Να μας φοβάστε… Είμαστε όλοι εδώ και κάθε μερα πιο πολλοί

ΑΥΤΟΙ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΔΕΝ..

Διαβάζαμε πολύ όταν ήμασταν μαθητές. Διαβάζαμε πολύ όταν ήμασταν φοιτητές..
Εργαστήκαμε αρκετά χρόνια αλλού, πριν γίνουμε καθηγητές.
Παρακολουθήσαμε την Παιδαγωγική Σχολή της ΑΣΠΑΙΤΕ, ενώ ταυτόχρονα εργαζόμασταν.
Διοριστήκαμε στην εκπαίδευση , σε σχολεία εκτός Αττικής, σε όλη την Ελλάδα…
Συνεχίσαμε να προσπαθούμε και έχουμε όλοι δεύτερο πτυχίο σε άλλη ειδικότητα ή μεταπτυχιακό.
Παρακολουθήσαμε σεμινάρια εκπαιδευτικά, αγωγής υγείας, περιβαλλοντικά, πολιτιστικά, πληροφορικής και άλλα.

Εργαζόμαστε πάνω από 15 χρόνια στην εκπαίδευση, και δεν υπήρξε κανένα διάστημα που να έχουμε δουλέψει έστω και με 1 ώρα μειωμένο ωράριο. Είχαμε πάντα πλήρες ωράριο.
Κάναμε πάντα εξωδιδακτικές δραστηριότητες με τους μαθητές μας, πολιτιστικές, αγωγής υγείας, περιβαλλοντικές και άλλες, συνδέοντας το σχολείο με την τοπική κοινωνία και όχι μόνο.
Αγαπάμε τη δουλειά μας , την κάνουμε με υπευθυνότητα και αφιερώνουμε πολύ χρόνο σε αυτή.
Κάναμε κανένα λάθος;

Μάλλον… Όλα αυτά τα καταφέραμε μόνοι μας, αφιερώνοντας πολύ κόπο, χρόνο, μα και αγάπη.
Δεν χρειαστήκαμε ποτέ, εκείνους που τα καταστρέφουν όλα αυτά που είχαμε καταφέρει στην επαγγελματική μας ζωή.

Δεν χρειάστηκαν ποτέ την ψήφο μας για να φτάσουν εκεί που είναι και να κάνουν ό,τι κάνουν.
Δεν ήμασταν ποτέ στα νούμερα που τους εξυπηρετούν , για να πετύχουν τους άθλιους σκοπούς τους.
Δεν μετρούσαμε για αυτούς , αφού δεν υπηρετούσαμε τα συμφέροντά τους.
Δεν τους ενδιαφέρει αυτούς, η αξιοπρέπεια που έχουμε στη ζωή μας. Είναι κάτι που δεν κατανοούν και δεν θα έχουν ποτέ.

Δεν τους άρεσε που ήμασταν σε μία άλλη λίστα, διαφορετική απ΄ αυτές που ξέρουν αυτοί. Σε αυτήν της υπευθυνότητας, της αξιοπρέπειας και της αγάπης γι αυτό που κάνεις.
Δεν τους νοιάζει που μέσα σε μία νύχτα ανατρέπουν ό,τι έχουν δημιουργήσει κάποιοι άνθρωποι , με την αξία τους.

Δεν τους νοιάζει που διαλύουν έναν απ΄τους λίγους κλάδους στο Δημόσιο, που διορίζονται αξιοκρατικά, αυτόν της εκπαίδευσης.

Είναι αυτοί που θα κάνουν την αξιολόγηση στους υπόλοιπους, σε όσους μείνετε στο Δημόσιο. Καταλαβαίνετε τι είδους αξιολόγηση θα κάνουν.
Δεν τους νοιάζει που καταστρέφουν την τεχνική εκπαίδευση . Ξεχάσαμε…… όλο και κάποιοι δικοί τους θα βολευτούν από αυτό.

Δεν σκέφτονται και στέλνουν πού άραγε; τα παιδιά των κοινωνικά και οικονομικά ασθενέστερων ομάδων, τους μαθητές μας.
Δεν νοιώθουν πως καταστρέφουν την Παιδεία. Μάλλον αυτός όμως είναι και ο σκοπός τους. Τελικά , τίποτε δεν είναι τυχαίο σε αυτήν τη χώρα. Όλα γίνονται πολύ οργανωμένα.

Δεν βλέπουν τις συνέπειες όλων αυτών που κάνουν. Το μόνο που βλέπουν είναι το συμφέρον τους. Δεν υπάρχουν μαθητές, καθηγητές, άνθρωποι, ψυχές , για αυτούς. Το μόνο που υπάρχει είναι αυτοί και τα συμφέροντά τους.
Δεν ακούν. Δεν ακούν το βουητό της καταστροφής που έρχεται.
Δεν ξέρουν να αγαπούν. Αγάπη σημαίνει αφοσίωση, σημαίνει δόσιμο. Αυτοί ξέρουν μόνο να παίρνουν. Θα πάρουν λοιπόν, την περιφρόνησή μας.

Δεν θα πάρουν όμως την ευχαρίστηση, να μας κάνουν σαν κι αυτούς. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με αξιοπρέπεια και ευθύνη. Ήταν άλλωστε κάτι που κάναμε σε όλη μας τη ζωή. Ήταν το μάθημα που ξέραμε να κάνουμε στους μαθητές μας.

Δεν καταλαβαίνουν βέβαια, ούτε από Ποίηση. Αφού, όπως είχε πει ο Ελύτης , είναι ο μόνος χώρος όπου η δύναμη των αριθμών δεν έχει πέραση. Ας είναι.
Τους αφιερώνουμε το παρακάτω ποίημα του Μιχάλη Γκανά,
από την ποιητική συλλογή «Άψινθος»:
Αυτοί παιδί μου δέν
δέν σου χαρίζουν ούτε τη νύστα τους
όλο δέν και δέν και δέντρο δεν φύτεψαν τα χέρια τους
δέν χάιδεψαν σκυλί, γατί, πουλάκι πληγωμένο
γυναίκα άσχημη και στερημένη

αυτοί παιδί μου δέν
δέν δίνουν τ’ Αγγέλου τους νερό
δέν άκουσαν ποτέ
ανάκουστο κελαϊδισμό και λιγοθυμισμένο
δέν έπιασαν με τα ρουθούνια τους
το άοσμο άνθος του θανάτου
δέν είδαν – κατάργησαν τα μάτια τους –
μια πιπεριά να γίνεται λιμπελούλα
αυτοί παιδί μου δέν
δέν ξέρουν δεν αγαπούν
ξέρουνε μόνο ν’ απαιτούν
περισσότερα, περισσότερα, περισσότερα
περίπου έτσι γράφεται το μέλλον μας…….

Σε όλους εμάς, στους καθηγητές και τους μαθητές μας, που είμαστε στην απέναντι όχθη, αφιερώνουμε τους παρακάτω στίχους του Γιάννη Ρίτσου:
Να λέμε ότι τούτη η ζωή δεν είναι αυτή η μαύρη όπως μας την καταντάνε,
αλλά έχει ωραία ηλιοβασιλέματα, έχει ωραίες ανατολές, έχει ωραίες φιλίες,
έχει ωραίες αγάπες,
ότι κάτω απ΄ τις χειρότερες των συνθηκών, η ζωή είναι ωραία και αξίζει να τη ζήσουμε και εν ονόματι αυτής της αξίας ν΄ αγωνιστούμε να γίνει καλύτερη.

Και ένα τελευταίο μήνυμα, προς αυτούς(πάλι με στίχους του Ρίτσου):
«Να με θυμόσαστε. Χιλιάδες χιλιόμετρα περπάτησα
χωρίς ψωμί, χωρίς νερό, πάνω σε πέτρες κι αγκάθια,
για να σας φέρω ψωμί και νερό και τριαντάφυλλα.
Την ομορφιά ποτές μου δεν την πρόδωσα. Να με θυμάστε.»

Να μας φοβάστε λοιπόν. Να ξέρετε ότι υπάρχουμε και θα συνεχίσουμε να κάνουμε όλα τα παραπάνω. Γιατί , ποτέ δεν θα γίνουμε σαν κι εσάς.

Μιχαλά Κική
«πρώην» καθηγήτρια ΠΕ 14.06 Νοσηλευτικής
του Τομέα Υγείας του 1ου ΕΠΑΛ Περιστερίου

http://whitetoweraris.blogspot.gr