Είναι να γελάς ή να κλαις;

της Χρυσής Αυγής ενόχλησε πάρα πολύ, ένα ακραίο και απεχθές έγκλημα του κοινού ποινικού δικαίου ανατρέπει τις μέχρι 17 Σεπτεμβρίου ισορροπίες και δεδομένα και προς το παρόν χρεώνει όλη την ήττα του συστήματος στην Χρυσή Αυγή. Αρκεί να δείξει το κράτος το σοβαρό του πρόσωπο που το δείχνει μόνο όταν και όπου το συμφέρει (δύο μέτρα και δύο σταθμά) γιατί αν δεν είναι συγκυρία όλο αυτό, σημαίνει πως ήξερε και έκανε τη καβάντζα του για μια δύσκολη (πολιτική) στιγμή, ήξερε και περίμενε, ήξερε και σιωπούσε ώσπου να έρθουν οι στιγμές, οι κατάλληλες στιγμές.

Την ίδια ώρα αιωρούνται ερωτήματα αν όντως η πολιτική ηγεσία θέλει να απαλλαγεί από νεοναζιστικά-φασιστικά μορφώματα είναι να απορείς πως ανακάλυψαν εν μια νυκτί την εγκληματική τους δράση, τις παράνομες εκβιαστικές επιθέσεις κατά συνδικάτων, και αλλοδαπών μιας εγκληματικής οργάνωσης, που όσο έκανε, διατηρώντας βέβαια χαμηλά ποσοστά, την βρόμικη δουλειά που το σύστημα δεν ήθελε να χρεωθεί εξυπηρετούσε πολύ καλύτερα. Όταν ο κόσμος βρήκε απαντοχή στην απογοήτευσή του και μεγάλωσε τα ποσοστά της Χρυσής Αυγής ήρθε η ώρα να κοπεί ο ομφάλιος λώρος που ήταν συνδεδεμένη με το «κράτος δικαίου» της μεταπολίτευσης. Και να επιβληθεί στην κοινωνία το μαύρο το σκοτάδι, ο φόβος, η αβεβαιότητα και η ενοχή σε 450.000 ψηφοφόρους πως το κράτος η δημοκρατία κινδύνεψε από την επιλογή τους αυτή. Και δεν κινδύνεψε από τις υπογραφές που έπεσαν φαρδιές πλατιές στα μνημόνια, δεν κινδύνεψε από τα ψέματα και τους ωμούς εκβιασμούς πως δεν θα έχουμε λεφτά για μισθούς και συντάξεις, (πέντε φορές υποκύψαμε στον εκβιασμό αυτό), δεν κινδύνεψε όταν ξεπουλιέται μάνι μάνι η κρατική περιουσία. Δεν κινδύνεψε και και δεν κινδυνεύει από τους ένα εκατομμύριο ανέργους, δεν κινδυνεύει από τις πέντε χιλιάδες αυτοκτονίες, δεν κινδυνεύει από κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια. Δεν κινδυνεύει που δανειστήκαμε πολύ περισσότερα 160 δις ευρώ που χρειαζόμασταν. Και ενώ μας έκοψαν 110δις (Haircut) μετά από 3 χρόνια σκληρής λιτότητας το έλλειμμα παραμένει με ανοδικές τάσεις περίπου 160% ΑΕΠ, ενώ το 2035 προβλέπεται να είναι 120% του ΑΕΠ όσο δηλαδή όταν μπήκαμε στο ΔΝΤ και μάλιστα τότε θα είναι και βιώσιμο. Δεν κινδυνεύει από τους μισθούς πείνας που παγιώθηκαν.

Την ίδια ώρα μιλάμε για επιτυχίες, success story, πρωτογενές πλεόνασμα, έξοδο από το τούνελ, για τη δημοκρατία που ξερνάει αποβράσματα και οι νεκροί ποτίζουν, με το αίμα τους τη στέρφα γη που γεννά μόνο πολιτικάντηδες μικρού βεληνεκούς, χαρτογιακάδες, επαγγελματίες πολιτικούς καριέρας και οι αδικοχαμένες ψυχές αναζητούν μάταια δικαίωση, ανάπαυση και απάντηση στο αιώνιο γιατί;

Την ίδια ώρα λοιπόν η αντιπολίτευση ή αριστερή αντιπολίτευση, μυρίστηκε «φρέσκο αίμα» με τη σειρά της, ψηφουλάκια από ένα κατά την εκτίμησή της πολιτικό χώρο που «διαλύεται» και σπεύδει σαν κοράκι να αρπάξει ότι προλάβει να αρπάξει, το κάτι τής που της αναλογεί τρομάρα της. Και που θα την οδηγήσει ένα βήμα ποιο γρήγορα στην εξουσία. Μη καταδικάζοντας ξεκάθαρα και κατηγορηματικά τη βία από την άλλη πλευρά του αναρχοαυτόνομου εξωκοινοβουλευτικού αριστερού χώρου που και αυτός απειλεί ζωές, καταστρέφει περιουσίες, βάζει φωτιές οδηγεί ανθρώπους στην απόγνωση και στην απέναντι όχθη. Αλλά ξέχασα όσο συχνά κι αν συμβαίνει όσο τακτικά κι αν γίνεται είναι μια πάλη, μια μάχη καθόλα δίκαιη στον άνισο αγώνα με το σύστημα. Κι ας κάνουν τον καλό, τον ορθό αγώνα να γίνουν εξουσία καλά και σώνει. Μα αν αύριο γίνουν εξουσία ποιοι θα είναι το σύστημα; Πάλι οι άλλοι; Δεν το καταλαβαίνω αυτό μάρτυς μου ο Θεός!

Ο κόσμος αναζητά σοβαρές απαντήσεις σε ουσιαστικά θέματα αυτοί έχουν βάλει στο τραπέζι της Κουμουνδούρου το άψυχο σώμα, το λαβωμένο παλικάρι μαχαιρωμένο άγρια από το χέρι του νεοναζι-φασίστα χρυσαλήτη και πρέπει να μετουσιώσουν σε ψηφουλάκια.

Η κυβέρνηση του Μέρκελ-ιστάν, της τρόικας, και των μνημονίων κρατά τον νταϊρέ στο χέρι και ο ΣΥΡΙΖΑ χορεύει στο ρυθμό της, του πετά κοκαλάκια κι ο ΣΥΡΙΖΑ τσιμπάει και τσιμπάει άγρια. Χαίρονται γιατί έγιναν πολλοί και χαίρονται πολύ, καλά κάνουν, πολλοί μπορεί να έγιναν άλλα παραμένουν διαφορετικοί κι αταίριαστοι. Κάνοντας ο κάθε ένας από όπου κι αν βρεθεί την δική του πολιτική. Έχουν λάβει τόσο τη φανερή όσο και την κρυφή εντολή «άνωθεν» πως θα κυβερνήσουν και δείχνουν καλή διαγωγή μέχρι να συμβεί αυτό, αν συμβεί τελικά. Όλα λοιπόν για την εξουσία, για την κυβέρνηση. Πια χώρα θα κυβερνήσουν δεν νομίζω πως έχουν αναλογιστεί, μια χώρα δίχως αντοχές, δίχως υπομονή, δίχως λογική, δίχως την πολυτέλεια να ακούει παρά μόνο να απαιτεί λύσεις άμεσες, την έξοδο από τα μνημόνια, την άμεση επαναφορά των κεκτημένων (που τους υπόσχονται) τουλάχιστον μέχρι τα πριν του μνημονίου (σε μισθούς, συντάξεις, απολύσεις κ.λπ.). Κι ένα σωρό υποσχέσεις που ακούστηκαν κατά καιρούς δημόσια και κατηγορηματικά.

Την ίδια ώρα τα σενάρια για επιβολή νέων μέτρων όλο και διαρρέουν, τα χαράτσια παρατείνονται επ᾽ αόριστων, οι φόροι έχουν σκεπάσει κάθε νοικοκυριό, οι τράπεζες ξεσαλώνουν σε τηλέφωνα και απειλές προς απελπισμένους πολίτες που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στις υποχρεώσεις τους.

Αυτή την ώρα έρχεται η μέγιστη δικαίωση για την αριστερά από την ακραία πολιτική τοποθέτηση της κυβέρνησης περί των δύο άκρων που η ίδια αριστερά έβαλε στο τραπέζι. Συνεπαρμένη από την διαφαινόμενη νίκη ωθεί τον κόσμο σε νέο εμφύλιο οργανώνοντας πάλι τους συνδικαλιστικούς πυρήνες και δίνοντας τους ισχύ και δύναμη της πάλαι ποτέ ένδοξης ΠΑΣΟΚ εποχής της δεκαετίας του ᾽80 και του ᾽90, δίχως να είναι έντιμη απέναντι στον κόσμο. Δίχως να του λέει όλη την αλήθεια, δίχως να δείχνει πως στέκεται στο πλάι του, πως αφουγκράζεται τις δυσκολίες και τα προβλήματά του. Μάλιστα πολλές φορές δείχνει να αδιαφορεί ή να στέκεται απέναντί του. Απέναντι σε ένα κόσμο που σπεύδει μανιωδώς να συλλέξει τα παλιά αναγνωστικά από τα περίπτερα που κάνουν τα τιμημένα κόκαλα του Άρη να τρίζουν κάθε Κυριακή στη ζελατίνα με τα cd τα dvd, και τα κουπόνια για τα σούπερ Μάρκετ κι ας είναι στην πολυτελή έκδοση των 4.50€.

Είναι να γελάς ή να κλαις;

Θεόδωρος Η. Ψαλλίδας