H πρωτοχρονιά στο ΚΑΤ και το εορταστικό της ΕΡΤ

Γραφεί ο Dippo
Mε πήραν τα κλάματα..

Ψάχνοντας στο youTube, βρήκα βίντεο που είχα αποθηκεμένο στην μνήμη μου λες και ήταν χθες.

Ήταν από τις πιο δύσκολες πρωτοχρονιές (1984) 9 χρονών ήμουν, είχα πατήσει τα λαμπάκια του Χριστουγεννιάτικου δένδρου μπαίνοντας στην μέση να χωρίσω έναν ακόμη καυγά ανάμεσα στην μάνα με τον πατέρα…

Το πρωτοχρονιάτικο δώρο μου κάτω από το δένδρο: βαθύ σκίσιμο στην πατούσα και το αίμα να αναβλύζει σαν σιντριβάνι.

Με πηρέ στον ώμο του ο πατέρας , ψάχνοντας εναγωνίως ταξί στις 11 την νύχτα στην λεωφόρο Ιωνίας.

Μισοζαλισμένος στο μικρό θρόνο, χάζευα μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα των μπαλκονιών τα χαρούμενα εορταστικά πρόσωπα των γειτόνων αλλά και τα σκυθρωπά και εθισμένα από ποτό και τζόγο στο συνοικιακό καφενείο, που συγκρατούσε τους πελάτες μέχρι την αλλαγή του χρόνου.

Τελικά μετά από κάποια ώρα , βρέθηκα στο ΚΑΤ Τμήμα Επειγόντων Περιστατικών, μόλις είχα αποκτήσει ένα χειροποίητο κεντητό {10 ράμματα}που το καμάρωνα.

Ο πατέρας μου ήταν σαστισμένος , με είχε φορτώσει στα παιχνίδια. (σε εμένα έδειχνε μια σημασία, γιατί ακόμη έπαιρνα τοις μετρητοίς τις συχνές φασαρίες).

Στο σαλονάκι του Νοσοκομείου παρέα με ένα κοριτσάκι που είχε μπαταρισμένο το δεξί της χέρι, βλέπαμε το πρωτοχρονιάτικο πρόγραμμα της ΕΡΤ, ο Σαββόπουλος υποδέχονταν την νέα χρονιά με το ας «Κρατήσουν οι χοροί».

Η σκέψη μου αυτόματα είχε γυρίσει στην μάνα μου και τα αδέρφια μου, ήταν στον περισσό στον σπίτι του θειου μου του Άκη που ζει σήμερα στην Αμερική και στην γυναίκα του την Δήμητρα που ξαναπαντρεύτηκε και είναι στην Καστοριά.

Τα ξαδέλφια μου, ο Χρήστος είναι Κρήτη Ρέθυμνο δουλεύει μπάρμαν και η Έλενα η αδερφή του Θεσσαλονίκη είναι υπεύθυνη σε restaurant – bar.

Γύρισα σπίτι στις 4 το πρωί, με περίμενε η μανούλα μου στα σκαλοπάτια της πολυκατοικίας για να με πάει στο σπίτι των συγγενών που τους φιλοξενούσαν.

Βρήκα τον αδερφό μου να κοιμάται στον καναπέ του σαλονιού, έσκυψα από επάνω του δίνοντας ένα φιλί και αφήνοντας δίπλα στο μαξιλάρι τον Ιππότη Της Ασφάλτου, την πίστα, και τον ΚΙΤΤ.
Ένα από τα παιχνίδια που είχα αποκτήσει κατά την διάρκεια της ολιγόωρης παραμονή μου στο Νοσοκομείο.