73 χρόνια μετά. Αναζητώντας την ενότητα μπροστά στη νέα εθνική απειλή.

Παρ΄όλη τη μονότονη προπαγάνδα, στα άκρα που καθορίζουν τις ζωές μας δεν βρίσκονται ξεπερασμένες ή ανεδαφικές ιδεολογίες,..
αλλά πολύ πρακτικές οικονομικές συνθήκες και καταστάσεις.
Καλό είναι να το ξεκαθαρίσουμε αυτό κάποτε στο μυαλό μας για να είμαστε πιο αποφασιστικοί και τολμηροί στις πολιτικές μας επιλογές και να μην νιώθουμε μετά από κάθε εκλογική διαδικασία πάλι «προδομένοι»…

Στο ένα λοιπόν καθοριστικό άκρο βρίσκεται το 20-25% του πληθυσμού, ένα τμήμα της αστικής τάξης χωρίς εμφανή εθνικά χαρακτηριστικά, με ηγέτες πολιτικούς, δημοσιογράφους, επιχειρηματίες και τραπεζίτες, που εκφράζονται από το τρίγωνο «Σαμαρά-Βενιζέλου-Στουρνάρα», το οποίο με τη σειρά του ελέγχεται σχεδόν απόλυτα από το Βερολίνο.

Αυτό το τμήμα της αστικής τάξης, που σύμφωνα με άρθρο του Spiegel «δεν δείχνει να διδάσκεται από την κρίση και την παρακμή», καταγράφεται σταθερά στις δημοσκοπήσεις μετά τις εκλογές του 2012 ως «ικανοποιημένο από την κυβέρνηση». Το τελευταίο διάστημα αυτό το 20-25% τείνει να εκφράσει και το συρρικνωμένο άθροισμα των ποσοστών της ΝΔ μαζί με τα οριακά, για είσοδο στη Βουλή, ποσοστά του ΠΑΣΟΚ.

Αυτό το τμήμα της Ελληνικής αστικής τάξης είναι καλά οχυρωμένο στα τείχη των κυβερνητικών νόμων κι έτσι μπορεί να προστατεύει τα προϊόντα της οικονομικής λεηλασίας των παλιότερων ευρωπαϊκών δανείων και να παραμένει στο απυρόβλητο από τις φορολογικές και άλλες επιπτώσεις της νέας υπερχρέωσης, που αντίθετα μαστίζουν την υπόλοιπη απροστάτευτη κοινωνία.

Μια ιδιότυπη νομενκλατούρα, που από τον μεγιστάνα των δημοσίων έργων μέχρι τον τελευταίο χαϊδεμένο δημόσιο υπάλληλο, αισθάνεται ακλόνητο και σίγουρο καθεστώς βαθιά ριζωμένο σε συνήθειες, νοοτροπίες και συνειδήσεις μέσα από τις πελατειακές σχέσεις και τον μακροχρόνιο λαϊκισμό.

Που δεν φοβάται ότι μπορεί να ανατραπεί διότι στη ουσία καμία υπολογίσιμη αντιπολιτευτική δύναμη δεν αμφισβητεί την οργάνωση του κράτους σε πελατειακή βάση, ούτε διαθέτει σχέδιο για ένα κράτος λιτό που θα σέβεται και θα αξιοποιεί αξιοκρατικά και το τελευταίο ευρώ μέσα από ένα δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, που θα κατανέμει τα βάρη αναλογικά και θα ευνοεί τις υγιείς επιχειρηματικές κινήσεις για ανάπτυξη.

Και έτσι γίνεται μια εξουσία άδικη και αλαζονική. Η συνειδητή πολιτική εμμονή στην επιλεκτική λιτότητα, χωρίς πραγματική διεύρυνση της φορολογικής βάσης, τρέφει την ανισότητα, αυξάνοντας την φτώχεια στο ένα άκρο και συσσωρεύοντας τον πλούτο στο άλλο. Περισσότερος πλούτος συγκεντρώνεται σε λιγότερα χέρια και μεγαλύτερη στέρηση εξαπλώνεται σε περισσότερους ανθρώπους.

Διαμορφώνοντας έτσι δυναμικά το άλλο πραγματικό άκρο, που ήδη από το 2011, προσέγγιζε ένα 30% και πλέον του πληθυσμού, απέλπιδο, εξαθλιωμένο και αποκλεισμένο. Με αποτέλεσμα η κλιμάκωση της φτώχειας και της ανεργίας να οδηγούν βίαια στην αδυναμία ανταπόκρισης των πολιτών στα βασικά έξοδα για επαρκή διατροφή, στέγαση και εκπαίδευση και στην απώλεια των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και της πρόσβασης στο σύστημα υγείας.

Τα αποσπασματικά κοινοτικά βοηθήματα, η φιλανθρωπία και ο εθελοντισμός δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν την έκταση μιας ανθρωπιστικής κρίσης που καθημερινά διογκώνεται. Χρειάζεται ριζική αλλαγή ηγεσίας και πολιτικής για να αντιστραφεί αυτή η καταστροφική πορεία αναδιανομής του πλούτου που είναι και αδιέξοδη αναπτυξιακά.

Ανάμεσα στα ήδη διαμορφωμένα οικονομικά άκρα, η μεσαία τάξη παλεύει να κρατηθεί. Ιδιαίτερα στον ιδιωτικό τομέα, υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες, δίνουν έναν άνισο αγώνα απέναντι στο χρεοκοπημένο κράτος, που όμως δεν αρκεί να τους κρατήσει για πολύ μακριά από την εξαθλίωση.

Οι χαμηλές αποδοχές και η υπερφορολόγηση οδηγούν τους εργαζόμενους και τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις στην ομογενοποίησή τους σε μια εξαθλιωμένη μάζα, ως υποαπασχολούμενους ή ως ανέργους, ως αντικείμενα εκβιασμού από την εγχώρια νομενκλατούρα να της παραχωρήσουν ό,τι απέκτησαν με κόπο με αντάλλαγμα ως και την ίδια τους την ελευθερία.

Αυτή είναι σε αδρές γραμμές η κατάσταση σήμερα. Το ερώτημα είναι τι μπορεί να γίνει για να δοθεί πάλι νόημα ζωής, ενότητας και ελευθερίας στην πλειονότητα των πολιτών αυτής της χώρας όταν οι σκοπιμότητες και η ανικανότητα των κυβερνώντων πολλαπλασιάζονται γύρω και ανάμεσά τους ως νέα και διαρκή συρματοπλέγματα.

Πειστική απάντηση και διέξοδος δεν έχουν δοθεί. Ούτε οργανωμένα από κάποια πολιτική δύναμη, ούτε από τις αυθόρμητες αντιδράσεις των πολιτών. Βέβαια στο μεταξύ, η οργή και το μίσος καταλαμβάνουν τη θέση του πολιτικού κενού που αφήνεται.

Η τιμωρία ή η οριστική απομάκρυνση από την πολιτική και την οικονομική ζωή του τόπου όλων εκείνων των γνωστών άγνωστων υπαιτίων, των «πρωτεργατών» αυτής της σύγχρονης εθνικής συμφοράς παραμένει και πρέπει να είναι το πρώτο βήμα για να κερδηθεί η αναγκαία κοινωνική συνοχή και ομοψυχία για να μοιραστούμε δίκαια κι αλληλέγγυα τα βάρη και να πετύχουμε το θαύμα που πλέον χρειάζεται για να ξεπεράσουμε την κρίση.

Δ. Τρικεριώτης

gnathion.blogspot.gr