Η εύθραυστη σιωπή του πατέρα -βραδυφλεγής βόμβα στα θεμέλια της κοινωνίας-

δράση καταγράφει τη δια ζώσης, μέσω των νομικών του συμβούλων, επικοινωνία με κρατουμένους σε σωφρονιστικά καταστήματα ανά την Επικράτεια, οι οποίοι εκτίουν ποινή φυλάκισης για ετερόκλητους λόγους που όμως κατ’ ουσίαν υποκρύπτουν έντονες ενδοοικογενειακής φύσεως διενέξεις.
Υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις δια τις οποίες καλούμαστε από κρατούμενους για να συζητήσουμε, επί των προβλημάτων τους και να αναλύσουμε λόγω της τριβής της σπουδής και της εμπειρίας μας επί των ζητημάτων αυτών, την ίδια ώρα που η Πολιτεία καθεύδει τον «Νήδυμο» ύπνο με ελλιπή θεσμική θωράκιση, κύπτοντας το γόνυ υποτακτικά σε ένα οικογενειακό δίκαιο αναχρονιστικό απαρχαιωμένο και ανεπαρκές.
Εμείς ο σύλλογος με τον πρόεδρο μας κ. Νικόλαο Σπιτάλα ουδαμώς ακκιζόμαστε ως αυτόκλητοι συνήγοροι ποινικά κρατουμένων, απλώς με την ιδιότητά μας και την διεθνή προβολή των απόψεών μας αναδεικνύουμε καίριες αθέατες πτυχές της οικογενειακής συμβίωσης όπου ο νόμος εθελοτυφλεί υπηρετώντας έναν αναδρομικό «ρεμβανσισμό» των γυναικών εν σχέσει με τους άνδρες.
Στόχος μας είναι να φωτίσουμε το έμπυο αυτό μείζονος σημασίας ζήτημα του καθημαγμένου πατέρα ο οποίος αποστερείται το παιδί του και προα-αντιμετωπίζεται από την κοινωνία ρατσιστικά φέροντας το ειδεχθές στίγμα του «αδιάφορου-αμέτοχου», δια το παιδί μου ή εν δυνάμει και εσχάτως του «ασελγού» στα πλαίσια ενδοοικογενιακής βίας στο πεδίο της γενετήσιας αξιοπρέπειας και ζωής.
Αναδύουμε λοιπόν την ακαμψία των δικαστηρίων και την οιονεί βιομηχανία προκατασκευασμένων «υπερασπιστικών γραμμών» που επουδενί τάσσονται όπως και είναι δέον υπέρ της «ειρήνης» των δύο φύλων με κράτιστο γνώμονα το υπέρτερο συμφέρον του παιδιού πέραν και πάνω από τυχόν έριδες μεταξύ του ζεύγους.
Αντ’ αυτού καλλιεργούν λίαν σκοπίμως τη διχοστασία και αναγορεύουν το παιδί ως άθυρμα-μίσθαρνο όργανό της μητέρας, δίχως να αναλογιστούν τις συνέπειες που επιφέρει μακροπρόθεσμα η αντιμετώπιση αυτή στην ψυχοσύνθεση του παιδιού.
Απλώς εξετάζουν επιφανειακά το θέμα διαδίδοντας τη άποψη ότι το παιδί είναι προϊόν της συζύγου-γυναίκας η οποία «χρησιδεσπόζει» επί του παιδιού και ο σύζυγος πατέρας δεν έχει τα ίδια δικαιώματα επ’ αυτού με το ψευδεπίγραφο προβαλλόμενο πρόσχημα και το σαθρό παρελκυστικό επιχείρημα δήθεν του συνδρόμου «της καλή μανούλας εξ αντιδιαστολής με το βίαιο-αδιάφορο άνδρα»
Κατά συνέπεια το μόνο που επισημαίνουμε είναι η ισότητα ανδρών και γυναικών ως προς την επιμέλεια και την επικοινωνία με τα παιδιά καθώς και την αμελλητί άρση της διαιρετικής ιδεοληψίας μεταξύ ανδρών και γυναικών προτάσσοντας το συμφέρον του τέκνου και καταπολεμώντας ταυτόχρονα την αμφισβήτηση του ρόλου του πατέρα και την ηθικοκοινωνική απαξίωση της ανδρικής αξιοπρέπειας υποβιβάζοντάς τον ως έναν απλό αρωγό στην αναπαραγωγή του ανθρώπινου είδους δίχως δικαιώματα.
Η εξόντωση του πατέρα, δίχως τούτο να δικαιολογεί ενδεχομένως αξιόποινες πράξεις οι οποίες έχουν διαπραχθεί από δράστες-καταφανώς αδικημένους από τις γυναίκες τους και η δικαιοσύνη έχει αποφανθεί αναλόγως ακόμη και σε κάθειρξη καθότι εμείς, δεν εξετάζουμε το ποινικό στάδιο απλώς διεισδύουμε πίσω από το γράμμα του νόμου αναζητώντας την βαθύτερη αιτία που ήγαγε έναν πατέρα στην τέλεση μίας αποτρόπαιας ή ειδεχθούς πονικά κολάσιμης πράξης.
Το ζήτημα έγκειται υπό το πρίσμα του Αστικού Δικαίου στην πιο εμβαθυμένη, γενναία, ελεύθερη και απροκατάληπτη τροποποίηση του οικογενειακού δικαίου, ήτοι σε μία άμεση θεσμική τομή όπου θα «απονέμει στον καθέκαστο τα δίκαια» και ουχί μία δικαιοσύνη ελλιποβαρής η οποία θα σύρεται από το εκάστοτε «πνεύμα της εποχής» με επαχθείς συνέπειες δια το σύνολο της κοινωνίας και το μέλλον αυτού του τόπου.
Ο Σύλλογος για την προστασία της ανδρικής αξιοπρέπειας συντελεί στον να καταδείξει με ιδιαίτερη ευαισθησία και επιστημονική εμβρίθεια τις ατέλειες των συναφών με τη ρύθμιση των οικογενειακών σχέσεων νόμων καθώς και τις κατάφωρες πλημμέλειες των δικαστικών αποφάσεων με τα εκ του αποτελέσματος συμπεράσματα τα οποία συλλέγει από τον μεγάλο αριθμό μελών καθώς από την έντονη δραστηριοποίησή του ακόμη και στα σωφρονιστικά καταστήματα.
Το διαρκές ζητούμε, το μετεωριζόμενο εύθραυστο εκκρεμές του Συλλόγου δεν είναι η ποινική καταδίκη διότι δεν είμαστε δικαστές ούτε η παράθεση απλώς εμπειριών συνανθρώπων μας καθότι δεν είμαστε δημοσιογράφοι, αλλά η ευαίσθητη και διεισδυτική ματιά των κατακερματισμένων σχέσεων μεταξύ των δύο φύλων όπου ελλείψει πολιτειακής και δραστικής νομοθετικής παρέμβασης το υπόρρητο αυτό πρόβλημα διογκώνεται και αποτελεί την λανθάνουσα γενεσιουργό αιτία πολλών δεινών.
Έργο μας η αλήθεια και η ειλικρινής βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των παιδιών μεταξύ διαζευγμένων συζύγων, δεν αναζητούμε εξιλαστήρια θύματα μεταξύ των δύο φύλων μα ούτε και υπολαμβάνουμε «κινηματογραφικά» πολύκροτες υποθέσεις που έχουν απασχολήσει το Πανελλήνιο.
Ως εκ τούτου λοιπόν έχουμε αρκετές περιπτώσεις οι οποίες μας έχουν προβληματίσει με έντονο υπόβαθρο ενδοιοκογενειακής βίας εκ των οποίων ορισμένες δεν έχουν ακόμη τελεσιδκήσει στα δικαστήρια, εξ αυτού του λόγου ενεργούμε προσεκτικά και σύννομα ως προς την έκταση της δημοσιότητας αυτών διότι όπως και προανεφέρθη, στόχος μας δεν είναι απλώς και μόνο η προβολή δια την προβολή αλλά η μελέτη, η σοβαρή και επιστημονική αντιμετώπιση με αποκλειστικό απώτερο σκοπό να μετουσιωθεί το όραμά μας το οποίο δεν είναι άλλο από τον εκσυγχρονισμό του οικογενειακού δικαίου ως προς την εξασφάλιση ίσων δικαιωμάτων των ανδρών ως προς την επιμέλεια, επικοινωνία και συνοίκηση με τα παιδιά Μ α ς μετά το διαζύγιο.

Νυν υπέρ πάντων ο αγών!