Παρατηρώντας το φεγγάρι..

Είχα κάπου διαβάσει για έναν φιλόσοφο που μελετούσε τ’ άστρα, τους πλανήτες για να κατανοήσει πώς λειτουργεί το σύμπαν, για να καταφέρει μετά να καταλάβει πώς λειτουργεί ο άνθρωπος, επειδή «από την ίδια αστερόσκονη που φτιάχτηκε ολόκληρο το σύμπαν είναι φτιαγμένος κι ο άνθρωπος». Και μου φάνηκε κι αυτό κουτό, λέω μα πας στο απέραντο για να….
καταλάβεις το απειροελάχιστο; Αφού «από την ίδια αστερόσκονη φτιάχτηκε» γιατί δεν παρατηρείς για να καταλάβεις το ελάχιστο (κοιτώντας και μαθαίνοντας τον εαυτό σου), που είναι και ευκολοπροσβάσιμο, για να καταλάβεις πώς λειτουργεί και το άπειρο;

Έχει λογική, και θα μπορούσε να επιτύχει, στην περίπτωση που κατάφερνε κάποιος να σταματήσει τελείως την βούληση και να εξαφανίσει την ατομικότητα. Γιατί όσο ψυχικός και αφημένος να είσαι, επειδή ακριβώς κοιτάς εσένα, το Εγώ δεν γίνεται να εξαφανιστεί.

Από την άλλη, παρατηρώντας/μελετώντας την πλάση (δεν χρειάζεται να την δεις/εξερευνήσεις όλη, αρκεί να παρατηρήσεις ένα μέλος της), ξεφεύγεις του Εγώ, κι αν είσαι ανοιχτός και αφημένος θα καταφέρεις να δεις πώς δουλεύει.

Χθες χάζευα το φεγγάρι. Σκέφτηκα ότι αν ήταν άνθρωπος, ΠΟΛΥ ΛΟΓΙΚΑ (θα είχε απόλυτο δίκιο) θα σκεφτόταν: «για ποιον λόγο να βγαίνω κάθε βράδυ, και που υπάρχω κανένα αποτέλεσμα δεν φέρνω, κανείς δεν μου δίνει σημασία. Οι άνθρωποι είναι αχάριστοι, δεν τους αξίζω, δεν θέλω να βγαίνω πλέον γι’ αυτούς» και γλουπ (στη μαύρη τρύπα) θα αυτοκτονούσε.

Ξέρεις γιατί το φεγγάρι συνεχίζει καθημερινά να μας προσφέρεται λάμποντας σε όλη του την μεγαλοπρέπεια, ακόμα κι αν είναι ένας αυτός που κερδίζει από την παρουσία του; και κάνει την πορεία του τέλεια, λάμπει με την απόλυτη λαμπρότητά του σαν να λάμβανε ό,τι είχε να προσφέρει ολόκληρη η ανθρωπότητα; Εκεί που βρίσκεται το φεγγάρι (και κάθε άλλο εναρμονισμένο μέλος της πλάσης), δεν υπάρχει η αλήθεια που ο άνθρωπος, μέσα στα περιορισμένα πλαίσια της ατομικότητάς του, μπορεί να διακρίνει. Η αλήθεια που «βλέπει» το φεγγάρι είναι ότι αν σταματήσει να υπάρχει, δεν θα τιμωρήσει τον αχάριστο/αδιάφορο , αλλά αυτόν που το εκτιμά/που κερδίζει από την ύπαρξή του.

Υ.Γ. Ολάκερη η πλάση -εκτός του ανθρώπου- κάνουν αυτό για το οποίο δημιουργήθηκαν να κάνουν, ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙ ΠΡΩΤΑ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΤΟΥΣ ΕΓΚΡΙΣΗΣ!! Και το κάνουν ΤΕΛΕΙΑ και ΑΚΟΠΑ, επειδή ακριβώς δεν χρειάζεται η δική τους έγκριση.

Stefania