Tα 3 πιο συνηθισμένα λάθη των γονιών

Υπάρχουν κάποια χαρακτηριστικά τα οποία οι γονείς θα έπρεπε να μην έχουν προκειμένου να μεγαλώσουν σωστά τα παιδιά σας…

Aπο το βιβλίο του Νίκου Σιδέρη, διδάκτορα του τμήματος Ψυχολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου και διδάσκοντα του τμήματος Ψυχιατρικής της Ψυχαναλυτικής Σχολής του Στρασβούργου, «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!» που κυκλοφορεί από τις εκδοσεις Μεταίχμιο.

1) Φυσική απουσία και συναισθηματική αποξένωση ή αστάθεια

Το να είναι ένας γονιός απρόσιτος ή απρόβλεπτος. Αυτή η εσφαλμένη στάση μπορεί να προκύψει και στις συνήθεις οικογένειες κατά δυο τρόπους: είτε τα βάσανα, οι έγνοιες και οι φιλοδοξίες των γονέων τους απορροφούν και τους απομακρύνουν από το παιδί τους. Είτε οι γονείς προβάλλουν πάνω στο παιδί τους δικές τους φαντασιώσεις και αγωνίες, κι αυτό τους κάνει να μη μπορούν να σταθούν κοντά του επειδή (συνειδητά ή ασυναίσθητα) τους θυμίζει τα δικά τους αρνητικά. Φυσικά στη μακρόχρονη και πυκνή σχέση γονέων-παιδιού θα υπάρξουν αναπόφευκτα στιγμές όπου οι γονείς, για τους λόγους που προαναφέρθηκαν ,δεν θα είναι όσο χρειάζεται διαθέσιμοι. Αν είναι μόνο στιγμές, τότε δεν πειράζει! Τα κενά και οι πληγές θα καλυφθούν και θα επουλωθούν στην πορεία του χρόνου. Αν όμως η μη-διαθεσιμότητα τείνει να γίνει καθεστώς τότε κάτι μπορεί να στραβώσει και να εκδηλωθεί ως «πρόβλημα του παιδιού».

2 )Υπαρξιακή άρνηση, παραγνώριση ή αντιφατικότητα

To να μην είναι σε θέση οι γονείς, να υποστηρίξουν το παιδί τους καθώς αναζητά τη θέση του στο κόσμο. Επιπλέον, να του υπονομεύουν κάθε προσπάθεια του να δει τον εαυτό του σα πλάσμα αγαπητό και αποδεκτό ή να του προκαλούν σύγχυση με αντιφατικά μηνύματα, αξιολογήσεις και απαιτήσεις από το –«δεν είσαι καλό παιδί» μέχρι το «ανάθεμα την ώρα που σε γέννησα» ή με τους συνδυασμούς του είδους «Σας αγαπάμε όλα τα παιδιά το ίδιο» ταυτόχρονα με στάσεις εμφανούς προτίμησης στα άλλα του αδέλφια. Στη περίπτωση αυτή αυτή, το πρόβλημα ενδέχεται να εκδηλωθεί στο παιδί. Που μπορεί να γίνει κακομαθημένο ή τυραννικό προκειμένου να επιβάλλει «με τη βια» την παρουσία του στο κόσμο, υποκαθιστώντας την αποδοχή με τη συναισθηματική τρομοκρατία που ασκεί. Ακόμα μπορεί να γίνει νάρκισσος, ένα άτομο το οποίο προσπαθεί απεγνωσμένα να οχυρωθεί στην υπαρξιακή θέση «μόνο εγώ αξίζω», προκειμένου να απαλλαγεί από την ανάγκη της υπαρξιακής επικύρωσης μέσα από τη σχέση του με τους άλλους. Τέλος μπορεί να εμφανίσει παιδική ή εφηβική κατάθλιψη.

3 )Οικογενειακή ακυβερνησία :

Που δηλώνει κατά κύριο λόγο, το να μη ξέρουν οι γονείς πότε και πώς να πουν «μη!» και «όχι» χωρίς να φοβούνται. Όταν φοβούνται οι γονείς το παιδί τους τρέμει. Και ή μαζεύεται στη γωνιά του, ή αντιδρά σπασμωδικά, ή προσπαθεί απεγνωσμένα να αναλάβει εκείνο τα ηνία του σπιτιού. (Ας αναλογισθεί κάθε γονιός αν θα εμπιστευόταν σε μικρό παιδί το τιμόνι του αυτοκινήτου με όλη την οικογένεια μέσα-και τι θα μπορούσε να συμβεί αν κάτι τέτοιο προέκυπτε..) . και στις τρεις περιπτώσεις, όταν ταλαντεύονται οι γονείς, το παιδί μπορεί να καταρρεύσει : είτε γιατί επιλέγει ασυναίσθητα το ίδιο μια «οικειοθελή κατάρρευση», είτε γιατί προσπαθεί να αμυνθεί με σπασμωδικές κινήσεις, που ψυχικά το αποσταθεροποιούν, είτε γιατί επωμίζεται δυσανάλογα βάρη και ευθύνες-συναισθηματικά, φαντασιωσικά ή και έμπρακτα, όπως το «να παρηγορεί τη μαμά του…» . Βάρη και ευθύνες που υπερβαίνουν κατά πολύ τις διανοητικές, φυσικές και συναισθηματικές του δυνάμεις. Και στη περίπτωση αυτή, το παιδί μπορεί να εκδηλώσει «πρόβλημα». Τυπικά, το «να είναι χύμα» και «να μην ξέρει πού να σταματήσει», με αποτέλεσμα να σπάει συνεχώς τα μούτρα του και να μη το χωράει ο τόπος, να τρώγεται με τα ρούχα του.. ζητώντας, με χίλιους τρόπους, όχι κάτι εξωφρενικό, αλλά το στοιχειώδες: ένα χέρι που να το κρατήσει , μια αγκαλιά που να το προστατέψει, έναν οδηγό που να τον προστατεύει από τις κακοτοπιές.. δηλαδή τους γονείς του.

Use Facebook to Comment on this Post