Οι έξι πιο «διαβόητοι» χάκερς (που συνελήφθησαν)!

No. 6 – John Draper

Ο Draper είναι λίγο πολύ ο παππούς των hackers. Στις αρχές της δεκαετίας του 1970, ήταν ο βασιλιάς των « phone phreaking», δηλαδή παρίστανε την εταιρεία τηλεφωνίας. Στην προ-ίντερνετ εποχή κατάφερε να «νικήσει» το τηλεφωνικό σύστημα και να χαρίζει δωρεάν διεθνείς κλήσεις.

Η επανάσταση του Draper ήρθε όταν ο ίδιος και ένας φίλος του συνειδητοποίησαν ότι μια σφυρίχτρα – παιχνίδι, δώρο σε ένα κουτί δημητριακών, εξέπεμπε την ίδια συχνότητα που χρησιμοποιούσε η AT & T για τις «διαδρομές» των τηλεφωνικών κλήσεων. Έφτιαξε λοιπόν σπιτικά «blue boxes», για απεριόριστες δωρεάν υπεραστικές κλήσεις!

Τι αποκόμισε; Εκτός από ένα διάστημα στη φυλακή, την προσοχή του συνιδρυτή της Apple, Steve Wozniak, ο οποίος ήθελε επίσης να «δραστηριοποιηθεί» στο phone phreaking. O Draper στη συνέχεια έγραψε ένα από τα πρώτα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου, το EasyWriter, και στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε στην… ασφάλεια.

Νο. 5 – Raphael Gray (aka Curador)

Ο Raphael Gray αποκαλούσε τον εαυτό του «άγιο», επιμένοντας ότι προσπαθούσε μόνον να βοηθήσει sites ηλεκτρονικού εμπορίου, όταν έσπασε τις βάσεις δεδομένων τους κλέβοντας αριθμούς πιστωτικών καρτών και προσωπικά δεδομένα από περίπου 26.000 Αμερικανούς, Βρετανούς και Καναδούς, το 2000.

Ο τότε 18χρονος Ουαλός επέμενε ότι απλώς προσπάθησε να επιστήσει την προσοχή σε κενά των συστημάτων ασφαλείας, παραμένει όμως ερώτημα το γιατί δημοσιοποίησε τους αριθμούς των πιστωτικών καρτών…

Ο Gray καταδικάστηκε το 2001 σε τρία χρόνια ψυχιατρικής θεραπείας.

No. 4 – Gary McKinnon (aka Solo)

Γεννημένος στη Σκωτία, και με έδρα το Λονδίνο, ο McKinnon δεν χάκαρε για πλάκα: Είχε και πολιτικά ερείσματα.

Υπέρμαχος της θεωρίας των συνομωσιών, ο McKinnon «έσπασε» υπολογιστές του αμερικανικού υπουργείου Άμυνας, Στρατού, Ναυτικού, Αεροπορίας και της NASA μεταξύ 2001 και 2002. Τι έψαχνε; Αποδείξεις για εξωγήινα διαστημόπλοια, κατ΄αρχήν, και δεν πρόκειται για φάρσα.

Ο McKinnon πίστευε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ κρύβει εξωγήινη τεχνολογία που θα μπορούσε να λύσει την παγκόσμια ενεργειακή κρίση. Όσο σκάλιζε γύρω απ΄αυτά, ο αυτοδίδακτος χάκερ παραδέχεται ότι μπορεί να διέγραψε ένα σωρό άλλα αρχεία και ίσως μερικούς σκληρούς δίσκους, προσπαθώντας να καλύψει τα ίχνη του, αλλά, επιμένει, ότι «δεν επρόκειτο για τίποτα σημαντικό».

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ, από την πλευρά της, υποστήριξε ότι της κόστισε περίπου 37 εκατομμύρια δολάρια για να επιδιορθώσει τις βλάβες, ενώ αμφισβήτησε και ότι ο ΜcKinnon ασχολήθηκε μόνο με τους εξωγήινους. Στη Βρετανία, οι δικηγόροι του επέμεναν ότι ο πελάτης τους, ο οποίος έπασχε από σύνδρομο Asperger, είχε θέματα ψυχικής υγείας.

Στο πλευρό του τάχθηκαν πολλές διασημότητες, όπως ο Sting.

No. 3 – Adrian Lamo

Είναι αλήθεια ότι οι εταιρείες προσλαμβάνουν μερικές φορές hackers για να δοκιμάσουν τις αδυναμίες των συστημάτων τους, αλλά κανείς δεν προσέλαβε τον Adrian Lamo.

Το 2002 και το 2003, ο Lamo «έσπασε» πολλούς στόχους «υψηλού προφίλ», μόνο για πλάκα. Είπε στη συνέχεια στους στόχους του τί και πώς το έκανε. Μεταξύ αυτών ήταν οι Microsoft, Yahoo και οι New York Times, όπου έβαλε τα στοιχεία επικοινωνίας του στη βάση δεδομένων τους.

Γνωστός ως «άστεγος χάκερ», ο Lamo κοιμόταν σε εγκαταλελειμμένα κτίρια και χάκαρε μέσω του φορητού υπολογιστή του από ίντερνετ καφέ και δημόσιες βιβλιοθήκες. Συνελήφθη τελικά το 2003, τέθηκε δύο χρόνια υπό επιτήρηση και στη συνέχεια έγινε δημοσιογράφος τεχνολογίας.

No. 2 – Kevin Mitnick

Ο Kevin Mitnick έκανε πολύ δρόμο από τα hacks του στο σύστημα λεωφορείων του Λος Άντζελες (για να παίρνει τζάμπα εισιτήρια) και τις τηλεφωνικές απάτες. Έγινε ο πιο καταζητούμενος χάκερ στην Αμερική, κυρίως για το χακάρισμά του στο δίκτυο της Digital Equipment Corporation, για να κλέψει το software της. Μπορεί να ήταν το πρώτο του «αξιοσημείωτο» χακάρισμα, αλλά συνέχισε και σε άλλους μεγάλους στόχους, όπως η Nokia και η Motorola.

Ακόμη και η σύλληψή του ήταν εντυπωσιακή: Αφού χάκαρε τον υπολογιστή του «συναδέλφου» του, Tsutomu Shimomura, ο Mitnick εντοπίστηκε από τον Shimomura και το FBI το 1995.

Αφού εξέτισε πενταετή ποινή, συνέχισε να επωφελείται από τον πρώην «τίτλο» του και τα βιβλία του, ενώ έγινε σύμβουλος ασφαλείας.

No. 1 – Robert Tappan Morris

Ακόμα κι αν δεν γνωρίζετε τίποτα για τους ιούς υπολογιστών, πιθανώς έχετε ακούσει για τα «σκουλήκια» (worms) κι αυτό γιατί αφθονούν οι ειδήσεις σχετικά μ΄αυτό το ιδιαίτερα «μεταδοτικό» πρόβλημα.

Το 1988, ενώ ήταν μεταπτυχιακός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο του Cornell, ο Morris δημιούργησε το πρώτο worm και το κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο. Ισχυρίστηκε ότι όλα ήταν ένα πείραμα που πήγε στραβά, μια δοκιμή για να δει όσο μεγάλο ήταν το –νέο τότε- ίντερνετ. Το «σκουλήκι» αποδείχθηκε ότι ήταν περισσότερο από μια δοκιμή: αναπαράχθηκε γρήγορα προκαλώντας επιβράδυνση των υπολογιστών και –ουσιαστικά- παράλυση στο Διαδίκτυο. Τελικά του επιβλήθηκε πρόστιμο και καταδικάστηκε σε τρία χρόνια επιτήρησης.

Από τότε, έχει κερδίσει το διδακτορικό του από το Χάρβαρντ και έβγαλε εκατομμύρια σχεδιάζοντας λογισμικά. Στη συνέχεια δίδαξε πληροφορική στο MIT. Καθόλου άσχημα.

Aaron Swartz

Μια διαφορετική –και μοναδική ίσως- περίπτωση ήταν ο Aaron Swartz. Ένας απότους πιο χαρισματικούς χάκερ και πολιτικούς ακτιβιστές για τα ψηφιακά δικαιώματα, που αυτοκτόνησε στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη, σε ηλικία μόλις 26 ετών, τον Ιανουάριο του 2013.

Μόλις στα 14 του χρόνια, ήταν ένας από τους δημιουργούς του RSS (Rich Site Summary). Αργότερα αφοσιώθηκε στην πεποίθηση του ότι οι πληροφορίες πρέπει να διανέμονται ελεύθερα στο Διαδίκτυο, ενώ δήλωνε ότι «οι πληροφορίες αποτελούν εξουσία. Αλλά όπως σε κάθε εξουσία, υπάρχουν αυτοί που θέλουν να τις κρατήσουν για τον εαυτό τους».