Δεν υπάρχουν δύο άκρα …

Κομμουνισμό είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (κρίνοντας εκ του αποτελέσματος). Οι διαφορές είναι επί το πλείστον μορφολογικές με πρώτη και κύρια τη …μόρφωση. Οι κομμουνιστές εκπαίδευσαν πολύ τους λαούς προκειμένου να τους κάνουν γνωσοπαθή ζωντόβολα για να αποδεχτούν ή να διαπράξουν τα ειδεχθέστερα των εγκλημάτων στο όνομα της σωτηρίας της ανθρωπότητας (όπως οι Ρωμαιοκαθολικοί άποικοι στη Νότιο Αμερική βάφτιζαν Χριστιανούς αυτούς που επρόκειτο να εκτελέσουν), ενώ οι ναζί έμπαιναν κατευθείαν στο ψαχνό (με σφαίρες ή μαχαίρια), ήταν ακατέργαστοι, ημιβάρβαροι λάγνοι της βίας, «μπράβοι» της πιο βαρετής μετριότητας (μικροαστισμός-επαρχιωτισμός).

Οι θλιβεροί στρατευμένοι επίγονοι και των δύο απάνθρωπων εκδοχών του ολοκληρωτισμού δεν είναι πολύ καλύτεροι, ας το παίζουν “εκσυγχρονισμένοι” έχοντας εμπεδώσει νέα επικοινωνιακά τεχνάσματα. Κατά βάθος παραμένουν φανατισμένοι οπαδοί ιδεολογημάτων και ιδεολογιών, ετερόφωτοι στραβοί που πιστεύουν ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και επιθυμούν διακαώς να την επιβάλουν σε όλους τους άλλους (για το καλό τους)! Ακούγοντας κάθε λογής βλαστάρια του νεοσταλινισμού να μαίνωνται κατά της Χρυσής Αυγής (επειδή προφανώς θυμίζει τα κάτω από τη μάσκα – “περσόνα” στα λατινικά – μούτρα τους), χύνοντας κροκοδείλια δάκρυα ως προς την απειλή που συνιστά το νεοναζιστικό συνονθύλευμα για τη δημοκρατία στην οποία ούτε οι ίδιοι πιστεύουν και κάνουν ό,τι μπορούν να την υπονομεύσουν, μόνο αγανάκτηση προκαλεί (μαζί με το σχετικό γαστρικό ανακάτωμα).

Είναι για αυτούς τους λόγους που θεωρίες τύπου “δύο άκρων” δεν ισχύουν. Δεν υπάρχουν δύο άκρα αλλά προεκτάσεις του ενός και μοναδικού άκρου που είναι ο ολοκληρωτισμός-αυταρχισμός ως νοοτροπία και ο οποίος ενδεχομένως να έχη τη ρίζα του στη ρωμαιοκαθολική και προτεσταντική εξέλιξη του Χριστιανισμού (αλλά και στην Ορθόδοξη εκδοχή του – ειδάλλως δεν θα ήταν «ορθόδοξη»). Το θεώρημα περί δύο άκρων είναι όπως το ψευτοδίλημμα “εντός ή εκτός Ευρώ”, σκοπό έχει να αποπροσανατολίση και τελικά να ματαιώση κάθε πιθανότητα συζήτησης επί του θέματος. Ακροαριστεροί και ακροδεξιοί φασίστες γνωρίζουν καλά την τεχνική, είναι σαν τον Μιχαλολιάκο που απορρίπτει οποιαδήποτε κουβέντα για το παρελθόν του κάθε φορά που τον στριμώχνουν (το ίδιο έκανε κι’ο Βορίδης πρόσφατα στη Βουλή). Οι ακροαριστεροί από την άλλη, ιδιαίτερα στην πιο «λάιτ» εκδοχή τους, έχουν πρόχειρο το τροπάριο ότι «ο κομμουνισμός δεν εφαρμόστηκε ποτέ». Ωστόσο, σε μια χώρα – τρόπος του λέγειν (για να μην πω του …Λένιν) – όπου ποτέ δεν γίνεται συζήτηση για τίποτε, μόνο ανταλλαγή συνθημάτων και τσιτάτων από υπερσίγουρους δημαγωγούς, τόσον ο Μιχαλολιάκος όσο και οι …ωμόλογοί του της «αριστεράς» μπορούν να τη σκαπουλάρουν υπεκφεύγοντας …στο μέλλον!

Ο ολοκληρωτισμός, στην «ευγενή» ή την άξεστη εκδοχή του, καταλήγει αναπόφευκτα στη βία, ο φανατισμένος λυσσάει επειδή οι άλλοι αρνούνται να γίνουν σαν κι’αυτόν και αντιθέτως με την αλεπού του Αισώπειου μύθου, πολύ ευχαρίστως θα έκοβαν την ουρά εκείνων που αρνούνται να την κόψουν μόνοι τους. Τοιουτοτρόπως, οι αριστεροειδείς (οι πρώτοι διδάξαντες) ενδύουν τις πράξεις βίας με την μπλούζα των “λαϊκών αγώνων” και τις εξαγιάζουν, ενώ οι δεξιόστροφοι τις περιβάλουν με την “εθνικοπατριωτική” φουστανέλλα και τις …εξαγριάζουν. Ο πολύτροπος τσαμπουκάς και η βία είναι φυσική εξέλιξη του ολοκληρωτισμού, επιλογές δεν χωράνε, «ένα είν’το κόμμα»!

Η Χρυσή Αυγή μπορεί να πη κανείς ότι προέκυψε ως αμμόρφωτη, χοντροκομμένη αντίδραση στην πάλαι ποτέ “επαναστατική αριστερά”. (Θυμηθήτε πόσες ένοπλες, εγκληματικές οργανώσεις, πέραν της 17ης Νοέμβρη, έδρασαν στην Ελλάδα από τη Μεταπολίτευση και εντεύθεν και για πόσους φόνους ευθύνονται.) Είναι επίσης συνέχεια του κράτους βίας και νοθείας της περιόδου από το 1950 μέχρι το 1974 μαζί με μία ισχυρή δόση νυχτόβιου τραμπουκισμού. Η ΧΑ το παίζει αυτόκλητος προστάτης των οσίων και των ιερών του έθνους, αλλά και των ημιαπελπισμένων λόγω της κρίσεως Ελλαδιτών, επιχειρώντας να εξελιχτή σε νταβαντζή τους.

Μύχιος σκοπός κάθε φασίστα (δεξιού ή αριστερού) είναι να κάνη την Ελλάδα σαν τα μούτρα του, έχοντας “ιδανικές” κοινωνίες στην αρρωστημένη φαντασία του ως πρότυπα. Πόσος κοσμάκης υπέφερε και έχασε τη ζωή του στο όνομα τέτοιων οραμάτων από λογής λογής “πεφωτισμένους” τενεκέδες, εγκληματίες ή εθελοτυφλούντες αφελείς; Ο κομμουνισμός το πέτυχε για μερικές δεκαετίες. Ο ναζισμός προσπάθησε να κάνη το ίδιο πράγμα, αλλά επειδή οι “ιδρυτές” του ήταν αποκτηνωμένες μετριότητες προέκυψε πιο άτσαλος, χοντροκομμένος, απροκάλυπτα φονικός και ως εκ τούτου ταχύτερα αυτοκαταστροφικός.

Επειδή διάφοροι ταγοί της αριστερωσύνης θα με κατηγορήσουν ότι ρίχνω τους πάντες στο ίδιο καζάνι και πως διαπράττω ύβρη βάζοντας στην ίδια πλάστιγγα τον Μιχαλολιάκο και τη συμμορία του με αριστερούς που αγωνίστηκαν εναντίον του φασισμού, έχυσαν το αίμα τους και πήγανε εξορίες, ξερονήσια και τα λοιπά χιλιοειπωμένα, θα απαντήσω ότι τιμώ τους ανθρώπους που πάλεψαν για τα πιστεύω τους και έπεσαν θύματα της επιλογής τους να πιστεύουν αυτό το οποίο πίστευαν (χωρίς να θέλουν να το φορτώσουν στους άλλους με το στανιό) ακόμη κι’αν ήταν λάθος κατά τη γνώμη τη δική μου. Δεν πρέπει όμως στο όνομα της θυσίας αυτών των ανθρώπων να δίνουμε άφεση αμαρτιών σε οργανωμένες ομάδες-κόμματα που προσπάθησαν και προσπαθούν να επιβάλουν πολιτικές και ιδιοτελή συμφέροντα εις βάρος του συνόλου, καπηλευόμενες τη λαϊκή αγανάκτηση και τις δυνατότητες που παρέχουν τα απομεινάρια της δημοκρατίας με πρόσχημα τάχα μου τους «λαϊκούς αγώνες».

Η Χρυσή Αυγή λόγω της φύσης της ξεβρακώνεται μόνη της και μπορεί να αντιμετωπιστή άμμεσα εφόσον υπάρχη η ανάλογη βούληση από το (τρόπος του λέγειν) κράτος και την κατακερματισμένη, έστω, κοινωνία . Η αριστερίστικη εκδοχή του ολοκληρωτισμού, όπως έδειξε η κομμουνιστική ανταρσία που οδήγησε στον εμφύλιο με την καπήλευση του αντιναζιστικού αγώνα, γίνεται εξίσου επικίνδυνη και βίαιη όταν το έδαφος έχει προετοιμαστεί κατάλληλα. Εχοντας κατωχυρώσει (δημαγωγικά και χωρίς σοβαρή αντίδραση) το κόπυράιτ της «δημοκρατικότητας» και «προοδευτικότητας», η «αριστερά» κρατάει καλύτερα τα προσχήματα και εμφανίζεται ως τιμητής των πάντων, εξαργυρώνοντας πλουσιοπάροχα και με θράσσος τις ενοχές τμήματος της κοινωνίας για τις διώξεις που υπέστησαν οι αριστεροί μετά τον εμφύλιο. Και οι δύο εκδοχές του ολοκληρωτισμού προϋποθέτουν τη διάσπαση του κοινωνικού σε τρομαγμένες ομάδες μικροσυμφερόντων και την κατάρρευση του αστικού κράτους. Οι «αριστεροί» χρησιμοποιούν ως όπλο και μέθοδο τον συνδικαλισμό, οι ναζί την προστασία στα «ασθενή» στρώματα και την περιφρούρηση της πατρίδος από πραγματικούς και φανταντικούς εχθρούς, κυρίως εντός των συνόρων. Στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος και εμφανίζεται ως σωτήρας, υποσχόμενος …την ενότητα (αφού πρώτα έχει δουλέψει για τη διάλυση) του ποιμνιοστασίου.

Είναι τραγικό ότι η αντιμετώπιση του πραγματικού κινδύνου να βρεθή ο «κόσμιος» και άξεστος αυταρχισμός σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση επαφίεται στη διαπιστευμένη ανικανότητα κομματανθρώπων οι οποίοι ευθύνονται τα μάλα για το σημερινό χάλι. Μάλλον θα πρέπη να αναθεωρήσουμε την πεποίθηση ότι στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα…

*Ο Δημήτρης Ρομποτής είναι δημοσιογράφος με έδρα τη Νέα Υόρκη.

http://neohellenika.com/