Το μετέωρο βήμα της ΔΗΜ.ΑΡ.

σιγά-σιγά, με έναν απολογισμό αρνητικό, όμως, για την κυβέρνηση, κι όχι μόνο.

Ένα χρόνο, περίπου, μετά τις κρίσιμες εκλογές του 2012, η τρικομματική κυβέρνηση δίνει τη θέση της σε μια νέα, δικομματική, καθώς η ΔΗΜ.ΑΡ. αποφάσισε να μη συμμετάσχει εμπράκτως στο νέο κυβερνητικό σχήμα, επικαλούμενη ζήτημα Δημοκρατίας και κυβερνητικής συνοχής, μετά την αυταρχική, βιαστική και λανθασμένη απόφαση της Ν.Δ. για κλείσιμο της ΕΡΤ και “μαύρισμα” της οθόνης, χωρίς, μάλιστα, να έχει συγκροτηθεί προηγουμένως σχέδιο αναδιάρθρωσης της μέσα σε προκαθορισμένο χρονικό διάστημα.

Υπό αυτό το πρίσμα, οι αρχικές ενστάσεις ΔΗΜ.ΑΡ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ., σε πρώτη φάση, ήσαν λογικές και απολύτως δικαιολογημένες. Η Ν.Δ. και ο Πρωθυπουργός αντιλαμβανόμενοι τους λανθασμένους χειρισμούς και τον κίνδυνο πρόκλησης σοβαρής κυβερνητικής κρίσης προσπάθησαν να φανούν διαλλακτικοί, και το γεγονός αυτό φάνηκε ξεκάθαρα με τις σταδιακές υποχωρήσεις που έκαναν όσο περνούσαν οι μέρες, με αποκορύφωμα την τελική πρόταση του Πρωθυπουργού για άμεση επαναλειτουργία όλων των συχνοτήτων της δημόσιας Ρ/Τ, επαναπρόσληψη 2.000 (!) εργαζομένων με δίμηνες ή τρίμηνες συμβάσεις, ορισμό υφυπουργού (επιλογής ΠΑ.ΣΟ.Κ.-ΔΗΜ.ΑΡ.) με αρμοδιότητα τη σύσταση της νέας ΕΡΤ, κ.α.

Με λίγα λόγια, αποδέχτηκε -εμμέσως- την αρχική πολιτική αστοχία, θέλοντας, παράλληλα, να αποτρέψει το καταστροφικό, για τη χώρα, ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών αυτήν την περίοδο. Όταν αναγνωρίζεις ένα λάθος, οφείλεις να το διορθώνεις, όχι να επιμένεις εγωιστικά σε αυτό. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ. αποδέχτηκε αυτήν την πρόταση -που δεν απέχει κατά πολύ από την αρχική του θέση- αλλά η ΔΗΜ.ΑΡ., μετά από εσωτερική διαβούλευση, αποφάσισε να φανεί αδιάλλακτη, αποχωρώντας τελικώς από το κυβερνητικό σχήμα.

Μπορεί αυτή η κίνηση να τη διασώσει πολιτικά ή μήπως θα την αφανίσει; Η έως τώρα πολιτική ταυτότητα της ΔΗΜ.ΑΡ., που ήταν περισσότερο σοσιαλδημοκρατική παρά σοσιαλιστική, μεταλλάσσεται, μετά από τα τελευταία γεγονότα, καθώς το κόμμα του Φ. Κουβέλη βγαίνει από τα “αριστερά” του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τοποθετείται αυτόματα πιο κοντά στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αν και αυτό ίσως αλλάξει το αμέσως επόμενο διάστημα, όταν και η ΔΗ.ΜΑΡ. αποφασίσει να ψηφίσει μερικά από τα νομοσχέδια της νέας, δικομματικής κυβέρνησης.

Σε βραχυχρόνια βάση, δηλαδή, η ΔΗΜ.ΑΡ. βγαίνει ηττημένη από αυτήν την κυβερνητική κρίση, αφού οι σοσιαλδημοκράτες ψηφοφόροι έμειναν -μάλλον- ικανοποιημένοι από τη μετριοπαθή στάση του ΠΑ.ΣΟ.Κ., ενώ οι σοσιαλιστές εκφράζονται πιο ξεκάθαρα μέσω του ΣΥ.ΡΙΖ.Α.

Παρόλα αυτά, αν προσπαθήσουμε να εκτιμήσουμε την εκλογική επιρροή των κομμάτων για τους επόμενους 2-3 μήνες, τα πράγματα ίσως αποδειχτούν διαφορετικά. Η νέα κυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. δε θα έχει καθόλου εύκολο έργο με την οριακή πλειοψηφία που διαθέτει στη Βουλή, και εκτός αυτού, αναμένεται να αποτελέσει εύκολο στόχο για το ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ο οποίος θα κατηγορεί μανιωδώς τα δύο κόμματα που κυβέρνησαν τη χώρα από τη μεταπολίτευση κι ύστερα. Σε αυτές τις συνθήκες, κι αφού η ΔΗΜ.ΑΡ. καταφέρει να επιβιώσει των εσωτερικών αναταραχών που θα δοκιμάσουν τις αντοχές της αυτήν την περίοδο, θα μπορέσει, ίσως, να επαναπροσεγγίσει σοσιαλδημοκράτες -κυρίως- ψηφοφόρους, τους οποίους δύσκολα να μπορέσει να “οικειοποιηθεί” το ΠΑ.ΣΟ.Κ., με τη σημερινή του μορφή.

Οι επόμενοι μήνες αναμένονται ιδιαίτερα κρίσιμοι για την πορεία της χώρας κι οι δυσκολίες που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η δικομματική κυβέρνηση μπορεί να αποδειχτούν ανυπέρβλητες, δεδομένης και της οριακής πλειοψηφίας που διαθέτει. Η απόφαση της ΔΗΜ.ΑΡ. για αποχώρηση από το κυβερνητικό σχήμα θα έπρεπε να εκτιμηθεί πιο προσεκτικά και από κομματική, αλλά, κυρίως, από εθνική σκοπιά.