Ζήσε και άσε τους άλλους να… κουρεύονται

γραφει ο αρισταρχος

«Προχθές ήρθε η αστυνομία και πήρε μαζί της τσιγγάνους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Χθες ήρθε η αστυνομία και πήρε τους Εβραίους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Υστερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους πρόσφυγες. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Αργότερα ήρθε η αστυνομία και πήρε τους ομοφυλόφιλους. Κι εγώ δεν είπα τίποτα. Σήμερα ήρθε η αστυνομία και πήρε εμένα. Και κανείς δεν είπε τίποτα». Μπρεχτ(Ημερολόγιο)…
Πήγα στη θάλασσα και είδα με κόσμο γεμάτη την παραλία.

Πήγα στην εξοχική την ταβέρνα και δεν βρήκα άδειο τραπέζι.

Πήγα στ supermarket και περίμενα ώρα ατέλειωτη στην ουρά στο ταμείο

Πήγα στο εμπορικό κέντρο και ο κόσμος ήταν πατείς με πατώ σε!

Πήγα σε γνωστό παιδικό supermarket και όλοι ψωνίζαν με καρότσια!

Βγήκα στην λεωφόρο και το μποτιλιάρισμα μ’ έκανε να μετανιώσω που έχω αυτοκίνητο

Είπα να πιω ένα καφέ και στο μαγαζί δεν υπήρχε τραπέζι.

Όπου κι αν πάω όλα είναι γεμάτα, κι εγώ; Ένας ονειροπαρμένος που βλέπει παντού δυστυχία; Μήπως όλα είναι ένα success story κι εγώ ένας αιθεροβάμων ιδεαλιστής;

Ρώτησα, κι έμαθα. “Και μένα με πήραν τόσα λεφτά. Και μένα τα παιδιά μου δεν έχουν δουλειά. Κι εγώ δεν έχω λεφτά. Κι εγώ δεν μπορώ να πληρώσω. Κι εγώ….” Ρε… δουλευόμαστε; Για ποιους καναπέδες μιλάμε; Εδώ ακόμα υπάρχει λίπος. Και δυστυχώς το ξέρουν πολύ καλά οι χάροι και τα στουρνάρια. Το δυστύχημα είναι ότι εγώ δεν έχω ούτε λίπος αλλά ούτε και… ιστό. Και δεν αποκλείομαι από την ληστεία. Τι να δώσω όμως; Έχω δύο νεφρά, δύο πνευμόνια, δύο μάτια. Δέχονται υποθήκη;

Το χειρότερο που με κουράζει και με ξενερώνει είναι του κυρίου Βολευτή από απέναντι η καθημερινή προτροπή “Ζήσε εσύ και άσε τους άλλους να κουρεύονται”. Που να ζήσω ρε αθεόφοβε; Που να σταθώ ρε φιλοτομαριστή. Πώς να ζήσω μαζί σου ρε κλειδωμένε στην ατομική σου ληγμένη φούσκα. Επέλεξες να τρως το φαί σου, να πίνεις το νερό σου, να έχεις την διασκέδασή σου, να έχεις την άνεσή σου, να έχεις την δουλειά σου, τα λεφτά σου… Και όλα να τα θεωρείς δεδομένα και δικά ΣΟΥ. Κι αν αναπνέω τον ίδιο με σένα αέρα, αποτελεί για σένα “ατύχημα”. Κι αν αυλίζομαι στην ίδια με σένα γη, Θεϊκή ιδιοτροπία.

Και πίστεψέ με, δεν με νοιάζει αν με κατηγορείς για τζίτζικα και συ κοκορεύεσαι για μέρμηγκας. Ζεις και αντρώνεσαι σε μια κοινωνία που εσύ δημιούργησες για να μου λέει ο δεκάχρονος γιός σου “Αν γίνει σεισμός; Τι με νοιάζει για σας. Δε πα να πεθάνετε… εμείς να γλυτώσουμε! ” Και συ θαυμάζεις την εξυπνάδα του και τις επιδόσεις του. Περίμενε άλλα τριάντα με σαράντα χρόνια να δεις επιδόσεις πάνω στον ανθρώπινο πόνο και αγωνία.

Και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί συμβαίνουν πράγματα που δεν κατανοούμε. Μικρός βλάκας, μεγάλος έξυπνος γίνεται; Δεν γίνεται.

Όλη η Χριστιανική Θρησκεία βασίστηκε πάνω στο “αγαπάτε αλλήλους”. Και συ νομίζεις θα σωθείς με μια λαμπάδα ή το πενηντάλεπτο στην επαιτεία;

Και, μη σε ξεγελούν όλοι αυτοί που τους βλέπεις να ξοδεύουν. Δεν ξοδεύουν, απλά κρύβουν την αδυναμία τους για κάτι καλύτερο για κάτι πιο ανθρώπινα μεγάλο. Όλοι το ξέρουν και περιμένουν, απλά προσποιούνται. Φοβούνται το χειρότερο και περιχαρακώνονται.

Χώνεψέ το! Όλα μας αφορούν όλους! Αλλιώς, όλοι είμαστε χαμένοι.

http://aienaristeyein.com