Ασθενές φύλο οι χωρισμένοι μπαμπάδες

αποδεικνύεται στην περίπτωση 39χρονου πατέρα από τη Φλώρινα. Με δικαστική απόφαση κατασχέθηκε η μισή αναπηρική σύνταξή του για να πληρωθεί η διατροφή του 15χρονου γιου του, με τον οποίο δεν μπορεί να επικοινωνήσει τα τελευταία πέντε χρόνια ενώ κέρδισε αυτό το δικαίωμα δικαστικά.

Ο Αναστάσιος Πάνος υποχρεώνεται, με απόφαση του Μονομελούς Πρωτοδικείου Φλώρινας, να καταβάλλει τη μισή σύνταξη που λαμβάνει από το Ιδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Δηλαδή, τα 335 ευρώ από τα 671 ευρώ που του αναλογούν. Το παραπάνω χρηματικό ποσό, που βρίσκεται «εις χείρας τρίτων», κατάσχεται και αποδίδεται στη σύζυγό του που έχει την επιμέλεια του γιου τους.

«Πριν από έξι χρόνια είχα τροχαίο ατύχημα με μοτοσικλέτα και έμεινα ανάπηρος. Ενας γνωστός έπεσε πάνω μου με άλλη μηχανή και με κατέστρεψε. Επαθα ζημιά στο νωτιαίο μυελό, λόγω συμπίεσης. Τώρα κάνω θεραπεία με βλαστοκύτταρα και νοσηλεύομαι κάθε έξι μήνες σε κλινική της Σόφιας, στη Βουλγαρία. Οι γιατροί μού λένε ότι δεν πρέπει να επιβαρύνομαι ψυχολογικά, αλλά πώς να κοιτάξω τον εαυτό μου όταν στερούμαι το παιδί μου. Το θέλω κοντά μου», αναφέρει στην «Ε» ο 39χρονος, πρώην ιδιοκτήτης επιχείρησης χωματουργικών εργασιών.

Στην αρχή συναίνεση…

Το 2007 πήρε συναινετικό διαζύγιο από τη σύζυγό του και συναποφάσισαν ότι η άσκηση της γονικής μέριμνας θα συνεχίζει να ασκείται από κοινού, η δε επιμέλεια του ανήλικου τέκνου ανατίθεται στη μητέρα. Ο πατέρας θα καταβάλλει ως μηνιαία διατροφή το ποσό των 250 ευρώ, όπως συμφώνησαν οι δύο πλευρές υπογράφοντας «ιδιωτικό συμφωνητικό ρύθμισης οικογενειακών θεμάτων».

Επιπλέον αποφάσισαν ότι ο 39χρονος θα βλέπει το γιο του κάθε εβδομάδα, στις γιορτές Χριστουγέννων και Πάσχα και το καλοκαίρι, αλλά αυτό δεν έγινε και δύο χρόνια αργότερα υπέβαλε αγωγή κατά της πρώην συζύγου. Το Μονομελές Πρωτοδικείο Φλώρινας τον δικαίωσε, αποφασίζοντας ότι «επιτρέπει στον ενάγοντα να επικοινωνεί με το ανήλικο τέκνο του και υποχρεώνει την εναγόμενη σύζυγο ν’ ανέχεται την επικοινωνία αυτή».

«Πέντε χρόνια έχω να δω το γιο μου. Προσπαθώ να επικοινωνήσω μαζί του, πηγαίνω στο σχολείο, αλλά με αποφεύγει. Σηκώνει το χέρι από μακριά και μου λέει “φύγε”. Ισως φοβάται, ίσως τον πωρώνει η μάνα του. Δεν έχουμε επικοινωνία, μόνο στο δικαστήριο… Είχα ένα τηλεφωνικό νούμερο, αλλά δεν απαντάει ούτε στα μηνύματα. Η μαμά ισχυρίζεται ότι “το παιδί δεν θέλει”. Δεν πιστεύω ότι το παιδί δεν θέλει να με βλέπει. Από τη μία μέρα στην άλλη έγιναν όλα; Μέχρι την ηλικία των 8 – 9 χρόνων είχαμε καλή επαφή. Ηταν κολλημένος πάνω μου. Στο χωματουργικό μηχάνημα τον έβαζα να πατήσει συμπλέκτη, ενώ τα βράδια μου κρατούσε την μπαλαντέζα για να με βοηθήσει. Αυτά δεν μπορείς να τα ξεχάσεις, να τα βγάλεις από μέσα σου», θυμάται και συνεχίζει:

«Εγώ θέλω επικοινωνία με το παιδί μου. Νιώθω ότι είναι άδικο, δεν είναι σωστό να στερείται ένα παιδί τον πατέρα του. Αν είχα το γιο μου δίπλα μου, μπορεί να ήμουν σε άλλη κατάσταση υγείας και καλύτερα ψυχολογικά. Οσο και να σε βοηθούν φίλοι και γνωστοί, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα. Είναι 15 χρόνων, τον χρειάζομαι να μου δώσει μια βοήθεια. Του λένε ότι δεν τον θέλουν οι συγγενείς μου, ενώ δεν είναι αλήθεια. Θα στερηθώ τα χρήματα, που έχω ανάγκη, αλλά θα τα δώσω στο παιδί μου και ας μην έχω να φάω», εξιστορεί ο Τάσος, που η Γιορτή του Πατέρα τον προσπέρασε… πληγωμένο.

«Η Δικαιοσύνη μεροληπτεί υπέρ των μανάδων»

Περισσότερα από 35.000 άτομα έχουν απευθυνθεί στα γραφεία του Συλλόγου για την Ανδρική και Πατρική Αξιοπρέπεια (ΣΥΓΑΠΑ). «Περιπτώσεις όπως αυτή του κ.Πάνου έχουμε καθημερινά, διότι υπάρχουν ένα εκατομμύριο ζευγάρια διαζευγμένα στην Ελλάδα, συνεπώς ένα εκατομμύριο παιδιά που έχουν γίνει «γενίτσαροι» ενάντια στον ένα γονέα και δεν αντιλαμβάνονται τη διαφορά του καλού από το κακό», αναφέρει ο πρόεδρος του ΣΥΓΑΠΑ, Νίκος Σπιτάλας.

«Παράλληλα εκδίδονται άδικες δικαστικές αποφάσεις κατά των μπαμπάδων, όπως και στην προκειμένη περίπτωση, που κατάσχεται από το ΙΚΑ η μισή σύνταξη ενός ανθρώπου ο οποίος αντιμετωπίζει πρόβλημα αναπηρίας… Αντίθετα, υπάρχει μεροληψία από τους εισαγγελείς, που δεν εκτελούν τις δικαστικές αποφάσεις και δεν τιμωρούν τις μανάδες που παρεμποδίζουν την επικοινωνία πατέρα-παιδιού, και από την αστυνομία, που δεν τις συλλαμβάνει. Είναι ιστορίες τρέλας, όπως τις αναφέρω στα δύο βιβλία μου (“Ιστορίες διαζυγίων” και “Το Κοινωνικό Κίνημα των Διαζευγμένων”)».

«Από το 2003, που ιδρύσαμε το σύλλογο, υποκαθιστούμε τις υποχρεώσεις της πολιτείας, δηλαδή περιθάλπουμε διαζευγμένους και παιδιά, τους βοηθάμε ψυχολογικά και υλικά, δίχως καμία βοήθεια από το κράτος. Κάθε Πέμπτη υπάρχει ψυχολόγος, κοινωνικός λειτουργός, οικογενειακός θεραπευτής, ο οποίος προσπαθεί να κάνει συμβουλευτική ή διαμεσολάβηση. Διοργανώνουμε Ακαδημίες Γονέων, σεμινάρια, ημερίδες, συνέδρια και εκδίδουμε βιβλία, γραμματόσημα, εφημερίδα», λέει ο κ. Σπιτάλας.

«Δυστυχώς, στη χώρα μας το οικογενειακό θέμα δεν έχει την κατάλληλη υποδοχή και στήριξη ούτε από το κράτος ούτε από την Τοπική Αυτοδιοίκηση, με γραφεία κοινωνικών υπηρεσιών για προβληματικά ζευγάρια. Δεν υπάρχουν οικογενειακά δικαστήρια, οικογενειακοί δικαστές, οικογενειακός διαμεσολαβητής, κοινωνικές υπηρεσίες με πραγματογνώμονες ψυχολόγους, παιδοψυχιάτρους. Δεν υπάρχει συνεπιμέλεια-εναλλασσόμενη κατοικία και καμία παιδεία με γονεϊκή αντίληψη, ιδίως μετά το διαζύγιο, όπου αφήνονται στο έλεος του Θεού γονείς, ακόμη και με ψυχολογικές διαταραχές, να διαχειριστούν μόνοι την επιμέλεια-επικοινωνία, και τότε σημειώνονται δράματα όπως αυτό της γονεϊκής αποξένωσης», επισημαίνει.

http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=377089