Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΑΜΑΡΑ ΟΔΕΥΕΙ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΥΤΟ-ΠΤΩΣΗ ΤΗΣ….

Ήταν από αυτούς τους πολιτικούς αρχηγούς, και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που είχε καταδικάσει ευθέως την πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και Παπαδήμου. Την τελευταία δε, είχε πολλές φορές δηλώσει ότι την υποστήριξε γιατί θεωρούσε ανάγκη το PSI, το οποίο υποτίθεται ότι θα ελάφρυνε το εξωτερικό χρέος της χώρας κατά 104 δις ευρώ. Ασχέτως ότι τελικά το δια ταύτα ήταν περίπου 52 δις ευρώ, και το τραγικό γεγονός ήταν το κούρεμα των Ελλήνων ομολογιούχων και των αποθεματικών ασφαλιστικών ταμείων και ΑΕΙ της χώρας.

Ο Σαμαράς λοιπόν ξεκίνησε δίνοντας στον Έλληνα μεγάλη αισιοδοξία. Υποσχέθηκε ότι θα επαναδιαπραγματευθεί το καταστροφικό μνημόνιο, ότι θα αποκαταστήσει τις μεγάλες αδικίες στις χαμηλές τουλάχιστον συντάξεις, ότι θα δημιουργήσει και θα εφαρμόσει ένα νέο μείγμα πολιτικής, ότι θα ελαφρύνει την βαριά για τον μικρομεσαίο φορολογία.
Όλα αυτά βέβαια ήταν πριν την εκλογή του !

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΜΕΤΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΕΚΑΝΕ ΣΤΡΟΦΗ 180 ΜΟΙΡΩΝ.

Και χωρίς να αποτελεί έκπληξη για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα, μετά την ανάδειξη της ΝΔ ως του κυρίαρχου πολιτικού χώρου της τρικομματικής κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ που προέκυψε με το πέρας των διερευνητικών εντολών, οι εξαγγελίες της κυβέρνησης υπό την πρωθυπουργία Σαμαρά, άρχισαν να αποκλίνουν από την κοινή συμφωνία των τριών εταίρων και σταδιακά να ξεφεύγουν πλήρως από τα αρχικά συμφωνηθέντα, αφού ο πρωθυπουργός Σαμαράς ανέπτυξε μία μεθοδολογία διακυβέρνησης μονοκομματικού χαρακτήρα, παρά το γεγονός ότι η κοινοβουλευτική ομάδα που τον στήριξε αθροιζόταν από βουλευτές τριών κομμάτων, δηλαδή της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ.

Ο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΣΑΜΑΡΑΣ ΤΟΥ 2010 ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΤΟΥ 2012 !

Και ναι, τελικά ούτε νέο μείγμα πολιτικής υπήρξε, ούτε ελαφρύνσεις, ούτε ανάπτυξη ξεκίνησε να σχεδιάζεται “όσο το δυνατόν γρηγορότερα”, όπως ο ίδιος ο Σαμαράς προεκλογικά υποστήριζε στους λόγους του και στα ΖΑΠΕΙΑ Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, κ.λπ

Επέβαλε ένα εξωκοινοβουλευτικό πρόσωπο για την θέση του ΥΠΟΙΚ, τον Ι. Στουρνάρα, γόνο της γνωστής οικογενείας ακαδημαϊκών και τέως επικεφαλή του ΙΟΒΕ. Ο δε Στουρνάρας, αποτέλεσε και διετέλεσε, στενός συνεργάτης του Κ. Σημίτη κατά την περίοδο της πρωθυπουργίας του, καθώς και ήταν αυτός που ως επικεφαλής του ΙΟΒΕ, προ του 2012, είχε προβλέψει ότι η Ελλάδα, μετά την ένταξη στο μνημόνιο από τον Γ. Παπανδρέου, θα “επανέλθει σε ρυθμούς ανάπτυξης και στις αγορές από το 2013”. Και φυσικά δεν επαληθεύτηκε, και φυσικά ούτε και γίνεται μνεία σε εκείνες τις “ασήμαντες” δηλώσεις και εκθέσεις που δημοσιεύτηκαν.

Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕ ΕΠΑΚΡΙΒΩΣ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΠΟΥ ΕΠΕΒΑΛΕ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ

Ούτε λοιπόν επαναδιαπραγματεύθηκε η Κυβέρνηση Σαμαρά ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ, ούτε ξέφυγε στο παραμικρό από τους όρους του αρχικού μνημονίου του Μαΐου 2010, αυτού που εν μία νυκτί ψήφισαν οι Βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου, και αποδείχθηκε ότι δεν γνώριζαν οι περισσότεροι τι περιελάμβανε. Βεβαίως, αν ο Γ. Παπανδρέου ή ο Σαμαράς ή ένας οποιοσδήποτε βουλευτής, βρισκόντουσαν στην θέση να υπογράψουν μία σύμβαση δανεισμού που θα αφορούσε τους ιδίους προσωπικά και τα παιδιά τους, όχι μόνο θα καθυστερούσαν να την υπογράψουν, αλλά θα την διάβαζαν όλη απ’ άκρη σ’ άκρη. Αλλά, είπαμε, ότι κάτι τέτοιο θα γινόταν αν αφορούσε τους ίδιους προσωπικά.

Έτσι, ο Σαμαράς, ως πρωθυπουργός, ακολούθησε πιστά τις οδηγίες του μνημονίου, που πηγάζει από την αυλή της Καγκελαρίου Μέρκελ, και ως αποτέλεσμα ήταν να γίνει γρήγορα εξαιρετικά συμπαθής στην γερμανή κυρία και τον πιστό συνεργάτη της, υπουργό οικονομικών κο Σόϊμπλε (σόι – μπλε….).

Αποτέλεσμα της “αδιαπραγμάτευτης” πολιτικής του Σαμαρά, που επεβλήθη μέσω του έτερου πιστού υπουργού οικονομικών κου Στουρνάρα, ήταν να συνεχίσει να αυξάνεται η ανεργία, να συνεχίσουν να αυξάνονται οι αυτοκτονίες, να συνεχίσουν να κλείνουν μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και να συνεχίσει η ελληνική κοινωνία να τρομοκρατείται από φόρους και εγκληματικότητα. Με λίγα λόγια, ο Σαμαράς συνέχισε επακριβώς ό,τι ξεκίνησε ο Παπανδρέου και συνέχισε ο Παπαδήμος.

Η ΕΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΗΔΗ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΠΡΟΤΕΚΤΟΡΑΤΟ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Το μεγαλύτερο διολίσθημα του Σαμαρά, δεν ήταν ότι ακολούθησε ό,τι όριζε το αρχικό και αναθεωρημένο οκτάκις μνημόνιο. Το μεγαλύτερο διολίσθημά του ήταν ότι επέβαλε μία νέα ιδιότυπη κοινοβουλευτική λειτουργία, που βασίστηκε στην συνεχή χρήση των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου (ΠΝΠ), δηλαδή μίας νομοθετικής διαδικασίας έκτακτης ανάγκης, που το Σύνταγμα του 2008, παρέχει εξαιρετικά αυστηρούς όρους χρήσης και χρονικής της εφαρμογής. 

Παρ΄αυτά, πάνω από 20 ΠΝΠ ψηφίστηκαν από την συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ υπό την εντολή του Α.Σαμαρά, θέτοντας στο περιθώριο οποιαδήποτε λειτουργία κοινοβουλευτικού ελέγχου. Το πιο τραγικό όλων, είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις, η προώθηση και ψήφιση ΠΝΠ έγινε κατόπιν σαφούς και ευθείας εντολής από το Βερολίνο, με δικαιολογία την στενότητα χρόνου – μία τακτική που ακολουθείται επί την “στενή” τριετία που προηγήθηκε – που ουσιαστικά θέτει στο περιθώριο οποιαδήποτε αντίδραση : “δεν προλαβαίνουμε, πρέπει κάτι να κάνουμε γρήγορα γιατί χανόμαστε……”

Έτσι, ενώ όλες οι κυβερνήσεις από το 2009 μέχρι και σήμερα, είχαν χρόνο να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που φαινόντουσαν ότι ωθούν την χώρα σε μεγαλύτερη και βαθύτερη κρίση οικονομική και κοινωνική, δεν έπραξαν τίποτα έγκαιρα και αφέθηκαν να αναλωθούν σε δευτερεύουσες και ανούσιες ενέργειες που ροκάνιζαν τον πολύτιμο χρόνο για αντιμετώπιση των προβλημάτων και ανάκαμψη.

ΤΕΛΙΚΑ ΚΑΙ Ο ΣΑΜΑΡΑΣ ΣΥΜΜΕΤΕΙΧΕ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΕΞΑΘΛΙΩΣΗΣ

Έρχεται κάποια στιγμή όπου γίνεται ο απολογισμός των πεπραγμένων όλων. Διότι πάντα τα έργα παραμένουν, ακόμα και αν είναι άγραφα. Καθώς η οικονομική δραστηριότητα είναι κάτι ζωντανό, δεν μπορείς να καταστρέψεις μία εθνική οικονομία αν δεν κάνεις στοχευμένες παρεμβάσεις. Το έγκλημα του Σαμαρά είναι ότι όχι μόνο δεν διαπραγματεύτηκε όπως είχε υποσχεθεί – και να ένα πολύ σημαντικό αιτούμενο για την αναθεωρητική Βουλή που διανύουμε, να θεσπιστεί η ποινική και πολιτική ευθύνη για όποιον πολιτικό εκλέγεται εξαπατώντας τους ψηφοφόρους – αλλά συνέχισε το έργο καταστροφής της οικονομίας και της υποβάθμισης της κοινοβουλευτικής ζωής της χώρας.

Η πολιτική του κου Σαμαρά, επεβάρυνε με περισσότερους φόρους τα νοικοκυριά, εξευτέλισε περαιτέρω την αξία των ακινήτων, προσέθεσε άλλες τρεις μονάδες ανεργίας, οδήγησε σε αυτοκτονία άλλους 500 περίπου συνανθρώπους μας, οδήγησε σε κλείσιμο μερικές δεκάδες εκατοντάδες ακόμα επιχειρήσεις, εξαθλίωσε την λειτουργία πολλών μεγάλων και μικρών νοσηλευτικών ιδρυμάτων του ΕΣΥ – ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΣΤΗΝ ΠΡΑΞΗ ΠΛΕΟΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ – και κυριολεκτικά διάλυσε τυφλά – ή μήπως όχι ; – τον ακαδημαϊκό χάρτη της χώρας.

Στον αντίποδα, η πολιτική αυτή, ολοκλήρωσε την ανακεφαλαιοποίηση των ελληνικών τραπεζών, φτάνοντας το συνολικό ποσό σε 220 δις από το 2006, εξαίρεσε από την φορολογία τους μεγαλοεφοπλιστές και μεγαλοεργολάβους του δημοσίου και έδωσε πίσω στους τοκογλύφους του εξωτερικού σε ΕΕ και ΗΠΑ, μέσω μνημονιακού αναδανεισμού σε βάρος των ελλήνων φορολογουμένων, 233 δις ευρώ.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΦΗΣΕ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΓΙΑ ΔΙΚΟΥΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥΣ

Αναμφισβήτητα η τριετία που πέρασε, ήταν ο ταφικός προθάλαμος της οικονομικής ζωής της χώρας, αφού το βάρος των αρνητικών επιπτώσεων του παράλογου μνημονίου το σήκωσε και το σηκώνει ο ιδιωτικός τομέας, αυτός δηλαδή που θα έπρεπε να προστατευτεί από τις ελληνικές κυβερνήσεις, για να μπορέσει να ξαναπάρει αναπτυξιακή ζωή η χώρα. 

Άλλωστε, από το 2009 και μετά, συνεχώς οι Έλληνες πολιτικοί υποστήριζαν ότι το πρόβλημα στην χώρα είναι δημοσιονομικό και οφείλεται στον “τεράστιο” δημόσιο τομέα, που “κατατρώει” τον Έλληνα φορολογούμενο χωρίς να προσφέρει τίποτα. Όλοι πληροφορηθήκαμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι αγράμματοι, έχουν προσληφθεί κομματικά, είναι υπεράριθμοι και φτάνουν πάνω από 1.5 εκατομμύριο, το δημόσιο δεν κάνει τίποτα και άρα πρέπει να εξυγειανθεί. Αυτό ήταν πριν τρία χρόνια. 

Τελικά αποδείχθηκε ότι το δημόσιο απασχολεί περίπου 750.000 υπαλλήλους – σήμερα 620.000 υπαλλήλους – μεταξύ των οποίων συμπεριλαμβάνονται οι δικαστικοί λειτουργοί, οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί, οι πυροσβέστες, οι λιμενικοί και οι εκαπιδετυικοί. Επίσης σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται πληθώρα τεχνικών επιστημονικών ειδικοτήτων και νοσηλευτές που επανδρώνουν όλα τα ΝΠΔΔ και ΝΠΙΔ που απαρτίζουν το λεγόμενο “κράτος” (…).

Επομένως, ο μύθος του τεράστιου και αγράμματου δημοσίου κατέρρευσε γρήγορα, μόλις σε δύο χρόνια.

Δεν κατέρρευσε όμως ο μύθος του κομματικού δημοσίου.

Έτσι έπρεπε να εφευρεθεί ένας νέος μύθος, αυτός της αναδιάρθρωσης του δημοσίου, της αξιολόγησης και της ανακατανομής των υπαλλήλων με βάση τις πραγματικές ανάγκες.
Όμως, το ελληνικό πολιτικό σύστημα που δημιούργησε την σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, όπως ήταν φυσικό, ήταν και είναι αδύνατο να διορθώσει αυτή την κατάσταση. 

Έτσι πολύ γρήγορα κατέρρευσε και ο μύθος της αναδιοργάνωσης, της κομματοκρατίας και της αξιοκρατίας. Και αυτό φάνηκε περίτρανα με την εφεύρεση των όρων “κινητικότητα και διαθεσιμότητα” των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά. 

Πολύ απλά, διότι, ενώ αποδείχθηκε ότι δεν τίθεται θέμα τεράστιου ελληνικού δημοσίου αλλά κακής οργάνωσης, και δεν τίθεται θέμα δημοσιονομικού οφέλους από την περαιτέρω μείωση του δημοσίου, η κυβέρνηση ακολουθώντας πιστά τις τελευταίες εντολές του Βερολίνου, οδήγησε σε οριζόντια καρατόμηση την Δημοτική Αστυνομία, και μερικές ακόμα χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους, χωρίς καμία διάκριση μεταξύ “αξιοπιστίας ΑΣΕΠ” και “κομματικοκρατίας εκτός ΑΣΕΠ”.

Επιπλέον, η λογική της “έκτακτης ανάγκης” και της “στενότητας χρόνου” διευκολύνει την σημερινή κυβέρνηση να αφήσει “εντός δημοσίου” ανέγγιχτες τεράστιες ομάδες δημοσίων υπαλλήλων που διορίστηκαν μέσα σε ένα βράδι σε εκατοντάδες ΝΠΙΔ και ΝΠΔΔ που ιδρύθηκαν με αποφάσεις υπουργών και τοπικών αρχόντων, όπως και μεγάλο αριθμό υπαλλήλων που εντάχθηκαν στον στενό δημόσιο τομέα την περίοδο 92 – 93, επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη (πατέρα) δηλαδή, εκτός ΑΣΕΠ με μετατροπή συμβασιούχων και πολλών άλλων συμβούλων και παρασυμβούλων που μέσω των βουλευτικών προνομίων, δικαιούντο να “μονιμοποιηθούν”.

Και φυσικά, ο άνθρωπος που ψάχνει για εργασία δεν φταίει σε τίποτα, όταν κάνει το θύμα προκειμένου να βρει μία εργασία και να βιοποριστεί. Αυτός όμως που τον εκμεταλλεύτηκε την πρώτη φορά και τον προσέλαβε με αντάλλαγμα την ψήφο, έρχεται τώρα και τον εκμεταλλεύεται και δεύτερη φορά, με αντάλλαγμα την επιβίωσή του εν μέσω μίας Ελλάδας που πεθαίνει. Τι θα του ζητήσει τώρα λοιπόν ;

Πέραν αυτού, με το φαιδρό επιχείρημα της δικαιοσύνης ως προς τον ιδιωτικό τομέα, που “έχει σηκώσει όλο το βάρος της ύφεσης και των απολύσεων”, προχώρησε μέσω του γόνου της γνωστής κατά παράδοση πολιτικής οικογενείας Μητσοτάκη – σε προγραμματισμένες απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων με την δημόσια παραδοχή ότι “πρόκειται για τιμωρία που μας επιβάλλει η τρόικα”. Επομένως καταρρίπτεται και προφανέστατα και εμπράκτως το προεκλογικό επιχείρημα της “επαναδιαπραγμάτευσης” και αποδεικνύεται ότι η χώρα είναι υποχείριο των Γερμανών, όπως την περίοδο 41′ – 44′ όπου οι εκτελέσεις στην Καισαριανή και αλλού, γίνονταν από τους Γερμανούς για λόγους παραδειγματισμού και τιμωρίας.

Υποθέτω, ότι αυτή η λογική της “δικαιοσύνης” θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στην υγεία. Δηλαδή όσοι ακόμα δεν έχουν κολλήσει ένα θανατηφόρο νόσημα, θα μπορούσαν για λόγους δικαιοσύνης και αλληλεγγύης να μεταβούν σε ένα νοσοκομείο και να επιδιώξουν να κολλήσουν. Ή όσοι ακόμα δεν έχουν φτάσει στα όρια της παραφροσύνης με τα όσα συμβαίνουν στην χώρα, θα μπορούσαν για λόγους δικαιοσύνης και αλληλεγγύης προς τους ήδη αυτόχειρες, να αυτοκτονήσουν !

Προφανώς, και όσα συμβαίνουν στην χώρα δεν έχουν καμία λογική συνάφεια, αν θεωρήσουμε ότι ο στόχος είναι να ανακάμψει η χώρα και να επανέλθει η ομαλή οικονομική ζωή που θα οδηγήσει προς την κοινωνική και την οικονομική πρόοδο.

Αλλά προφανώς, ο στόχος δεν πρέπει να είναι αυτός, γιατί η ακολουθούμενη πολιτική έχει βαφτίσει φοροφυγάδες ακόμα και τους χαμηλοσυνταξιούχους, και συνεχώς κάνει τους πλούσιους πλουσιότερους και τους φτωχούς φτωχότερους. Επομένως, ο στόχος πρέπει να είναι η διάλυση της ελληνικής οικονομίας, η διάλυση της κοινωνικής συνοχής και η μετατροπή της χώρας σε ένα μαγαζί ξένων που θα εμπορευθούν οτιδήποτε αξίζει στην Ελληνική Επικράτεια, για όσο συνεχίσει και αυτή να υπάρχει με την σημερινή νομική μορφή, πριν αρχίσουν να εφαρμόζονται οι βλέψεις για ΕΟΖ…..

Άλλωστε, ήδη, μετά από 250 χρόνια κοινωνικών αγώνων, με την δικαιολογία ενός εξωτερικού χρέους, καταργήθηκαν όλα τα εργασιακά δικαιώματα και υποβαθμίστηκε κάθε έννοια ιδιωτικής περιουσίας. Αυτό όμως ακόμα δεν έχει γίνει αντιληπτό από την ελληνική κοινωνία γιατί ακόμα βασίζεται στην οικογενειακή αλληλεγγύη. Έστω και ένας να εργάζεται σε μία ελληνική οικογένεια υπάρχει ένα στήριγμα. Από την στιγμή που αρχίζει να προστίθεται και ο άνεργος του δημοσίου τομέα, θα αυξηθεί κάθετα ο αριθμός των οικογενειών χωρίς κανέναν εργαζόμενο.

Με βάση το στατιστικό δεδομένο ότι το 50% του ελληνικού πληθυσμού είναι εκ των πραγμάτων μη παραγωγικός – αποτελούμενο από συνταξιούχους, παιδιά και άτομα ανίκανα να εργασθούν για λόγους υγείας – και αφαιρώντας τον αριθμό των 1.5 εκατομμυρίων ανέργων που συνεχώς τα ΜΜΕ, αναφέρουν, με μανιώδη προσκόλληση, ενώ μιλάνε για αύξηση της ανεργίας από μήνα σε μήνα (!), σημαίνει ότι ο πραγματικά άνεργος πληθυσμός στην χώρα, στην πραγματικότητα είναι άνω του 30% ήδη. 

Δηλαδή πάνω από 2 εκατομμύρια είναι οι πραγματικοί άνεργοι στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Ενώ οι προσφερόμενες θέσεις εργασίας, πέραν ότι είναι ελάχιστες, είναι και υποαμοιβόμενες, άρα ανίκανες να στηρίξουν τις οικονομικές ανάγκες ενός μέσου Έλληνα, που έχει φορτωθεί με οικονομικά βάρη από την εφορία, τις τράπεζες και την καθημερινή διαβίωση. 

Έτσι, εύκολα συμπεράνει κάποιος ότι οι σημερινή πολιτική “τιμωρητικών” απολύσεων που φαίνεται ότι θέλει συστηματικά να ακολουθήσει η κυβέρνηση Σαμαρά στον δημόσιο, αναιρεί τον στηρικτικό προς την κοινωνία ρόλο που έχει το κράτος ως υποχρέωση από το Σύνταγμα – ποιο Σύνταγμα βέβαια ; – και δημιουργεί έναν εκτελεστικό Καιάδα, που σταδιακά θα μειώσει ακόμα και εκείνες τις ελάχιστες στηρίξεις που έχουν απομείνει στην ελληνική κοινωνία. Αν ο τελικός στόχος είναι η μετατροπή του μέσου Έλληνα σε ιδιωτικό υπάλληλο με μισθό 300 ευρώ, χωρίς περιουσιακά στοιχεία και με ένα μόνιμο φορολογικό και τραπεζικό χρέος στην πλάτη του, τότε βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο.

Αν ο στόχος όμως είναι η “ανάκαμψη” τότε ως κοινωνία βρισκόμαστε σε λάθος δρόμο, και η κυβέρνηση Σαμαρά βρίσκεται ήδη στον δρόμο της εξόδου. Κυρίως για τρεις πολύ απλούς λόγους :
1. Διότι με την πολιτική που ακολουθεί στον δημόσιο τομέα, όχι μόνο δεν τον εκσυγχρονίζει και δεν τον εξυγειαίνει, αλλά διασφαλίζει την διαιώνιση του κομματικού κράτους και της αναξιοκρατίας.
2. Διότι συστηματικά αφαιρεί από την ελληνική κοινωνία την όποια αναπτυξιακή δυνατότητα μπορεί η ίδια να λειτουργήσει, οδηγώντας στον δρόμο και την ξενιτιά, το πιο παραγωγικό κομμάτι της ελληνικής νεολαίας, μετατρέποντας αυτή την δυστυχία σε πλούτο για επενδυτές του εξωτερικού και δημοσιοπάροικους επιχειρηματίες.
3. Διότι συνεχίζει την “παράδοση” της πολιτικής ατιμωρισίας και αναξιοπιστίας που ξεκίνησε το 1823.

Ο δρόμος μέχρι το φθινόπωρο θα είναι πολύ γρήγορος πιστεύω, γιατί ο Σαμαράς αποφάσισε μόνος του εν μέσω καλοκαιριού να τρέξει. Ίσως γιατί διαβλέπει ότι το φθινόπωρο θα είναι μικρότερο σε διάρκεια. Ίσως γιατί διακρίνει ότι αφού δε του “βγήκε” η προκήρυξη εκλογών μετά το ΦΙΑΣΚΟ ΤΗΣ ΕΡΤ και την αποχώρηση Κουβέλη, αντιλαμβάνεται το μέγεθος της γκάφας που έκανε και προσπαθεί να προλάβει να κάνει ό,τι μπορέσει από όσα υποσχέθηκε σε ξένους και όχι στον ελληνικό λαό.

Όποιος ανατρέξει στην ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους, θα διαπιστώσει ότι και αυτή η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει ξεφύγει από τα νύχια των γερμανών. Όπως εκείνη που φυλάκισε τον Γέρο του Μοριά ή έστειλε στο απόσπασμα τον Ίωνα Δραγούμη, για να ικανοποιήσει τις στρατηγικές βλέψεις των Άγγλων και των Γερμανών και το κοινόν περί δικαίου αίσθημα.

Οπότε, ο καιρός γαρ εγγύς και οι άνεργοι ας συνεχίσουν να πίνουν το πρωινό καφεδάκι τους, αναμένοντας την ανάπτυξη μαζί με μία μεγάλη ομάδα Βουλευτών που ακόμα δεν έχουν κάνει την διάκριση της υπεροχής του Συντάγματος και του κράτους δικαίου έναντι οποιονδήποτε απαιτήσεων και απειλών εκ του εξωτερικού.

Γρηγορείτε !

http://logia-starata.blogspot.gr/