Χρεοκοπία στις ΗΠΑ κι εδώ

διαπραγματεύονται σκληρά για το αν θα αυξηθεί το ύψος του επιτρεπόμενου δημόσιου χρέους, ώστε το αμερικανικό δημόσιο να δανειστεί για να εξυπηρετήσει τις ανάγκες του. Να λοιπόν που το πρόβλημα του δημόσιου χρέους δεν είναι ελληνικό ή μόνο της περιφέρειας της ευρωζώνης.

Η διαφορά είναι ότι στις ΗΠΑ έχουν θέσει συγκεκριμένο όριο, η υπέρβαση του οποίου και η τοποθέτηση νέου ορίου, (όπως έχει γίνει πολλές φορές στο παρελθόν) απαιτεί, όχι μόνο απόφαση του Προέδρου, αλλά έγκριση του Κογκρέσου. Κι αυτό δίχως το αμερικάνικο δημόσιο να έχει αποκλειστεί από τις αγορές. Το αμερικανικό χρέος ανέρχεται σε 16,964 τρις δολάρια που αντιστοιχεί στο 106,5% του ΑΕΠ. Οι ΗΠΑ διατηρούν διαβάθμιση ΑΑΑ κι όποια στιγμή θέλουν μπορούν να βρουν τα χρήματα που τους λείπουν, δίχως να κλείνουν κυβερνητικές λειτουργίες (όπως γίνεται αυτές τις μέρες). Δεν το κάνουν, επειδή η αύξηση του δημόσιου χρέους αποτελεί μεν ένα εύκολο μέσον για την άσκηση πολιτικής από την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα και μια μελλοντική επιβάρυνση την οποία δεν θα κληθούν να πληρώσουν οι Αμερικανοί πρόεδροι από την τσέπη τους, αλλά οι φορολογούμενοι. Γι αυτό χρειάζεται έγκριση για το επίπεδο δανεισμού. Πόση διαφορά με τα καθ ημάς! Εδώ δεν υπήρχαν όρια, ούτε στο έλλειμμα ούτε στο χρέος.

Οσο μας δάνειζαν οι αγορές εμείς συνεχίζαμε να δανειζόμαστε. Λεφτά υπήρχαν. Κι ας ήταν χρωστούμενα. Τα όρια που έθεταν οι ευρωπαϊκές συνθήκες για χρέος μέχρι 80% του ΑΕΠ κι έλλειμμα έως 3% του ΑΕΠ, παραβιάζονταν συστηματικά. Το ξεκίνησαν Γαλλία και Γερμανία το 2002, όταν παραβίασαν το όριο του ελλείμματος δίχως να υποστούν κυρώσεις και στη συνέχεια ακολούθησαν πολλοί, με πρωτοπόρους εμάς.

Η ελληνική Βουλή εκαλείτο να ψηφίζει προϋπολογισμούς, οι οποίοι δεν απεικόνιζαν την πραγματικότητα. Η δημιουργική λογιστική έδινε κι έπαιρνε κι ένα από τα πολιτικά στοιχήματα ήταν πως θα παραπλανήσουμε τις Βρυξέλλες (στις οποίες δεν το κλίμα ήταν επίσης χαλαρό). Φθάσαμε στις εκλογές του 2009 με το πραγματικό ύψος του ελλείμματος να αποτελεί, επτασφράγιστο μυστικό και να υπάρχουν σοβαρές διαφωνίες ακόμη και σήμερα για το ποιοι γνώριζαν τα πραγματικά δεδομένα και ποιοι όχι. Ελάχιστοι τολμούσαν να λένε «ως εδώ. Φθάνουν stop στα ελλείμματα και μείωση του χρέους». Ολα άλλαξαν όταν οι αγορές μας είπαν «δεν έχει άλλα λεφτά γιατί θα τα χάσουμε» και προσφύγαμε στην ΕΕ και το ΔΝΤ για να μην κηρύξουμε στάση πληρωμών. Τότε είδαμε την πραγματική εικόνα και μάθαμε τους αληθινούς αριθμούς.
Οι όροι που μας επιβλήθηκαν γνωστοί και οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες ολέθριες. Μόνο που όταν θα έπρεπε να λαμβάνουμε μέτρα και να τηρούμε τα όρια σε χρέος κι έλλειμμα, εμείς σφυρίζαμε αδιάφορα.

Οποια κι αν είναι η κατάληξη των διαβουλεύσεων στην Ουάσιγκτον, οι ΗΠΑ στο μέλλον θα ‘χουν να αντιμετωπίσουν ένα μεγάλο χρέος. Το γνωρίζουν και συζητούν πως θα το κάνουν. Διαφωνούν έντονα για τις πολιτικές που τους έφθασαν εδώ κι αν τη μεγαλύτερη ευθύνη έχουν οι Δημοκρατικοί ή οι Ρεπουμπλικανοί. Δεν ρίχνουν τις ευθύνες όμως ούτε στους Κινέζους, ούτε στους Ευρωπαίους, ούτε στους κερδοσκόπους των αγορών, ούτε στους εξωγήινους. Διαπραγματεύονται σκληρά για το πως θα λύσουν ένα μεγάλο πρόβλημα που αφορά το δημόσιο χρέος τους. Το αν θα καταφέρουν να το λύσουν, θα φανεί τα επόμενα χρόνια. Αντιμετωπίζουν όμως την αλήθεια κατάματα. Σε αντίθεση με μας που ακόμη και τώρα, εξακολουθούμε να κρύβουμε το κεφάλι μας στην άμμο και να ρίχνουμε το φταίξιμο σε όλους τους άλλους εκτός από μας.

Πηγή: http://www.skai.gr/news/blogs/tsiodras/blogs-arthro/244063/hreokopia-stis-ipa-ki-edo/#ixzz2htmAjP6h
Follow us: @skaigr on Twitter | skaigr on Facebook