Η Μεσόγειος φλέγεται

Πριν λίγους μήνες είχε καταπλεύσει ο Ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο κοντά στην επίμαχη ζώνη ενώ τώρα το ίδιο ετοιμάζεται να κάνει ο Αμερικανικός, ο δε Λευκός Οίκος δεν αποκλείει την πιθανότητα στρατιωτικής λύσης. Ήδη το Ιράν προειδοποιεί την Αμερική να μην προχωρήσει σε στρατιωτική επέμβαση γιατί θα αντιδράσει κι εκείνο ανάλογα, η Τουρκία δηλώνει διαθέσιμη να υποστηρίξει τους Σύρους αντάρτες σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ ή έστω οι ΗΠΑ αποφασίσουν να επέμβουν, η Ρωσία και η Κίνα επιθυμούν πολιτική λύση στο πρόβλημα, ενώ σιγήν ιχθύος κρατεί το Ισραήλ που ωστόσο είναι φανερό ότι ως ο καλύτερος σύμμαχος των Αμερικανών θα σπεύσει σε βοήθειά τους. 

Η Ελλάδα από τη μεριά της δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της για το τι θα κάνει αν της ζητηθεί ενεργός συμμετοχή – ας ελπίσουμε ότι θα αρνηθεί και δεν θα θρηνήσουν οικογένειες τα παιδιά τους – ή η χρήση της βάσης της Σούδας στην Κρήτη, συνυπολογίζοντας πάντα και τις βλέψεις της γείτονος για δημιουργία Μουσουλμανικού τόξου, αλλά και σε Αιγαίο και Κύπρο.

Αναπάντητο βέβαια παραμένει το ερώτημα ποιος έκανε χρήση χημικών όπλων με νευροπαραλυτικά αέρια που στοίχισε τη ζωή σε πολλούς αμάχους και έστειλε στα νοσοκομεία χιλιάδες άλλους, με τις δύο πλευρές να αλληλοκατηγορούνται. Ωστόσο το όλο σκηνικό θυμίζει την ατμόσφαιρα λίγο πριν την εισβολή στη Λιβύη ή στο Ιράκ- όταν αναπόδεικτα ο Σαντάμ Χουσεΐν κατηγορήθηκε για κατοχή χημικών όπλων, και λέμε αναπόδεικτα γιατί κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να υπήρχαν, ωστόσο αυτά δεν βρέθηκαν ποτέ. 

Έτσι και τώρα στη Συρία κατηγορείται επισήμως το καθεστώς Άσαντ για το αποτρόπαιο έγκλημα που συνέβη στο Συριακό λαό και μπορεί να αληθεύει, αλλά προς το παρόν κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει την πιθανότητα να έγινε χρήση χημικών από τους αντικαθεστωτικούς με σκοπό να κατηγορηθεί η επίσημη ηγεσία του κράτους και να προκληθεί η διεθνής μήνη απέναντί της. Όπως και να έχει, το θέμα είναι ότι το θύμα είναι ο άμαχος πληθυσμός που καμία σχέση δεν έχει με τις πολιτικές ίντριγκες και δολοπλοκίες των μεγάλων και των δυνατών ή με αυτές τοπικών δικτατορίσκων. 

Το μεγάλο στοίχημα ως φαίνεται είναι τα πετρέλαια της Μέσης Ανατολής και τα νερά του Ευφράτη, του Νείλου, του Ιορδάνη. Αυτό αποδεικνύουν οι μέχρι τώρα κινήσεις στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία, αλλά ακόμα στην πολιτικά ασταθή και εξεγερμένη Αίγυπτο με την εκατόμβη θυμάτων και στο Λίβανο που η φωτιά ετοιμάζεται να ανάψει μετά τις δύο πολύνεκρες επιθέσεις σε μουσουλμανικά τεμένη των Σουνιτών. Πρόκειται ασφαλώς για ένα καλά ενορχηστρωμένο σχέδιο. 

Οπωσδήποτε, τα εγκλήματα είναι φρικτά ∙ αν ωστόσο οι προθέσεις της Δύσης ήταν αγνές και ο χαρακτήρας των δηλώσεων δεν υπέκρυπτε τίποτε περισσότερο από το ανθρωπιστικό και αλτρουιστικό πνεύμα της Δημοκρατίας, της οποίας κοινωνοί και μέτοχοι θέλουμε να είμαστε όλοι, τότε άνετα μπορούμε να αναρωτηθούμε γιατί δεν κρατήθηκε η ίδια στάση όταν, πριν μερικά χρόνια, εκατοντάδες Παλαιστίνιοι, κυρίως παιδιά, γυναίκες, ανήμποροι και ηλικιωμένοι, δηλητηριάστηκαν από «αγνώστου» προελεύσεως χημικά αέρια, δηλαδή από τον Ισραηλινό στρατό; Πόσο επιλεκτικός είναι αλήθεια ο ανθρωπισμός της Δύσης;

Και μέσα σε όλα αυτά η Ευρώπη να παραμένει απλός παρατηρητής, ανήμπορη να αποτρέψει την αιματοχυσία είτε γιατί δεν ήρθε η ώρα να διεκδικήσει ακόμα ό,τι θα ήθελε ως μερίδιό της από την Αραβική κρίση, κυρίως οι χώρες του Βορρά, είτε γιατί είναι ιδιαίτερα απασχολημένη στο Νότο με τις μνημονιακές της υποχρεώσεις και την υποτιθέμενη σωτηρία του Ευρώ, η οποία προκάλεσε περίπου 4000 αυτοκτονίες μέχρι τώρα. Ίδιο παιχνίδι κι εδώ, απλά με άλλους όρους.

Κλείνοντας , ας ευχηθούμε όλα τα παραπάνω να είναι απλές εικασίες του γράφοντος και ότι θα πρυτανεύσει η λογική.