρκωτικά φίλε;

Εγω; Καθόλου! Σοβαρολογώ. Αν είσαι ενήλικος –κατά την προσωπική μου γνώμη- μπορείς να κάνεις ο,τι γουστάρεις με το κορμί σου… αμα θες του βάζεις φωτιά και το καις… Μιλάω για το δικό ΣΟΥ κορμί κι όχι των ΑΛΛΩΝ βέβαια… Αυτή η μικρή λεπτομέρεια βέβαια είναι εξαιρετικά σημαντική και κάνει το θέμα δημοσιογραφικό.

Από πού ν’ αρχίσω;

Θα αρχίσω λοιπόν από την γειτονιά που γεννήθηκα και μεγάλωσα.

Καλλιθέα.

Στην πλατεία Κύπρου γινόταν (την εποχή που εγώ ημουν έφηβος) το μεγαλύτερο εμπόριο ναρκωτικών στην Ελλάδα. Εχω πολλούς παιδικούς μου φίλους που τους μάζεψαν (νεκρούς) από γωνιές, υπόγεια, ακάλυπτους, δωμάτια…

Η πιο δυστυχιασμένη εποχή της ζωής μου ήταν μια 3ετης συμβίωση με μια τελειωμένη κοκάκια. Ξύπναγα τα βράδια και την εύρισκα χειμωνιάτικα ολογυμνη και κατουρημένη να τρέμει πάνω στο μωσαϊκό πίσω από τους καναπέδες. Είδα χρήματα να εξαφανίζονται… είδα υποχωρήσεις που δεν τις χωράει το μυαλό σας… Αλοίμονο σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η κόκα προσφέρει μόνο ευφορία, υπερκινητικότητα ή (χαχαχαχαχα) καινούργιες ιδέες.

Σε μιαν άλλη εποχή (πιο πρόσφατη) έμεινα σε ένα διόροφο σπίτι στο κέντρο της Αθήνας. Από πάνω μου έμενε μια έμπορος ναρκωτικών. Κάθε βράδι γινόταν πάρτι. Ολη η Αθήνα έκανε πέρασμα… και επειδή μπέρδευαν τα κουδούνια κτυπούσαν το δικό μου. Καμμιά φορά ανέβαινα κι εγω να δω τι γίνεται…. Δημοσιογράφος έγινα, επειδή είμαι περίεργος τύπος.

Πάρτι πραγματικό.

Ένα βράδι κάθισε δίπλα μου ένας έμπορας ηρωίνης. Ηταν καλοντυμένος, εύστροφος, κοσμοπολίτης…αν δεν ήξερες θα μπορούσες να φαντασθείς ότι ήταν … ξέρω γωωωωω…. αρχιτέκτονας, δικηγόρος, γιατρός…

Αρχισα να του κάνω μαλακισμένες ερωτήσεις.

Ηταν πολύ ευγενικός μαζί μου.

Κάποια στιγμή του είπα:

-Πώς είναι όταν παίρνεις ηρωίνη;

Σκοτείνιασε και μου είπε:

-Ωραία!

-Δηλαδή πώς είναι αυτό το «ωραία»;

-Κάτσε να σου δωσω να μου πεις… και έκανε να βάλει το χέρι του στην τσέπη.

Κόλωσα.

Δεν γέλασε (αν και ηταν ευχάριστος τύπος).

-Τι έγινε κύριε δημοσιογράφε; Μου κάνεις τον μαγκα, αλλά κολώνεις;

-…..

(Ξαφνικά χάνει το ευγενικό-φιλικό του ύφος)

-Ρε καρα-μαλάκα, έτσι ακριβώς βρίσκω πελάτες. Με ρωτάνε τα΄χα από περιέργεια… μόνο που η περιέργεια τους δεν είναι θεωρητική όπως η δική σου… Αντε γαμίσου από δω… και μιας και ρωτάς να σου ικανοποιήσω την περιέργεια: Πώς νιώθεις; Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α! Τόσο τέλεια, που ονειρευεσαι την επόμενη φορά που θα ξαναπιείς… Αντε γαμίσου λέμε… είναι το πιο φιλικό που μπορώ να σου πω, γιατί είσαι τυχερός που σε συμπάθησα.

Είχε δίκιο.

Είχα μπερδευτεί… Νομιζα ότι ήμουν σε πάρτι με φίλους που κάνουμε -για να περάσουμε καλά- κανέναν μπάφο. Εδώ οι άνθρωποι παίζανε με τη ζωή τους… και υπάρχουν πάρα πολλοί που απ’ αυτό το εντελώς θανατηφόρο παιχνίδι κερδίζουν πάααααρα πολλά.

Ο τύπος μου’χε δώσει ένα σπουδαίο μάθημα:

Η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα…

Ελάτε τώρα… ξέρετε πολύ καλά γιατί πράγμα μιλάω. Πιο εύκολα βρίσκεις χασίσι στην Αθήνα, από το Αμστερνταμ που είναι και νομιμο. Όμως ΚΑΝΕΙΣ δεν μιλά γι΄ αυτό… και όταν μιλά, λέει απίστευτες ανοησίες βάζοντας όλα σε έναν κουβά. Κυνηγάμε τη φούντα, αλλά οι συνταγογραφήσεις για κάθε είδους χάπια είναι νόμιμες. Μιλάμε για την ηρωίνη λες και είναι το μοναδικό ναρκωτικό που σκοτώνει.

Το επίσημο κράτος σιωπά… Μιλάμε για ατέλειωτη μούγγα. Τα media κάνουν την πάπια… κανείς δεν μιλά ή όταν μιλά γίνεται τάχα μου συμβουλευτικός.

Προσέξτε τα παιδιά σας μην μπλέξουν με τα ναρκωτικά… λες και τα παιδιά περιμένουν από τους γονείς να μάθουν.

Πάμε ξανά σε μια ιστορία.

Όταν λοιπόν «έπαιζε» τηλεοπτικά το θέμα με τους νεκρούς λόγω ηρωίνης, εργαζόμουν και σε εφημερίδα… Η ελληνική κοινωνία έμαθε έπληκτη (!!!) ότι ΚΑΙ παιδιά καλών (τι σημαίνει αυτό;… πλούσιων υποθέτω) οικογενειών ήταν ανάμεσα στους νεκρούς…

Το κτίριο λοιπόν της εφημερίδας γέμισε από κυρίες… μαμάδες ντε… που έπαιζαν φυσικά το εθνικό μας σπόρ: είχαν πέσει από τα σύννεφα.

-Μα τι δικό μου παιδί;

Μία μας το’πε, δυο μας το’παν, πέντε μας το’παν… στην δέκατη έχασα τη ψυχραιμία μου:

-Καλά κυρία μου, δεν το είδατε ότι ερχόταν σπίτι… δεν έτρωγε τίποτα… και κλεινόταν στο δωμάτιο του;

-Νόμιζα ότι ηταν ερωτευμένο!

Δεν γίνεται δουλειά έτσι.

Εχω φίλους που τα παιδιά τους είναι εντελώς λιώμα. Προσπαθώ να του πονηρέψω και πέφτω πάνω σε τοίχους:

-Κι εγω όταν ήμουν φοιτητής είχα καπνίσει μια ρουφηξιά, αλλά νύσταξα.

-Θα μου το’λεγε…

Ναι, σιγά μη σε’στελνε να του αγοράσεις και τη δόση.

Υπάρχουν «επώνυμοι» που είναι εντελώς εξαρτημένοι;

Ε, θα υπάρχουν… ε; Δεν θα υπάρχουν;