Υπερβολική καλοσύνη: Μήπως γίνεσαι συνέχεια το θύμα;

διηγηθώ την ιστορία του. Άραγε είναι εύκολο να αλλάξουμε όταν έχουε συνηθίσει να είμαστε το θύμα;

Γράφει ο ψυχοθεραπευτής Πωλ Χοκ.

Κάθισε απέναντί μου έσκυψε με αγωνία προς το μέρος μου και είπε:

Θέλω να με κάνετε άλλο άνθρωπο. Δε μου αρέσει ο εαυτός μου. Ποτέ δε μου άρεσε. Δεν μου αρέσει τίποτα πάνω μου, ο τρόπος που μιλάω, ο τρόπος που περπατάω ο τρόπος με τον οποίο αντιδρώ στους ανθρώπους. Μπορούν να με καταφέρουν να κάνω σχεδόν τα πάντα. Θέλω τόσο πολύ να με συμπαθούν ώστε να ανέχομαι να με κοροϊδεύουν να με εκμεταλλεύονται , να δανείζονται τα χρήματά μου, να μου ζητάνε να τους βοηθώ και να τους κάνω διάφορων ειδών χάρες.

Πολλές φορές έρχονται στο σπίτι μου και τρώνε, μένουν ακόμα και διήμερα αλλά δεν έχω το σθένος να τους ζητήσω να συμμετέχουν στα έξοδα επειδή έχω οικονομικές δυσκολίες. Δεν θα έπρεπε να το κάνουν από μόνοι τους; Όλοι με θεωρούν κορόιδο. Χαμογελάω όταν ου επιτίθενται και με εκμετταλεύονται ακριβώς επειδή δεν έχω τη δύναμη να απαντήσω.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας. Όταν αντιμετώπιζε τους υπαλλήλους του διέθετε αυτοπεποίθηση και εξυπνάδα. Ωστόσο όταν προσπαθούσε να λειτουργήσει σε κοινωνικό επίπεδο ήταν καλός μέχρι αηδίας. Όποτε είναι δυνατόν προσπαθώ στην ψυχοθεραπεία μου να προχωρήσω με γρήγορα βήματα. Αλλά με τον συγκεκριμένο ασθενή τα πράγματα δεν ήταν τόσο εύκολα. Τα προβλήματα αυτά ήταν πολύ βαθιά ριζωμένα στην προσωπικότητά του.

Οι γονείς του τον υποτιμούσαν επανειλημμένα όταν ήταν μικρός. Όχι μόνο τον επέκριναν σφοδρά όποτε έκανε ένα σφάλμα αλλά τις φορές που τα πήγαινε μια χαρά δεν άνοιγαν το στόμα τους. Το αποτέλεσμα ήταν ακόμα και σαν ενήλικας να αισθάνεται ανεπαρκής, κατώτερος. Τα συναισθήματα κατωτερότητας γέννησαν μια φοβερή συστολή.

Μια φορά με ρώτησε:

-Γιατί το κάνω αυτό; Τι σχέση έχουν τα αισθήματα κατωτερότητας με το γεγονός ότι δεν μπορώ να κοιτάξω τους άλλους κατάματα και να πω αυτά που νιώθω;

-Πιστεύω πως αισθάνεσαι ότι αν οι άνθρωποι δεν δουν τα μάτια σου δε θα μπορέσουν να δουν τι νιώθεις, αποκρίθηκα.

-Μα τι στην ευχή πιστεύω ότι θα έβλεπαν αν κοιτούσαν στην ψυχή μου;

– Σκουπίδια κακό απολύτως καμία αξία.

Ο Βασίλης είχε κάποιες δυσκολίες όλο τον επόμενο χρόνο αλλά ήταν κατάπληκτικός μαθητής. Άρχισε σιγά σιγά να αισθάνεται ότι μέσα του δεν κρύβονταν σκουπίδια αλλά άξιζε να κοιτάξει κανείς την ψυχή του. Συνέχισε με ένα πρόγραμμα βελτίωσης του εαυτού του που θα έκανε περήφανο κάθε ψυχοθεραπευτή.

Ακόμα και το σώμα του άρχισε να αλλάζει. Η αυτοπεποίθηση άρχισε να διαφαίνεται ακόμα και μέσα από τις καθημερινές του συνήθειες. Γράφτηκε σε γυμναστήριο και το πλαδαρό σώμα του μετασχηματίστηκε σε καλλίγραμμο. Ακόμα και η στάση του σώματός του άλλαξε σταδιακά. Περπατούσε με την πλάτη ίσια το κεφάλι του ορθώθηκε και οι δρασκελιές του έγιναν μεγάλες και ζωηρές αντί για διστακτικές που ήταν πριν. Ακόμα και η φωνή του άλλαξε. Έγινε πιο βαθιά και σταδιακά χάθηκε το ανεπαίσθητο κλαψούρισμα που ακουγόταν παλιά στον τόνο της.

Στη διάρκεια του δεύτερου χρόνου της ψυχοθεραπείας τον έβλεπα σταδιακά μια φορά μόνο τον μήνα. Έίχε αποκτήσει ενεργητικότητα και μάλιστα ήξερε πώς να την χειριστεί. Δεν ήταν πια ο χάνος που μπορούσαν όλοι να εκμεταλλευτούν. Έμαθε πώς να τους χειρίζεται όλους, τους εναντιώθηκε και σύντομα όλοι έμαθαν πως το κορόιδο όλου του κόσμου αξίωνε τώρα τον εαυτό τους. Αλλά το πιο σημαντικό είναι ότι μόλις έχασαν την επιρροή πάνω του εκείνος ένιωσε πραγματικά ελεύθερος. Τώρα πια ένιωθε όμορφα με τον εαυτό του και δεν είχε πια καιρό να ασχοληθεί με όλους εκείνους που ήθελαν να τον χρησιμοποιήσουν.

Ο Βασίλης μέσα από την ιστορία του με βοήθησε να διαπιστώσω ξανά πως η σκληρή δουλειά με τον εαυτό μας και η σωστή καθοδήγηση μπορούν να επιφέρουν βαθιές αλλαγές στην προσωπικότητά μας. Αργότερα όταν δούλευα με άλλο πελάτη, με τον οποίο είχα αμφιβολίες σκέφτηκα. Αφού μπόρεσε ο Βασίλης να τα καταφέρει, τότε όλοι μπορούμε.

boro.gr