Η απόγνωση… ξαναχτυπά

να συνταράξει συθέμελα την ελληνική κοινωνία. Αυτή την κοινωνία που άβουλα άγεται και φέρεται σιωπώντας μπροστά στο άγνωστο (μέχρι χθες) ζήτημα της αυτοκτονίας.

Πολλές ακόμη οι σιωπηλές αυτοκτονίες, που δεν γνωστοποιήθηκαν όμως είναι υπαρκτές μέσα στις οικογένειες και τις γειτονιές που πραγματοποιήθηκαν. Εν μέσω οικονομικής κρίσης αναδύονται οι πολυεπίπεδες εσωτερικές κρίσεις που πλαισιώνουν την οικονομική κρίση χωρίς να γνωστοποιούνται και να αναλύονται, ίσως γιατί η ζωή έχει καταλήξει να είναι πολύ μικρότερης αξίας συγκριτικά με το ευρώ. 

Ίσως γιατί οι αληθινές φιλίες και οι ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις τελούν και αυτές υπό εξαφάνιση κάτω από τη σκιά των δεκάδων, εκατοντάδων διαδικτυακών σχέσεων που έχουν βαπτιστεί στον πολύβουο κόσμο των νέων ως «φιλίες». Ίσως απλά, γιατί δεν υπάρχει η διαύγεια, ο χώρος και ο χρόνος να σκεφτούμε και να αφουγκραστούμε το τόσο βαρυσήμαντο ζήτημα της εκούσιας αφαίρεσης της ζωή, της αυτοκτονίας. …

Το να προσεγγίσει ένας απλός θνητός αυτό το θέμα, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί από παρακινδυνευμένο έως και ύβρις. Παράλληλα το να το προσπεράσουμε με μια γνωστοποίηση και ένα σχόλιο ως μία ακόμη είδηση, θα ήταν μία αδιάφορα, ενδιαφέρουσα στάση η οποία απλώς θα προσέθετε σε μία λίστα το όνομα ενός ακόμη άτυχου νέου.

Ο στόχος της δικής μου οπτικής είναι να εστιάσω στην υποτιμημένη αξία της «φιλίας» και στον καθοριστικό ρόλο που θα μπορούσε να έχει στη ζωή των ανθρώπων αν ήταν «αληθινή» και όχι όπως σήμερα παραπλανητικά, επιδερμικά, ανούσια, ευχάριστη.

Θα ήθελα τώρα να παρουσιάσω τα ακριβή λεγόμενα του Αγίου Νεκταρίου στα οποία με χειρουργική ακρίβεια αναφέρει τα στάδια της κίνησης της ψυχής, όπου αποκομμένη από τη χάρη και την ελπίδα του Χριστού οδηγείται από την απόγνωση στην αυτοκτονία.

Άγιος Νεκτάριος: ΄΄Ουδέν χείρον της απογνώσεως. Όταν απογνώ ο άνθρωπος ουκέτι εις ίασιν επιτρέχει, αλλ’ αφίησι το πάθος αθεράπευτον, ίνα λυμαίνεται και καταβιβρώσκη την καρδίαν αυτού και διαφθείρη την ψυχήν αυτού. Ο καταληφθείς υπ’ αυτού βαδίζει εις όλεθρον και σπεύδει εις απώλειαν. Ο νους ασθενεί, η καρδιά πάσχει. Η σύνεσις κατέλιπεν αυτόν, η δε φρόνησις απώλεσε την δύναμιν αυτής.

Το ηθικόν σθένος απέβαλε την ισχύν αυτού. Το θάρρος αφήκεν αυτόν. Η λύπη υποβόσκει την καρδίαν αυτού, σκότος πυκνόν εκάλυψεν τας φρένας αυτού. Το φάσμα του θανάτου εμφανίζεται φοβερόν ενώπιον αυτού και καταδιώκει αυτόν. Το φάσμα του θανάτου τυραννεί αυτόν. Η θλίψις και η μελαγχολία κατακυριεύουσιν της καρδίας αυτού. Ο απεγνωσμένος απώλεσε την προς τον Θεόν ελπίδα, την ασφαλή άγκυρα του βίου. Ο απεγνωσμένος αισθάνεται βαρύνουσα την ζωήν του και επιζητεί να απαλλαγεί του φόρτου αυτής..΄΄.

Μπροστά σε όλο αυτό το απειλητικό σκοτάδι της απόγνωσης ένας «αγαθός φίλος» μπορεί να ανοίξει μια χαραμάδα φωτός στην ψυχή και στο σώμα του φιλούμενου, διότι αυτό μόνο η αγάπη μπορεί να το καταφέρει.