Καταστολή των…νόμων(!)

Με τον Α. Παπανδρέου που μοίρασε σε κάθε «νήπιο» κι από ένα…ξυράφι και είδαμε πού μας έφτασε το σύνθημα «ο λαός στην εξουσία». Να θεωρεί ο κάθε αστοιχείωτος, φαντασιόπληκτος και απείθαρχος τον εαυτό του άξιο και ικανό (τουλάχιστον) για…πρωθυπουργό.

ΚΑΙ πώς μεγάλωσαν οι σημερινοί ώριμοι «δημοκρατικοί» πολίτες; Με τι παιδεία και τι να προσδοκάς; Με τις καταλήψεις(!) στα σχολεία (και όχι μόνο), σαν αποκορύφωμα της επαναστατικής τους φλόγας στα σωθικά και τον τσαμπουκά προς τα έξω. Σε κοινωνία ανοχής και καταστολής των…νόμων! 

Περιμέναμε πειθαρχημένα «επαναστατημένα νιάτα» και μας βγήκαν με κόκκινες τριγωνικές σημαιούλες σε κοντάρια. Για κάθε χρήση, άμα λάχει και στηθούν απέναντί τους οι «άλλοι», με αλυσίδες και καδρόνια. Και στήθηκαν Μαραγκοί και Καλαμπόκες, για να πληρώσει τραγικά ο Ν. Τεμπονέρας τον νέο διχασμό.

ΤΟΥ σφράγισαν το μαγαζί γιατί ήταν φίσκα από πελάτες και παρανομία. Κάτι δεν πήγε καλά από…κατανόηση της σημασίας του σφραγίσματος απ’ την πλευρά του «επιχειρηματία», κάτι δεν έκανε σωστά η Αστυνομία και γίναμε ρεζίλι. Σε ξένους που «ξέρουν» και σε ντόπιους που «αγνοούν», σκόπιμα είτε συνειδητά. Δικαιολογία πάνω στη δικαιολογία του μαγαζάτορα, ψέμα πάνω στο ψέμα και το μαγαζί ανοιχτό! Για την ολοκλήρωση της παρανομίας και για τον εξευτελισμό της…εξουσίας.

ΚΑΙ, βέβαια, το ΣΔΟΕ δείχνει να μην αστειεύεται-όλα έχουν ένα ξεκίνημα. Ούτε ο αστυνομικός διευθυντής έχει περιθώρια να…αστειευτεί, με την ΕΔΕ σε εξέλιξη. Κι αν ευθύνεται, θα πάει σπίτι του. Θα το(ν) δουν άλλοι. Συνάδελφοί του που ανέχονται απείραχτους «μαφιόζους» της νύχτας.

ΤΟ θέμα πήρε τη θέση του στις ειδήσεις. Με την έκταση, τη σημασία και τις προεκτάσεις του. Καιρός, λοιπόν, να αναδεικνύονται θέματα που περνούσαν απαρατήρητα, σε τηλεόραση που προβάλλει τα δικά της. Με τη δικιά της ιεράρχηση και με τους κίναιδους «πρώτο τραπέζι πίστα» στη μικρή οθόνη. Κι αν οι «κάτω» (τηλεθεατές) ρυθμίσουν την τηλεθέαση αξιολογώντας πρόσωπα και γεγονότα, η αλυσίδα κίναιδων και «θεών» θα σπάσει σε κρίκους (ανέργων).

ΚΑΤΙ ξεκίνησε (αργά και καθυστερημένα) και το πιστεύουμε. Γιατί; Γιατί μας το’ φερε η ανάγκη. Από μια κρίση τραγική, όσο και δειλά…ελπιδοφόρα(;!).