ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ ΚΑΙ ΕΘΝΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΗΣ 4ΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ

τόσο ζοφερόν, αλλά και δια την εκ μέρους των αντικειμενικήν γνώσιν και εκτίμησιν του παρελθόντος»

Σήμερα η πλειονότης της Ελληνικής Νεολαίας ,έπειτα από 40ετή πλύση εγκεφάλου, υπό του φαυλοκρατικού μεταπολιτευτικού πλουτοδημοκρατικού καθεστώτος,γνωρίζει πώς ο Ιωάννης Μεταξάς υπήρξε ένας απάνθρωπος Κυβερνήτης ,επειδή επέβαλε την δικτατορία της 4ης Αυγούστου 1936 και δεν ήταν «δημοκρατικά εκλεγμένος».

Πρέπει όμως να καταδικάζεται κάποιος μόνο και μόνο επειδή ήταν δικτάτορας; Δεν πρέπει να εξετάζεται το έργο του; Εάν δηλαδή ωφέλησε ή έβλαψε την Ελλάδα και τους ΄Ελληνες;

Ο άξιος εκείνος Ηγέτης, μέσα σε μόνο 4 χρόνια διακυβερνήσεως με «πειθαρχουμένη ελευθερία»,όπως ο ίδιος ονόμαζε το καθεστώς της 4ης Αυγούστου, κατόρθωσε να προετοιμάση το διαλυμένο και ανύπαρκτο κράτος τού 1935 και να το καταστήση ικανό να αντιμετωπίση νικηφόρα δύο αυτοκρατορίες της εποχής του, απέναντι στις οποίες καμμία χώρα δεν κατάφερε να προβάλη αντίσταση πάνω από δύο ημέρες!

Ποιος μπορεί να αμφισβητήση το τεράστιο κοινωνικό του έργο; Ολόκληρη η Εργατική Νομοθεσία και όλες οι κοινωνικές ασφαλίσεις ήταν δικό του έργο! Και αυτό το τεράστιο έργο αυτού του «δικτάτορα» το γκρέμισαν οι σημερινές «δημοκρατικές» υπηρετριούλες των σιωνιστών τοκογλύφων,οι γραικύλοι πολιτικάντηδες, στο όνομα μιάς δήθεν δημοκρατίας, στην ουσία όμως έχοντας επιβάλει στην χώρα μας την πιο στυγνή μορφή διακυβερνήσεως που γνώρισε ποτέ ο Λαός της!!

Λόγω βεβαίως της ημέρας, θα ήταν παράλειψη να μην αναφερθούν και οι Λόγοι της επιβολής της «τύποις δικτατορίας» της 4ης Αυγούστου. Διότι, όλοι όσοι στοιχειωδώς γνωρίζουν την Ιστορία, ο Άριστος των Ελλήνων Αξιωματικών Ιωάννης Μεταξάς,δεν επέβαλε εξ αρχής την «δικτατορία» του, αλλά ξεκίνησε να κυβερνά την χώρα ως Κοινοβουλευτικός Πρωθυπουργός. Συγκεκριμένα,στις εκλογές του Φεβρουαρίου του 1936, το κόμμα του έλαβε 15 έδρες και επειδή το Λαϊκό Κόμμα του Δεμερτζή αδυνατούσε να σχηματίση από μόνο του κυβέρνηση, συνέπραξε με το Κόμμα των Ελευθεροφρόνων του Μεταξά, παραχωρώντας του την αντιπροεδρία της Κυβερνήσεως. Όμως, στις 12 Απριλίου 1936 ο πρωθυπουργός Δεμερτζής απεβίωσε και η Βουλή,για να αποφευχθούν εκλογές σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά.

Κάτι τέτοιο βεβαίως, δεν μπορούσαν να το δεχθούν οι απάτριδες κομμουνιστές και έτσι, αμέσως, ξεκίνησαν τον αγώνα τους για να τον ανατρέψουν. Η επί καθημερινής βάσεως κοινωνική αναταραχή ήταν το σύστημά τους. Ως δικαιολογία προέβαλαν το «δίκιο του εργάτη»!!

Οι εργάτες διεκδικούσαν 120 δραχμές ημερομίσθιο, ενώ οι εργοδότες προσέφεραν 75 και με παρέμβαση του ιδίου του Μεταξά προσέφεραν 100. Οι εργάτες όμως,υποκινούμενοι από το ΚΚΕ συνέχισαν την Πανελλαδική απεργία.

Στις 8 και 9 Μαϊου το ΚΚΕ οργάνωσε μεγάλες διαδηλώσεις και συγκρούσεις με την Ελληνική Χωροφυλακή στην Θεσσαλονίκη,με αποτέλεσμα τον θάνατο δώδεκα ανθρώπων και τον τραυματισμό δεκάδων άλλων. Στις 11 Μαϊου υπεγράφη συμφωνία για ημερομίσθιο 100 δραχμών, καθώς και η υποχρεωτική διαιτησία μεταξύ εργοδοτών και εργαζομένων. Ακόμη, ετοιμαζόταν από την Κοινοβουλευτική κυβέρνηση Μεταξά και τα υπόλοιπα φιλεργατικά μέτρα, όπως το 8ωρο εργασίας,το κατώτατο όριο ημερομισθίου,ο θεσμός της κανονικής αδείας των υπαλλήλων,οι Κοινωνικές ασφαλίσεις ,κ.α.

Αυτά βέβαια το «κόμμα του εργάτη»,το ΚΚΕ δεν μπορούσε να τα δεχθή! Θα έχανε βλέπετε την πελατεία του, καθ΄όσον χορτάτος και γενικώς ικανοποιημένος εργάτης δεν κατεβαίνει στο πεζοδρόμιο.

Για το τι ακολούθησε και γιατί επεβλήθη τελικώς η 4η Αυγούστου, αφήνουμε να μας το πή ο ίδιος ο Εθνικός Κυβερνήτης, μέσα από συνεντεύξεις του σε εφημερίδες της εποχής,το «Ημερολόγιο» και τους «Λόγους» του:

Συνέντευξις Ι. Μεταξά σε “Καθημερινή” τής 16.9.1936:

«Εάν προσέξη κανείς τα ελατήρια τής απεργιακής κινήσεως τών πρώτων ημερών τού Αυγούστου, θά ίδη ότι ήσαν καθαρώς πολιτικά.

ΕΤΡΕΜΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΙ ΟΤΑΝ ΕΣΚΕΠΤΟΝΤΟ ΟΤΙ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΜΟΥ ΘΑ ΕΨΗΦΙΖΕ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΠΕΡΙ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΙΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΠΕΡΙ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΟΡΙΟΥ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΟΥ. ΔΙΟΤΙ ΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΤΡΟΠΟΝ ΔΕΝ ΘΑ ΗΘΕΛΑΝ ΜΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΜΗ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΑ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣΗ ΤΗΝ ΕΡΓΑΤΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ.

ΗΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΠΕΛΑΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΩΡΟΥΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΩ ΤΟΥΣ ΠΕΛΑΤΑΣ ΤΩΝ»

Συνέντευξις εις “Λαϊκό Παρατηρητή” τον Σεπτέμβριον τού 1936:

« Το βράδυ εκείνο παρουσιάσθησαν εις εμέ οι εκπρόσωποι τού κομμουνισμού και ηξίωσαν ΝΑ ΜΗ ΕΦΑΡΜΟΣΩ ΤΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΕΚΕΙΝΑ ΜΕΤΡΑ, ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΟΤΕ ΕΣΧΕΔΙΑΖΑ, ΕΝ ΤΩ ΜΕΤΑΞΥ ΔΕ ΤΑ ΕΘΕΣΑ ΕΙΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ.

ΕΖΗΤΗΣΑΝ ΔΗΛΑΔΗ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΕΚΕΙΝΟΙ, ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΥΤΕΚΑΛΟΥΝΤΟ “ΑΝΤΙΠΡΟΣΩΠΟΙ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ”, ΝΑ ΜΗ ΑΠΟΛΑΥΣΗ Ο ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΑ ΕΥΕΡΓΕΤΙΚΑ ΜΕΤΡΑ ΑΤΙΝΑ ΕΙΧΑ ΤΗΝ ΠΡΟΘΕΣΙΝ ΝΑ ΛΑΒΩ ΥΠΕΡ ΑΥΤΟΥ.

Η ΑΙΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΜΦΑΝΗΣ: ΟΙ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟΙ ΕΦΟΒΟΥΝΤΟ, ΟΤΙ ΘΑ ΕΧΑΝΟΝ ΤΗΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΝ ΤΩΝ, ΕΑΝ ΕΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΟ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΜΙΑ ΙΔΕΩΔΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΑΣ»

(Διάγγελμα προς τον Λαόν την 4ην Αυγούστου 1936):

« Την 31 Ιουλίου (1936) επιτροπή κομμουνιστών βουλευτών, παρουσιασθείσα εις το Πολιτικόν μου Γραφείον, εδήλωσεν εις την Κυβέρνησιν ιταμώτατα, ότι άν αύτη, η Κυβέρνησις δηλαδή, δεν εγκατέλειπε τα μέτρα αυτής, τα υπέρ τών πραγματικών συμφερόντων τών εργατών, άτινα εφαρμοζόμενα θα απελύτρωνον αυτούς από τον τυραννικόν ζυγόν τού κομμουνισμού, “θα κάμουν απεργίαν όχι μόνον είκοσι τεσσάρων ωρών, αλλά και σαράντα οκτώ και διακοσίων σαράντα οκτώ ωρών και θα αγωνισθούν εις τα πεζοδρόμια μέχρις ότου επιβάλουν την θέλησίν των”»

(Λόγος εις ΙΑ’ Δ.Ε.Θ. την 6-9-1936):

«Συνησθάνοντο (οι κομμουνισταί) ότι ΥΠΗΡΧΕ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΝΑ ΧΑΣΟΥΝ ΤΗΝ ΠΕΛΑΤΕΙΑΝ ΤΩΝ ένεκα τών νέων μέτρων τής Κυβερνήσεως, τα οποία από τότε συνεζήτει μεταξύ εργατών και εργοδοτών, δηλαδή ΤΟΥ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΗΜΕΡΟΜΙΣΘΙΟΥ, ΤΗΣ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗΣ ΔΙΑΤΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΑΣΦΑΛΙΣΕΩΝ…

Παραμονάς τής 4 Αυγούστου, οι κομμουνισταί τότε βουλευταί παρουσιασθέντες εις Πολιτικόν μου Γραφείον εδήλωσαν εις τον εκπροσωπούντα με σαφώς ότι, ΕΑΝ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΙΣ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕΝ ΑΠΟΣΥΡΕΙ ΤΑ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ ΜΕΤΡΑ ΑΥΤΗΣ, ΘΑ ΚΑΤΗΡΧΟΝΤΟ ΟΥΤΟΙ ΕΙΣ ΤΟ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΝ, ΣΚΟΠΟΥΝΤΕΣ ΕΙΣ ΑΓΩΝΑ ΜΕΧΡΙΣ ΕΣΧΑΤΩΝ ΔΙΑ ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΑΣ»

(Λόγος εις Ηράκλειον την 8-11-1936):

«Πρώτο-πρώτο με το οποίον ασχοληθήκαμε, ή είχαμε αρχίσει και πριν από την 4 Αυγούστου, ήτο να βγάλωμε τούς εργάτες από την αθλιότητα εις την οποία ευρίσκοντο. ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΠΑΝΩ Σ’ ΑΥΤΟ ΤΟ ΣΗΜΕΙΟΝ ΕΓΙΝΕ Η ΜΑΧΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΑΣ, οι οποίοι με το να εργάζωνται πριν από πολύν χρόνον προς ανατροπήν τής Κοινωνίας είδαν αμέσως, ότι, ΑΝ ΕΦΗΡΜΟΖΟΝΤΟ ΤΑ ΕΡΓΑΤΙΚΑ ΜΑΣ ΜΕΤΡΑ, ΑΥΤΟΙ ΘΑ ΕΧΑΝΑΝ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΑΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΛΕΥΡΟΝ ΤΩΝ. ΚΑΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΗΘΕΛΗΣΑΝ ΝΑ ΜΑΣ ΕΜΠΟΔΙΣΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΥ ΝΑ ΤΑ ΕΦΑΡΜΟΣΟΥΜΕ. ‘Εφθασαν δε έως το σημείο και επανάστασιν ακόμα ν’ αποτολμήσουν και την ώρισαν διά τας 5 Αυγούστου. ΗΜΕΙΣ ΟΜΩΣ 12 ΩΡΕΣ ΠΡΙΝ ΤΟΥΣ ΕΠΡΟΛΑΒΑΜΕ. Τότε πλέον με ελεύθερα τα χέρια ελύσαμε τα εργατικά ζητήματα…. Αλλ’ εκείνο το οποίον εχρειαζόμεθα ευθύς αμέσως από τής πρώτης στιγμής και υπέρ παν άλλο, ήτο Η ΤΟΝΩΣΙΣ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ ΣΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΗΜΠΟΡΗΤΕ ΝΑ ΚΑΥΧΑΣΘΕ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΥΕΣΘΕ ΟΤΙ ΕΙΣΘΕ ΕΛΛΗΝΕΣ»

Αυτοί λοιπόν ήσαν οι πραγματικοί λόγοι της επιβολής της «πειθαρχουμένης ελευθερίας» της 4ης Αυγούστου.

Και για το αν ο Μεταξάς δικαίως ή αδίκως διέλυσε την Βουλή,μας πληροφορεί ο Γ.Παπανδρέου:

«Ο ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΣΜΟΣ ΕΥΡΙΣΚΕΤΑΙ ΕΙΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΙΝ ΠΑΡΑΚΜΗΣ ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΑΞΙΟΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΕΩΣ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ»!

Αυτά έλεγε τότε ο «Γέρος της Δημοκρατίας», ο οποίος μάλιστα, αργότερα στα «άπαντα» γράφει σχετικά με τις δικτατορίες:

«Οι δικτατορίες καταδικάζονται όταν ζημιώνουν το ΄Εθνος. Όταν το ωφελούν δεν καταδικάζονται».

Και κανείς εχέφρων και αντικειμενικός άνθρωπος δεν μπορεί να ισχυρισθή ότι ο Ιωάννης Μεταξάς έβλαψε την Ελλάδα και τους ΄Ελληνες..

ΚΟΥΤΣΙΑΝΟΥΔΗΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ – ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ
ΣΚΙΑΘΟΣ ΜΑΓΝΗΣΙΑΣ