… και που Θεός!

Θέλεις να γράψεις αμέτρητες λέξεις. Ότι σου βγαίνει από την ψυχή και ανεβαίνει στον εγκέφαλο. Εκεί όμως καταλυμένος ο χώρος από περίεργα πράγματα και περίεργες φάτσες που σε μπλοκάρουν και δεν αφήνουν να περάσει τίποτε. Πάλι μπλέκει σε χιλιόκυκλους και εκπομπές θήτα που βάζουν το συνονθύλευμα σε κατάσταση ύπνου. Δεν αντιδρώ, δεν αναπτύσσω συναισθήματα, δεν σκέπτομαι. Απλά ψάχνω ένα μαξιλάρι να γύρω το κουρασμένο μου κεφάλι…
Αλήθεια φταίει η ζέστη; Φταίει η έλλειψη ενδιαφέροντος για ζωή. Φταίει η Ελληνικής προέλευσης και διάθεσης μελαγχολία. Πείτε ότι θέλετε. Εγώ έπαψα να νιώθω δυνατός και ικανός κατηγορίας Ι1. Σάμπως δεν βλέπω γύρω μου να κινείται τίποτε καλύτερο.

Μια πλήρη αποχαύνωση, μια αποδοχή. Αποδοχή σε ότι μας συμβαίνει σαν φυσικό επακόλουθο μιας ανεπίτρεπτης λαχτάρας για λίγη ανθρώπινη ζωή. Άνοιξε, λέει, ο ΓΑΠ το καπάκι και γέμισε ακαθαρσίες ο τόπος. Ποιανού στ’ αλήθεια; Δικές μας; Έτσι φαίνεται, για να καλυφθούν οι πραγματικές δικές τους.

Και τώρα το πραγματικό πάρτι. Το νόμιμο πλιάτσικο. Όχι μονάχα στην περιουσία του τόπου αλλά στις ζωές μας στις ψυχές μας. Προσποιούμαστε όλοι σαν να μη συμβαίνει τίποτε με την ανεργία και η “φυσική” ικανοποίηση με τα 480ευρώ μισθό. Αρκεί να βρεθούν. Το κόλπο με τον Χότζα δούλεψε μια χαρά. Μας έβαλαν στο σπίτι άλλα δέκα ζώα και με την αφαίρεση του ενός χαιρόμαστε.

Γύρω μας φλέγεται το σύμπαν και τα νιάτα ζητούν πολιτογράφηση σε ξένες χώρες. Που επί τέλους πάει ο τόπος που ζούμε; Μπορούμε αλήθεια να ασχολούμαστε με φιλολογικά συμπόσια τη στιγμή που ψήνεται το χώμα που πατάμε;

Αυτό δεν λέγεται λιτότητα. Αυτό είναι μια κανονική εξολόθρευση και το μόνο που κυριαρχεί είναι “ο σώζων εαυτόν…”. Και μόνο εαυτόν!

ΥΓ.Τελικά ηρεμούμε με ένα freddoccino στο χέρι και ένα καμάκι στο… μάτι.