Ασλάνης: ένας καλοσυνάτος ρίψασπις

Το κατάπιες, όπως και τόσα άλλα. Όπως τα μαϊμού Aslanis που κυκλοφορούσαν στην πιάτσα και δεν κυνήγησες, όπως την προσωπική επίθεση στη ζούγκλα του κιτρινοπίθηκου που αγνόησες. Ο μέσος άνθρωπος θα είχε καταφύγει στη δικαιοσύνη. Όχι, όμως, αυτός που έχει μεγάλη καρδιά. Μια καρδιά που δεν άντεξε στην ιδέα της «ζωής από το μηδέν» και προτίμησε το θάνατο.

Ούτε γνώρισα ποτέ μου τον Ασλάνη, ούτε ασχολήθηκα με τα προσωπικά του, αλλά δεν έπαψε να μου είναι ανεξήγητα συμπαθής. Είχε μια καλοσύνη στο βλέμμα του, μια αγαθοσύνη στον τρόπο του και αυτό μου είναι αρκετό για τον κατατάξω στους ανθρώπους που επιτρέπουν να ενεργήσει μέσα τους το καλό. Νομίζω ότι ήταν αυτό ακριβώς που έδειχνε. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω.

Το να αυτοκτονείς, βέβαια, για οικονομικούς λόγους ειδικά όταν είσαι επώνυμο πρόσωπο είναι λάθος με κεφαλαίο λάμδα. Κατ’ αρχήν, στην οικονομική μέγγενη που βρισκόμαστε χρειαζόμαστε πρότυπα συμπεριφοράς. Τέτοια πρότυπα μόνο κακό μπορούνε να κάνουν στους χιλιάδες συνανθρώπους μας που ακούσανε για την αυτοκτονία κάποιου διάσημου. Το τοποθετούν ασυνείδητα στις επιλογές τους. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι η αυτοκτονία Ασλάνη δε θα συμπαρασύρει μαζί της και ένα, δύο, πέντε, δέκα άτομα; Καθώς είναι μη μετρήσιμες οι επιπτώσεις δεν μπορεί να πεις «ναι» ή «όχι». Αυτό που μπορείς να πεις με βεβαιότητα είναι ότι άτομα με παρόμοια προβλήματα που δεν τους «βγαίνει η λογαριά», θα φέρουν στο υποσυνείδητό τους και τον Ασλάνη πλέον πριν πράξουν κάτι. Θα ισχυροποιήσει το θέλω τους και θα διευκολύνει το αυτοκτονικό τους έργο.

Μην τοποθετείς τον εαυτό σου στη θέση του «αυτοκτονικού», αλλά βάλε αυτόν τον τύπο ανθρώπου που παίρνει τηλέφωνο στο «090» για να απαντήσει στη γελοία τηλεοπτική ερώτηση για τα 300€. Τέτοιοι άνθρωποι επηρεάζονται, με αθώα κρίση και συμπεριφορά. Είναι συνάνθρωποί μας όμως και αυτοί, και πρέπει να προστατευτούν. Οι ευαίσθητοι αυτοκτονούν κατά κανόνα.

Η ζωή είναι δώρο του Θεού. Δεν έχουμε δικαίωμα να την αφαιρέσουμε μόνοι μας. Είναι εγωιστικό. Δεν είναι δική μας απόφαση να έρθουμε στη ζωή και συνεπώς ούτε και να φύγουμε. Πρέπει να μείνουμε όρθιοι και να παλέψουμε. Έτσι κάνουν τα παλληκάρια και οι λεβέντισσες. Το κεφάλι ψηλά ο,τι και αν συμβεί.

Η ζωή του μακαρίτη Μιχάλη Ασλάνη παραδόξως προσομοιάζει με τη σύγχρονη Ελλάδα. Και οι έλληνες πριν από πενήντα χρόνια ξεκίνησαν τη ζωή τους φτωχοί, όπως και ο Ασλάνης. Προκόψαμε, πλουτίσαμε, ζήσαμε χρόνια υλικής ευμάρειας. Και ξάφνου το όνειρο διαλύεται από αυτούς που εμπιστευτήκαμε τυφλά και ανεξέλεγκτα. Από αυτούς που τους δώσαμε αφελώς το τιμόνι της διαχείρισης του πλούτου μας, των μόχθων μας. Δεν είναι μόνον ο Ασλάνης. Είναι όλοι αυτοί που δουλεύανε μια ζωή για άνετα γεράματα και στηρίξανε την πατρίδα μας αγοράζοντας ομόλογα ελληνικού δημοσίου. Είναι αυτοί που πληρώνουν μια ζωή ΤΕΒΕ, ΙΚΑ κλπ για πάρουν συντάξεις πείνας ή να τους πάρουν το σπίτι από αυτό το μήνα κιόλας. Είναι αυτοί που τους διορίσανε στο δημόσιο τομέα και λάβανε στεγαστικά δάνεια πρώτης κατοικίας και τώρα το κράτος τους λέγει απολύεστε. Είναι όλοι αυτοί που ψήφισαν και έδωσαν τη διαχείριση του δημοσίου τομέα σε ασυνείδητα, ανερμάτιστα, εγωπαθή υποκείμενα της διαπλοκής, της ανηθικότητας και της ηλιθιότητας. Όλος ο λαός είναι λεηλατημένος, προδομένος και πεταμένος σα στυμμένη λεμονόκουπα (μερικοί επιμένουν ότι θέλουμε κι άλλο στύψιμο).

Η αυτοκτονία δεν είναι η λύση για κανέναν μας. Δεν είναι ούτε ευγενές, ούτε γενναίο. Δεν πρέπει οι Έλληνες να γίνουν λιποτάκτες της ζωής επειδή τους πήραν άδικα τα αξεσουάρ μιας επίπλαστης πραγματικότητας. Ο Λεωνίδας με τους τριακοσίους θέτει το υπόδειγμα της ανδρείας και της αυτοθυσίας για το κοινό καλό. Ένα υπόδειγμα του οποίου αντάξιος εστάθει από τους πολιτικούς της Ελλάδος μόνον ο Ιωάννης Καποδίστριας με τη δική του θυσία. Αυτά είναι τα πρότυπα για όποιον έχει τα κότσια να αντικρύσει το χάρο στα μάτια, όρθιος, μαχόμενος για το συνάνθρωπο. Για ιδεολόγους του ελληνισμού και του Χριστού διψά ο τόπος. Ας είναι ο κυρ Μιχάλης ο τελευταίος. Αιωνία του η μνήμη. Μνημειώδης η φυγομαχία του.