Το Tea Party και η ήττα των άκρων (γενικώς…)

Το θρίλερ με την απειλή χρεοκοπίας στις ΗΠΑ, στον απόηχο της αναστολής λειτουργίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, και η κατάληξή του,…
ήρθαν να επιβεβαιώσουν ότι ακόμη και σε μια εποχή σύγχυσης σαν και αυτή που βιώνουμε σήμερα, οι κοινωνίες δεν παραδίδονται στα άκρα. Όσο κι αν στέκονται με προσοχή απέναντι στη ρητορική επιχειρηματολογία τους, όσο κι αν κάποια στιγμή μπαίνουν στον ειλικρινή πειρασμό να δοκιμάσουν την πολιτική και συνειδησιακή “μετακόμιση”.

Το Tea Party, η ακραία συνιστώσα του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, απειλούσε ευθέως με χρεοκοπία την οικονομία από την ουσιαστική ανάκαμψη της οποίας εξαρτάται συνολικά η πορεία της παγκόσμιας οικονομίας στο δρόμο της εξόδου από τη βαθιά κρίση η οποία ξεκίνησε το 2008 με την κατάρρευση της Lehman Brothers.

Το… άθλημα δεν είναι τωρινό. Το Tea Party είχε επιχειρήσει να το διαπράξει και πάλι τον Αύγουστο του 2012, όταν και τότε ναρκοθετούσε τη συμφωνία ανάμεσα στους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικανούς για την επέκταση του ορίου δανεισμού της αμερικανικής οικονομίας. Το τότε πάθημα δεν έγινε μάθημα, και ειλικρινά είναι να απορείς.

Από την άλλη, όχι και… τόσο. Στα άκρα δεν μπορείς να βρεις μέτρο. Επομένως δεν μπορείς να περιμένεις καθαρή σκέψη και κοινή λογική. Επενδύουν στη… φασαρία και την αναστάτωση, αδιαφορώντας για την έννοια του καθήκοντος, προσωπικού, κοινωνικού και εθνικού.

Στην περίπτωση των ΗΠΑ, το πιο ιστορικό κόμμα της Αμερικής, οι Ρεπουμπλικανοί άγονται και φέρονται από μια φράξια ακραίων, υστερικών και εν πολλοίς γραφικών πολιτικών, που δεν πτοούνται από τις ήττες τους. Αντιθέτως, προετοιμάζουν τη στρατηγική που θα προκαλέσει την επόμενη κρίση, έστω κι αν υποψιάζονται ότι στον επίλογο της κρίσης αυτής τους περιμένει ακόμη μια ήττα.

Αξίζει να σταθούμε στην ιστορική παράμετρο αυτής της ανορθογραφίας. Από το 1992, όταν το Δημοκρατικό Κόμμα με τη Θεωρία της Τριγωνοποίησης και τον Μπιλ Κλίντον ως φυσικό ηγέτη του μεσαίου χώρου, κατάφερε να εισβάλλει σε αυτήν ακριβώς την πολιτική δεξαμενή που κρίνει εκλογικές αναμετρήσεις και εδραιώνει πολιτικές ηγεμονίες, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν πρόβλημα στρατηγικής.

Η οκταετία του Προέδρου Μπους του νεώτερου στον Λευκό Οίκο, υπήρξε μια “αναγκαία παραφωνία”, καθώς η δεύτερη θητεία του, προέκυψε ως φυσικό επακόλουθο της εποχής του τρόμου που είχε εγκαθιδρυθεί μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, ενώ η εκλογή του το 2000, κρίθηκε… στα δικαστήρια, από τη στιγμή που στη λαϊκή ψήφο είχε ηττηθεί.

Όταν η κομματική αντιπαράθεση επανήλθε σε επίπεδο πολιτικής και ιδεολογίας, ο μεσαίος χώρος ήταν και πάλι εκεί, καθώς η μεσαία (και πιο δυναμική) τάξη των ΗΠΑ βρήκε στο πρόσωπο του Μπαράκ Ομπάμα τον φυσικό συνεχιστή της κληρονομιάς του Μπιλ Κλίντον.

Εδώ και δυο ολόκληρες δεκαετίες λοιπόν, οι Ρεπουμπλικανοί έχουν κρίση ταυτότητας και στρατηγικής. Με αποτέλεσμα να βρίσκουν χώρο για να… ακούγονται τα άκρα, που συνήθως είναι τα πιο θορυβώδη, αν και μειοψηφίες. Στρατευμένες ωστόσο, και οργανωμένες.

Η κατάληξη φυσικά είναι κοινή, και όχι μόνο για την Αμερική. Τα άκρα ηττώνται. Όπως και κάθε μειοψηφία. Το πρόβλημα είναι ότι μέχρι να επέλθει η ήττα, έχουν κάνει τη ζημιά τους. Εκεί να εστιάζουμε. Στο να μην παραδοθούμε στα άκρα. Ούτε καν στις μειοψηφίες.