Χωρίς τίτλο ή χωρίς γραβάτα.

Γράφει ο Βαγγέλης Κωνσταντίνου
Σκέφτομαι εδώ και καιρό γιατί πρέπει να γράφω, να κοινωνώ στις σκέψεις μου, σε τι θα ωφελήσουν και ποιους…

Τι μπορώ να πω περισσότερα απο τον καθένα σας;

Τούτη την φορά αποφάσισα να κοινωνήσω μιαν πραγματικότητα που ενώ υφίσταται για όσους βρίσκονται εντός των τειχών που λαμβάνει χώρα ως πραγματικότητα, εντούτοις στο πλατύ κοινό είναι απροσπέλαστη. Είναι παράταιρη. Βρίσκεται εκτός “παιδείας”.

Λοιπόν, εμείς στην Αριστερά, έχουμε μάθει να σκεπτόμαστε δυνατά. Να σχεδιάζουμε φανερά. Να κοινωνούμε τις αντιλήψεις μας για το ίδιο θέμα προς όλους, ακόμα και όταν είναι εκ διαμέτρου αντίθετες. Αυτό είναι φυσιολογικό, σύνηθες και αναγκαίο της παιδείας μας.

Είμαστε αντίθετοι στην μονοκρατορία του λόγου του Ενός, του “αρχηγού”, της κυρίαρχης τάσης ή της πλειοψηφίας.

Η πλειοψηφία, ως την στιγμή που θα καταστεί πλειοψηφία, ήταν απλώς μια άποψη, μια ίσως και μειοψηφική. Ένας μειοψηφικός λόγος.

Ο λόγος είναι ελεύθερος και ανταγωνιστικός όταν ως λόγος στον λόγο του άλλου ή μιας άλλης ομάδας σκέψης οικοδομεί ελευθερία. Αυτό για μας είναι η υγεία και της ύπαρξης και του λόγου και του ατόμου. Αυτό συγκροτεί και το λόγο σε κοινωνικό μέσο επικοινωνίας και το άτομο σε κοινωνία.

Αυτό λοιπό δεν είναι αυτονόητο στο χώρο της παράδοσης του συντηρητισμού. Ούτε καν στο χώρο της Σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, όπου όλοι εκείνοι που την συγκροτούν, απλώς είναι άτομα του ίδιου συντηρητικού χώρου από τον οποίο προέρχεται και η Δεξιά.

Ο ελληνικός λαός, εκπαιδεύτηκε, απο την νηπιακή του ηλικία, δημιουργώντας μια παράδοση στα “χρηστά” ήθη που διέπουν τον λόγο, την συλλογικότητα, την διαβούλευση και την απόφαση. Η αρχή του ενός, μέσα από τα παραμύθια με το “βασιλόπουλο” και το φτωχό κορίτσι με τις στάχτες έως την παροιμία, “όπου λαλούν πολλοί κοκόροι αργεί να ξημερώσει”, απέκτησε μια “θεϊκή” υπόσταση υποταγής που όποιος την προσπερνούσε ή την αμφισβητούσε, αμέσως κατηγοριοποιούταν ως “αντάρτης”. Η αντιπολίτευση ωστόσο κατηγορούσε και κατηγορεί την διατύπωση θέσεων που δημόσια κοινωνούνται ως διγλωσσία.

Αυτό που συμβαίνει στο συντηρητικό χώρο, δυστυχώς συμβαίνει και στο εσωτερικό της καθεστωτικής Αριστεράς, όπου στον κυρίαρχο λόγο του Γραμματέα ή του Πολιτικού Συμβουλίου στο οποίο κυριαρχεί ο λόγος του ενός, η αντίρρηση στον λόγο επιφέρει μέχρι και την διαγραφή από το κόμμα.

Μιας και μιλούμε για λόγο, ας ξεκαθαρίσουμε τι είναι λόγος. Δεν είναι λαλιά. Είναι μαθηματικό όρος. Είναι η σχέση του Α προς το Β. Η σχέση του εργάτη προς τον εργοδότη του. Η σχέση της Κυβέρνησης προς τους πολίτες. Η σχέση επικοινωνίας των πολιτών με τους ασκούντες εξουσία. Η σχέση του μέλους ενός κόμματος με τον λόγο της ηγεσίας. Η σχέση της μειοψηφίας προς την πλειοψηφία κοκ.

Επομένως η διατύπωση λόγου και κυρίως δήμοσιου, αποτελεί υποχρέωση του ατόμου που ζει και συν-υπάρχει μέσα σε ένα σύνολο ομόκλητων ή ετερόκλητων συμφερόντων ή αναζητήσεων ή ασφάλειας ή ιδιοκτησίας ή κλπ

Αυτό που λέμε “Κοινωνία” δεν ταυτίζεται με το “Κράτος”. Γιατί εδώ υφίσταται μια σχέση που προσδιορίζει τα υποκείμενα και ανεξάρτητα ως προς το που υπόκεινται και μεταξύ τους, ποιο υπόκειται στο άλλο. Ο λόγος Κοινωνίας – Κράτους είναι μια σχέση εξάρτησης και υποταγής.

Ενώ σε μια Δημοκρατία το Κράτος υπόκειται στον δημιουργό του, δηλαδή την Κοινωνία, και εξ’ αυτού προσδιορίζονται και οι ρόλοι εξουσίας, στο πολίτευμα μας το Κράτος άρχει της Κοινωνίας. Μάλιστα δε με την τροποποίηση του Συντάγματος απο το ΠΑΣΟΚ, εκείνος που άρχει επι της κοινωνίας δεν είναι αυτούσιο το Κράτος ως είχε εξελιχθεί σε υπό κείμενο στην οικονομική ολιγαρχία, αλλά στο κόμμα. Και όχι ειδικά, απολύτως ειδικά στο κόμμα, αλλά στον ηγέτη του κόμματος που κατέχει ελέω ψήφου την θέση του Πρωθυπουργού.

Μήπως όμως ούτε αυτό συμβαίνει στην πραγματικότητα;

Εκτιμώ, πως εκείνο που άρχει επί του Κράτους είναι το Πολιτικό Σύστημα και πως όποιος κομματικός σχηματισμός επιθυμεί το μέλλον του σε κυβερνητική υπεροχή έναντι των ανταγωνιστών του, δέν έχει τίποτε άλλο να κάνει, παρά το αυτονόητο. Να υποταχθεί στο Πολιτικό Σύστημα. ‘Έτσι και θα του δοθεί η δυνατότητα να ασκήσει Κυβερνητική εξουσία και να νιώσει ασφαλής και να διαιωνιστεί ως εξουσία.

Το ίδιο το πολιτικό σύστημα, το οποίο δεν ταυτίζεται αναγκαστικά με τα κόμματα, αλλά αποτελεί ένα σύνολο δυνάμεων και οργανωμένων συμφερόντων, που έχει οικειοποιηθεί την εξουσία σε όλες τις εκδοχές και τις μεταμορφώσεις, καθοδηγεί ή και ορίζει την διαλεκτική σχέση μέσα στην οποία αποκτούν νομιμότητα ο λόγος, η κοινωνία, τα κόμματα, οι θεσμοί, οι αντιθέσεις, οι συγκρούσεις, η αρχή της πλειοψηφίας, η μονοκρατορία του ενός, τα δικαιώματα και οι υποχρεώσεις.

Να σας θυμίσω, πως την εποχή που το ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει την εξουσία το 81, ως κόμμα είχε προσβασιμότητα στο σύνολο των ψηφοφόρων μόνο 24% ενώ ο Παπανδρέου, ο άρχων του λόγου επί της θέλησης του εκλογικού σώματος, είχε 75%. Το ΠΑΣΟΚ δεν κέρδισε τις εκλογές, αλλά το Πολιτικό Σύστημα διά του Παπανδρέου κατέστησε το ΠΑΣΟΚ Κυβέρνηση.

Έκτοτε, σε κάθε συνέδριο ο Παπανδρέου εκλεγόταν δια οχλοβοής ή ποδοβολητών των συνέδρων.

Ένα ακόμα τρανταχτό παράδειγμα της υπερίσχυσις του Πολιτικού Συστήματος σε σχέση με το Κράτος, τους θεσμούς του, την κοινωνία και τα κόμματα, αποτελεί, για όσους θυμούνται, η “βάπτιση” του υπερ-τάγκερ ” ΕΛΛΑΣ – ΦΩΣ” του Γιάννη Λάτση απο την “Σοσιαλιστική” κουστωδία των κοστουμαρισμένων της κυβέρνησης Α. Παπαμδρέου, ( κανείς δεν έλειπε ούτε και υπολείπονταν ο ένας προς τον άλλον της πολυτελούς ένδυσης) . Στην σχετική εκείνης της περιόδου φωτογραφία, ο εκπρόσωπος του εφοπλιστικού κεφαλαίου, ως εκπρόσωπος κυρίαρχος του Πολιτικού Συστήματος ήταν ντυμένος απλά. Με καθημερινά ρούχα για ….καφενείο. Ένα λευκό πουκάμισο, ένα ντρίλινο παντελόνι, ένα ζευγάρι μαύρα παπούτσια απλά, καθημερινά και ένα καπέλο, αυτό που φορά κάθε βαρκάρης σε κάθε λιμάνι της χώρας.

Αυτή η αντίθεση ήταν δηλωτική της υποταγής της κυβέρνησης στην παντοκρατορία του Πολιτικού Συστήματος, όπως ακριβώς το αποκωδικοποιούσε ο Γιάννης Λάτσης

Εχθές, κατά την έναρξη της τηλεοπτικής συνέντευξης του Τσίπρα στον Χαντζηνικολάου, ο πονηρός δημοσιογράφος, στηλιτεύοντας τον βίο και τα λεγόμενα αλλά και τις νέες αντιλήψεις με τις οποίες εμφορούνται στελέχη της Αυλής Τσίπρα, ρώτησε για την …. γραβάτα που ΔΕΝ φορά ο “Αρχηγός” του ΣΥΡΙΖΑ.

Σήμερα λοιπόν το Πολιτικό Σύστημα, επιδιώκει την άνοδο του Τσίπρα στην εξουσία εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Την υποταγή πρώτα του Τσίπρα στο Πολιτικό Σύστημα και μετά την υποταγή του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτό.

Έτσι λοιπόν, όπως έγινε και με τον Σαμαρά, ( άλλωστε οι δημαγωγικές εταιρίες δημοσκοπήσεων, δεν βάζουν τυχαία το ερώτημα του “καταλληλότερου Πρωθυπουργού, όταν μάλιστα δεν εφαρμόζεται το αρχαίο πολιτικό σύστημα διακυβέρνησης των Σπαρτιατών, ώστε να έχουμε δύο Πρωθυπουργούς) οι δημοσκοπήσεις και οι σχολιασμοί των δημοσιολογούντων κατ’ εντολή και προσποιουμένων τον δημοσιογραφικό λόγο, ανεβάζουν την δημοτικότητα του Τσίπρα ενώ καταχωνιάζουν την δημοτικότητα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο “κατηγορούν” ότι δεν έχει καθαρό πρόγραμμα και ορατές λύσεις εξόδου της χώρας απο την κρίση. Αυτό αποκτά πιο έντονο χαρακτήρα όταν δηλώνονται θέσεις αντίθετες προς την κυρίαρχη, που αμφισβητούν την ανωτερότητα της μονοκρατορίας του λόγου του “Αρχηγού” και της “Αυλής” του.

Όταν μάλιστα μιλούν για λύσεις και πρόγραμμα, εννοούν πρόγραμμα ανταγωνιστικό μεν αλλά μέσα στην ίδια φιλοσοφία της Κυβέρνησης Σαμαρά και της υπαγόρευσης της Τρόικα.

Το πολιτικό σύστημα δεν διαφωνεί ούτε με την Τρόικα ούτε με την φιλοσοφία της κρίσης.

Το ΚΚΕ, αντιλαμβανόμενο την θέληση του Συστήματος, ώστε να καταστεί κυρίαρχό , προτίμησε να μετουσιωθεί σε καθεστωτικό που σέβεται το Πολιτικό Σύστημα αλλά με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός.

Έτσι, τώρα που υπάρχει επιτακτική ανάγκη να θυσιαστεί για τον λαό και τις ανάγκες του, αυτό προβάλει την καθαρότητα και τον μαξιμαλισμό του λόγου, και ο λόγος ως μέσω ύπαρξης του και ο λόγος ως προστασία του Πολιτικού Συστήματος μέσα απο την διάσπαση της κοινωνίας και κυρίως των οργανωμένων τμημάτων της, τα οποία αποκαλεί με το υποκοριστικό “μάζα”.