Τα παιδιά της κρίσης…

Γράφει η Ιωάννα Χαρμπέα

Αθώες ψυχές, μικρές χαρές, χαμόγελα παντού, φωνές αλλά και πολλά ερωτηματικά για τη συμπεριφορά των γονιών έχουν τα παιδιά της κρίσης. Η κρίση, καθολικό κοινωνικό φαινόμενο, πώς θα μπορούσε να αφήσει απέξω ακόμα και τις αθώες παιδικές ψυχές;…

Η ελληνική κοινωνία νοσεί, ο πυρήνας της (η οικογένεια) νοσεί και τα παιδιά, (ο πιο τρυφερός βλαστός της κοινωνίας μας) αδυνατεί να κατανοήσει γιατί να συμβαίνουν όλα αυτά. Μαζί με τα παιδιά, βέβαια, ίσως….

να αναρωτιούνται και αρκετοί μεγάλοι. Ακόμα και αν το παιδί δε βιώνει μέσα στο πλαίσιο της οικογένειας την κρίση, η περιρρέουσα αρνητική ατμόσφαιρα είναι ικανή να διαποτίσει το μικρό του εγκέφαλο με απαισιόδοξα μηνύματα.

Η ανασφάλεια, ο φόβος για το αύριο, η απόλυση από τη δουλειά ενός ή και των δυο γονιών, η μη πληρωμές, η αυστηρή οικονομία ακόμα και σε βασικά είδη αναγκών δεν περνάνε απαρατήρητα από τον τόσο καταγραφικό χαρακτήρα προσοχής στα ερεθίσματα του εξωτερικού περιβάλλοντος που διαθέτουν οι μικροί μας φίλοι. Προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν, με τις μικρές εμπειρίες και γνώσεις για το κοινωνικό γίγνεσθαι, τι σημαίνουν όλα αυτά. Κινδυνεύουν να εξελιχθούν σε αγχώδεις ενήλικες, εφόσον ήδη θα ‘χουν βιώσει ένα ρευστό οικογενειακό και, κατά επέκταση, κοινωνικό περιβάλλον.

Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στον τρόπο με τον οποίο οι γονείς θα περάσουν και θα ερμηνεύσουν στα παιδιά, γιατί υπάρχει αυτή η αλλαγή στον τρόπο ζωής της οικογένειας. Πώς θα επιτύχει ο γονιός να εξηγήσει στο παιδί του την κρίση, χωρίς όμως να το φοβίσει και να του φορτώσει ανασφάλειες είναι άξιο λόγου. Πέρα, όμως, από τους γονείς, το καθένα παιδί καλείται μόνου του να αποκωδικοποιήσει τα μηνύματα της κοινωνίας. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, οι δάσκαλοι, οι συζητήσεις με άλλα παιδιά, ακόμα και τυχαίες παρατηρήσεις στο δρόμο, είναι ικανά να ενισχύσουν το φόβο του παιδιού για το αύριο. Τα παιδικά χαμόγελα δεν πρέπει να εκλείψουν ποτέ και για κανένα λόγο από τα γλυκά προσωπάκια των παιδιών. Και, όμως, στην Ελλάδα της κρίσης αυξάνουν τα φαινόμενα παιδικής επιθετικότητας και παιδικής κατάθλιψης.

Η κοινωνία μας μοιάζει με τα φυτά. Όταν ένα φυτό νοσεί, εκείνο που πρέπει να προσέξουμε γιατί κινδυνεύει περισσότερο, είναι το πιο τρυφερό σημείο του φυτού. Στην κοινωνία μας τα παιδιά είναι εκείνα στα οποία πρέπει να δώσουμε προσοχή. Μην υποτιμάμε τη μικρή ηλικίας τους. Το παιδί είναι σφουγγάρι που απορροφά την κοινωνική πραγματικότητα όπως ακριβώς αυτή διαμορφώνεται, δε του ξεφεύγει ούτε η παραμικρή λεπτομέρεια, πώς λοιπόν να του ξεφύγει το σκυθρωπό πρόσωπο των απελπισμένων γονιών του; Πώς να του ξεφύγει η ανασφάλεια του δασκάλου για την παραμονή του στην εργασία; Πώς να μη δει το διπλανό παιδί που δεν έχει χρήματα να πάρει ούτε ένα κουλούρι στο διάλλειμα; Τους παππούδες του που διαμαρτύρονται για τη μείωση ή και τη μη έγκαιρη καταβολή της σύνταξης.

Πολλά, λοιπόν, είναι εκείνα που βλέπουν τα μάτια του παιδιού, πολλά είναι αυτά που το προβληματίζουν, που δε μπορεί να κατανοήσει πλήρως, που το στενοχωρούν και το ωθούν άλλες φορές στην απομόνωσή του βιώνοντας ένα είδος παιδικής κατάθλιψης και άλλοτε να εμφανίζει υπερδραστηριότητα, να εκφράζει τον θυμό και την εσωτερική καταπίεση με επιθετικότητα. Αυτά είναι τα παιδιά της κρίσης…

Αυτά είναι τα παιδιά που, ίσως, αμελήσαμε ότι πρέπει να κάνουμε μια κουβέντα μαζί τους. Να κάνουμε τα αδύνατα δυνατά για να αισθανθούν ασφάλεια σε καιρούς ανασφάλειας. Και όχι φυσικά να τους αποκρύψουμε την αλήθεια, αυτή εξάλλου δεν κρύβεται όσο και αν το θέλουμε. Αλλά αυτή τη δύσκολη κοινωνική πραγματικότητα να την εντάξουμε σε ένα πλαίσιο αισιόδοξο, σε ένα πλαίσιο όπου τα υλικά αγαθά δεν είναι τα μόνα που φέρνουν ευτυχία στα παιδικά πρόσωπα. Καμία κοινωνία δε χάνεται ακόμα και αν απειλείται, όταν ο πυρήνας είναι δυνατός, όταν η οικογένεια είναι δεμένη, όταν τα τρυφερά βλαστάρια νιώσουν ότι προστατεύονται από τα πιο μεγάλους βλαστούς.

Οι αθώες παιδικές ψυχές, οι πλαστελίνες της κοινωνίας μας πρέπει να διαμορφωθούν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Πρέπει τα παιδιά της κρίσης να εξελιχθούν σε ενήλικες που θα ζουν σε μια κοινωνία χωρίς οικονομικά προβλήματα. Για το πετύχουμε αυτό θα πρέπει να διαποτίσουμε τη συνείδησή τους με αισιόδοξα μηνύματα, με χρώματα ακόμα και στην μουντή και άχρωμη εποχή μας, χωρίς όμως να τους τάζουμε τον ουρανό με τα άστρα. Τα παιδιά κατανοούν και έχουν αυξημένη την αίσθηση της αντίληψης των πραγμάτων. Μην τα παραμυθιάζουμε, λοιπόν…

Μην ξεγελιόμαστε, τα παιδιά ξέρουν λίγο πολύ για την κρίση, έχουν μάθει να ζουν με αυτή. Είναι τα παιδιά της κρίσης… Το θέμα είναι πώς θα αποφύγουμε να ενηλικιωθούν στην κρίση. Συνήθως ό,τι σπέρνουμε θερίζουμε. Μην διανοηθούμε, λοιπόν, να σπείρουμε φόβο και ανασφάλεια . Σκοπός μας πρέπει να είναι να κάνουμε τα αθώα παιδικά μάτια να γελάνε… Και το γέλιο ενός παιδιού είναι εκείνο που θα το στηρίζει σε όλη του τη ζωή, που θα χτίσει την υγιή προσωπικότητά του, είναι το δεκανίκι της ζωής του…. και πολλές φορές είναι ανέξοδο. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο τρανταχτά γέλια παιδιών δεν ακούγονται μέσα από το κλειστό δωμάτιο ενός διαμερίσματος όπου το παιδί είναι καθηλωμένο σε μια οθόνη υπολογιστή, αλλά σε μια παιδική χαρά!

kafeneio-gr.blogspot.gr