Γράμμα στον παππού που δεν γνώρισαν – Μια συγκινητική εξομολόγηση

Μια συγκινητική επιστολή σε έναν παππού που δεν γνώρισαν ποτέ στέλνουν δυο αδερφούλες με αφορμή το συνέδριο για τα Ολοκαυτώματα στην Ελλάδα που πραγματοποιείται σήμερα στη Βιάννο…

Ο παππούς των δυο κοριτσιών εκτελέστηκε από τους Γερμανούς στο Ολοκαύτωμα της Βιάννου πριν από 70 χρόνια και οι ίδιες μέσα από την επιστολή τους εκφράζουν όλα εκείνα που δεν μπόρεσαν ποτέ να του πουν.

Στην επιστολή αναφέρεται:

Αγαπημένε μου Παππού,

Γράφω σε εσένα που δεν γνώρισα ποτέ. Σε εσένα που το όνομά σου χαραγμένο σε ένα ηρωικό μνημείο δηλώνει πάντα την απουσία σου από την ζωή μας.

Γράφω σε εσένα σήμερα που συμπληρώνονται 70 χρόνια από κείνη τη μαύρη μέρα.

Τη μέρα που φόρεσες τα καλά σου για να γιορτάσεις τον Τίμιο Σταυρό. 14 Σεπτέμβρη 1943. Γύρισες στο σπίτι ανυποψίαστος και χαρούμενος. Έβγαλες το καλοσιδερωμένο σχολιανό πουκάμισο και το κρέμασες να μην ζαρώσει. Το ίδιο που φόρεσες λίγες ώρες μετά για να πάς να συναντήσεις τα θηρία που μάζευαν τους άνδρες στη πλατεία του χωριού. Δεν μπόρεσα ποτέ να σε ρωτήσω τι σκεφτόσουνα όταν στάθηκες μπροστά στις αιμοφόρες κάνες τους.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σε ρωτήσω αν φοβήθηκες, ποία ήταν η τελευταία σκέψη σου, που έστρεψες το βλέμμα σου για τελευταία φορά, αν πόνεσες και αν ρώτησες ΓΙΑΤΙ. Δεν ξέρω τις απαντήσεις και δεν θα τις μάθω ποτέ. Ξέρω όμως τον πόνο αυτών που έμεινα πίσω. Τον πόνο τον γνώρισα μέσα στο βλέμμα της γιαγιάς μου. Στο βλέμμα όλων των γυναικών που πλημμύριζαν μαυροντυμένες το χωριό των παιδικών μου χρόνων. Ανθρώπινα συντρίμμια μιας ανείπωτης σφαγής. Ένα χωριό γεμάτο χήρες και ορφανά. Ένα από τα 10 καμένα χωριά, τα Αμιρά.

Αγαπημένε μου Παππού, θέλω να σου πω πολλά. Να σου πω ότι πολλές φορές αναρωτήθηκα γιατί δεν τρέξατε να ξεφύγετε και σου ζητώ συγνώμη γι αυτό. Να σου πω ότι δεν σε ξέχασα ποτέ. Δεν με αφήνουν εξάλλου τα θλιμμένα μάτια του πατέρα μου. Του γιού σου που πεντάχρονο παιδί έψαχνε μέσα στο σωρό από τους εκτελεσθέντες να σε βρει . Να σου πω ότι εκείνη η μέρα άλλαξε τις ζωές όλων μας. Οι πληγές ακόμα και σήμερα είναι ανοικτές. Παππού θα μπορούσα να σου πω πολλά. Όμως ένα θέλω να σου πω: είμαι περήφανη για σένα.

Οι σταυροί μπορεί να μην είναι πια στις πόρτες των σπιτιών αλλά είστε ζωντανοί στις καρδίες μας. Θέλω επίσης να σου πω ότι 70 χρόνια μετά στεκόμαστε σεβάσμια πάλι μπροστά τους. Και είναι η δική σου εικόνα, καλοντυμένου με τα σχολιανά σου, περήφανου και αγέρωχου που μου δίνει και σήμερα τη δύναμη να πω: δεν θα αφήσουμε να χαθεί καμία μάχη…

Ας είσαι ήσυχος εκεί που είσαι μαζί με τους 401 φίλους σου.

Οι εγγονές σου Μαριλένα και Εμήλια

prismanews.gr