Συνέντευξη Τύπου του Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. Δημήτρη Κουτσούμπα

Αυτή η κρίση που έχει ξεσπάσει στην Τουρκία, ήθελα να ρωτήσω αν φοβάστε εξαγωγή αυτής της κρίσης στο Αιγαίο. Διότι η ιστορία διδάσκει ότι όταν η Τουρκία έχει εσωτερικά προβλήματα συνήθως τα κάνει εξαγωγή και κυρίως προς εμάς…

«Χρειάζεται οπωσδήποτε να μελετήσουμε περισσότερο, γιατί είναι οι πρώτες ημέρες και δεν έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία, ως Κόμμα, και φαντάζομαι και όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, γιατί και η επικοινωνία που είχαμε με το ΚΚ Τουρκίας, και με άλλα κόμματα που ήρθαμε σε επαφή, δε μπορούσαν να μας δώσουν πολύ σαφή εικόνα για το τι συμβαίνει. 

Η ουσία είναι ότι αυτό το ξέσπασμα της συσσωρεμένης αγανάκτησης του τουρκικού λαού και της νεολαίας οφείλεται σε μεγάλα οικονομικά προβλήματα, στην ανεργία, σε οξυμμένα προβλήματα που η κυβέρνηση Ερντογάν έχει δημιουργήσει όλα αυτά τα χρόνια, την ίδια στιγμή που αναπτύσσεται καπιταλιστικά, που ισχυροποιούνται μεγάλες μονοπωλιακές ενώσεις στην Τουρκία. 

Ταυτόχρονα δε μπορεί να μην παρατηρήσουμε, να μη σχολιάσουμε ότι υπάρχει στο πολιτικό σύστημα της Τουρκίας – ανέκαθεν τώρα είναι πιο έντονο το τελευταίο διάστημα με την προσπάθεια της πολιτικής του νεοοθωμανισμού – η προσπάθεια ισλαμοποίησης της τουρκικής πολιτικής ζωής, οξύνονται και οι αντιθέσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα με τους κοσμικούς, με το κράτος το αστικό, τους κεμαλιστές κλπ. 

Υπάρχουν οξυμμένες αντιθέσεις και απ’ αυτή την άποψη, είναι μια πανσπερμία δυνάμεων που συμμετέχει εκεί σ’ αυτούς τους αγώνες, όχι πάντα – απ’ ότι μπορεί να παρατηρήσει κανείς – με ξεκάθαρο προσανατολισμό και στόχο. 

Δηλαδή άλλες δυνάμεις εγκλωβίζονται στη λογική να φύγει μόνο η κυβέρνηση Ερντογάν και να έρθει κάποιο άλλο κόμμα από την αξιωματική αντιπολίτευση ή κάποιο άλλο με άλλες συνεργασίες, κάποιοι άλλοι βλέπουν μακρύτερα τη δημιουργία δηλαδή κοινωνικών δυνάμεων, λαϊκών δυνάμεων που μπορούν να παρέμβουν και να έχουν καθοριστική σημασία. 

Η ουσία είναι ότι η Τουρκία βρίσκεται μέσα στους G20, είναι μια μεγάλη καπιταλιστική χώρα, θέλει να παίξει το ρόλο υπερδύναμης στην περιοχή και βέβαια απ’ αυτή την άποψη, να περιμένουμε και ένταση των αντιθέσεων, των ανταγωνισμών ανάμεσα στις αστικές τάξεις της περιοχής. 

Η τουρκική αστική τάξη θέλει να παίξει τέτοιο ρόλο και νομίζουμε ότι αυτό που βγαίνει στις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου – έχει προειδοποιήσει το ΚΚΕ – ο λαός της χώρας μας πρέπει να βρίσκεται σε ετοιμότητα, δεν αποκλείονται εμπλοκές στην περιοχή, γιατί εδώ στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων με τους ενεργειακούς δρόμους ανοιχτούς και σε πλήρη εξέλιξη στην περιοχή της Μεσογείου, που περνάνε και από τη χώρα μας, δεν αποκλείεται να εξελιχθεί αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων και με εμπλοκές και επεμβάσεις. 

Και φυσικά είναι ο ρόλος της Τουρκίας που θέλει να παίξει στη Συρία, στην περιοχή εκεί. Και επειδή με τη Συρία και με το Ιράν ως επόμενο στόχο, έχουν έντονη κινητικότητα, βρίσκεται δηλαδή σε εξέλιξη η επέμβαση εκεί των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, λόγω της στρατηγικής της ΕΕ. Πρέπει να ανησυχούμε πάρα πολύ σοβαρά. 

Από αυτή την άποψη το ΚΚΕ έχει κάνει συγκεκριμένες προτάσεις προς την κυβέρνηση. Εκτός από την οργάνωση του κινήματος πρέπει να κλείσει άμεσα η βάση της Σούδας, πρέπει να παρθούν μέτρα ώστε να γυρίσουν όλες οι αποστολές που βρίσκονται στο εξωτερικό και βεβαίως το κύριο ζήτημα είναι – δεν έχουμε καμία αυταπάτη ότι με αυτό τον συσχετισμό αυτή τη στιγμή μπορεί να λυθούν από οποιαδήποτε κυβέρνηση αυτά τα ζητήματα – ο ίδιος ο λαός, το κίνημα να αλλάξει ρότα για τη λαϊκή συμμαχία, για να έρθει στην εξουσία και να λυθούν αυτά τα προβλήματα της ισότιμης σχέσης, της σχέσης ειρήνης και φιλίας με άλλους λαούς».

Θεωρείτε αν κατάλαβα καλά ότι οι ψηφοφόροι της Αριστεράς στις προηγούμενες εκλογές παγιδεύτηκαν από την ιδέα του κ. Τσίπρα για μια κυβέρνηση της Αριστεράς. Το θέμα είναι γιατί κατάφερε ο κ. Τσίπρας να φέρει την αριστερά στο προσκήνιο και όχι εσείς τόσα χρόνια. Μήπως ο κόσμος τελικά δεν ενδιαφέρεται για τις διαφορές που αναδεικνύετε εσείς -ως στρατηγικής σημασίας- σε σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Και αν το σενάριο το ξαναδούμε στις επόμενες εκλογές πως θα το αντιμετωπίσει το ΚΚΕ;

«Το ζήτημα είναι τι κατά τη γνώμη μας αντικειμενικά συμφέρει το λαό και ποια θα πρέπει να είναι η πρόταση διεξόδου απ’ αυτή την κρίση. Οι πολιτικές που υιοθετούν τα άλλα κόμματα – ανάμεσα σε αυτούς και ο ΣΥΡΙΖΑ – είναι πολιτικές εντός των τειχών. 

Είναι πρόταση που δε βγάζει το λαό, τη χώρα από την οικονομική καπιταλιστική κρίση σε όφελός του αλλά ουσιαστικά δίνει ανάσα στο σύστημα. Αυτό το στηρίζουμε όχι μόνο στην περσινή μας προειδοποίηση – κατά τη διάρκεια των εκλογών – που κάναμε προσπάθεια να την ενστερνιστεί ο λαός, αλλά ο λαός επέλεξε κάτω από τις συγκεκριμένες συνθήκες εκείνη τη στάση, απέναντι στο ΚΚΕ, δίνοντας μεγάλη δύναμη, κάνοντας αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ. 

Αυτό που λέμε εμείς σήμερα είναι ότι ο λαός πρέπει να βγάλει ουσιαστικά συμπεράσματα. Έχει περάσει ένας χρόνος, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην αξιωματική αντιπολίτευση, δεν έχει γίνει καν ακόμη κυβέρνηση και οι συνεχείς κωλοτούμπες, που έχουν -από την άποψη των θέσεων που προβάλλει και που συνεχίζονται σήμερα- οι συνεχείς παλινωδίες και ο καιροσκοπισμός, είναι το σήμα κατατεθέν αυτού του κόμματος. 

Να πάρουμε για παράδειγμα τη στάση του απέναντι στο μνημόνιο, ξεκίνησαν με κατάργηση ολοσχερή όλων των μνημονίων και έφτασαν σε επαναδιαπραγμάτευση με διάφορες εκφράσεις. Να πάμε στη στάση του απέναντι στους Έλληνες βιομήχανους που από τη μια μεριά στις συγκεντρώσεις στο λαό μιλάει για πάλη ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο – μιλούσε δηλαδή, τώρα δεν το λέει καν – και από την άλλη περιδιαβαίνει σε όλα τα φόρουμ, στις συναντήσεις, στα συνέδρια του ΣΕΒ και τους το λέει ανοιχτά πλέον – στην αρχή τους έκλεινε το μάτι – «εδώ είμαι εγώ, υποστηρίξτε με ή δώστε ανοχή για να βγω στην κυβέρνηση και θα σας δώσω όλα τα απαραίτητα που χρειάζεστε. 

Γιατί εγώ ευνοώ τους υγιείς επιχειρηματίες, θα ευνοήσω τους επιχειρηματίες που θα τηρούν τους νόμους του κράτους, αυτού του κράτους δηλαδή με τους αντιλαϊκούς νόμους που έχουν ψηφίσει τα άλλα κόμματα». Και βεβαίως η ίδια η εξωτερική πολιτική, η στάση του απέναντι σε μια σειρά χώρες αλλάζει ουσιαστικά – εμείς δεν είχαμε καμία αυταπάτη βεβαίως – όμως υπάρχει πείρα συσσωρευμένη. 

Και παρά το ότι έχει τη δυνατότητα ως αξιωματική αντιπολίτευση να κάνει αυτό που έκαναν όλες οι αξιωματικές αντιπολιτεύσεις παλιότερα, να στρογγυλεύουν κάποια πράγματα ή να οξύνουν κάποια άλλα, να κάνουν κριτική προς τις κυβερνήσεις. Εντούτοις παρότι έχει τη δυνατότητα, δε μπορεί να αποφύγει να δείχνει πιο καθαρά το πραγματικό πρόσωπο αυτού του κόμματος. Έχουμε πει ότι η πορεία σοσιαλδημοκρατικοποίησης είναι ραγδαία και μάλιστα σε όλα τα ζητήματα όχι μόνο στα συνθήματα που άλλαξε. 

Έχουμε ξαναπεί ότι παίρνει όλα τα κακά χούγια του ΠΑΣΟΚ και ισχύει απόλυτα. Δηλαδή αν θυμόσαστε το παλιό ΠΑΣΟΚ μιλούσε για «έξοδο από την ΕΟΚ», που έγινε «μέσα στην ΕΕ με τα μπούνια», μιλούσε για «έξοδο από το ΝΑΤΟ», έγινε «μέσα στο ΝΑΤΟ». Το ίδιο αντίστοιχα σε μια σειρά ζητήματα κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτή την άποψη υπάρχει πείρα, πρέπει να βγουν συγκεκριμένα συμπεράσματα και από τον ελληνικό λαό και απ’ όλους όσους στήριξαν αυτό το κόμμα».

Το Κόμμα σας συχνά καταγγέλλει τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες. Σας ακούσαμε σήμερα να μιλάτε για το δυσμενή συσχετισμό δυνάμεων. Κατά το πρόσφατο συνέδριο του ΕΚΑ οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ, της Αυτόνομης Παρέμβασης, οι δυνάμεις που στηρίζονται από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, συνιστούν απόλυτη πλειοψηφία στο νέο διοικητικό συμβούλιο. Αν τεθεί το ερώτημα για ένα προεδρείο μια από τα ίδια ή ένα αριστερό προγραμματικό προεδρείο, η θέση του ΚΚΕ ποιά θα είναι;

«Το ζήτημα που μας απασχολεί ή πρέπει να μας απασχολήσει, όχι εμάς ως Κόμμα, ευρύτερα τους εργαζόμενους, το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ότι σ’ αυτό το συνέδριο 1000 αντιπρόσωποι εκλεγμένοι από τους εργαζόμενους στα σωματεία, δεν πάτησαν ούτε μισό λεπτό εκεί, κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου, των συζητήσεων που γίνονταν εκεί και που αφορούσαν βέβαια, όχι μόνο τον απολογισμό, αλλά και την προοπτική του εργατικού κινήματος. 

Σε μια περίοδο που έχουμε καπιταλιστική οικονομική κρίση, που έχουμε αντιλαϊκά μέτρα, που πέφτει το ένα μετά το άλλο και δεν ξέρει ο κόσμος κατά πού να κοιτάξει και πού να βρει συμπαραστάτη. Από τους 1000 αυτούς αντιπροσώπους δεν ήταν ούτε ένας αντιπρόσωπος του ΠΑΜΕ. 

Ήταν αντιπρόσωποι που είχαν εκλεγεί με τα ψηφοδέλτια της ΠΑΣΚΕ, των ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ, της ΝΔ και της Αυτόνομης Παρέμβασης του ΣΥΡΙΖΑ, μιας και αναφέρατε, υπονοώντας κάποια πιθανή συνεργασία, που μπορεί το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα με τις διαδικασίες του να το λύσει και να δει συγκεκριμένα.

Άρα λοιπόν το ουσιαστικό ζήτημα πάλι, γιατί μας ακούνε από την κρατική τηλεόραση οι εργαζόμενοι και ο λαός σε όλη τη χώρα, είναι αυτό: Σωματείο, γενική συνέλευση εργαζομένων, συμμετοχή των εργαζομένων και βοήθεια από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, απ’ τις δυνάμεις που θέλουν να ονομάζονται ταξικές, προοδευτικές, δεν ξέρω πώς αυτοπροσδιορίζεται ο καθένας, ώστε να συμμετέχουν οι εργαζόμενοι, να συμμετέχουν στα συνέδριά τους, να παίρνουν το λόγο, να βάζουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι, οι αντιπρόσωποι των εργαζόμενων τη σφραγίδα τους εκεί και να καθορίζεται η πορεία από εκεί και πέρα. Γιατί έτσι μένουμε σε κάποιες κορυφές, κάποιες ηγεσίες, κάποιους συνδικαλιστές, οι οποίοι συνδιαλέγονται με την εργοδοσία.

Πώς για παράδειγμα, να σας πω ένα άλλο, να συζητήσεις όταν στο φως της δημοσιότητας έρχεται τις τελευταίες μέρες ότι έφερναν αντιπρόσωπους με ειδικά αυτοκίνητα, μετέφεραν τους αντιπροσώπους από μεγάλο σούπερ μάρκετ, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, της Αυτόνομης Παρέμβασης τέλος πάντων, της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ, για να πάνε να ψηφίσουν μονοκούκι αυτούς που θα τους υποδείκνυε η εργοδοσία. 

Τους μετέφεραν εκεί με αυτοκίνητα κάποιοι, λες και ήταν στρατιωτάκια και όχι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι των εργατών από τους χώρους δουλειάς. Αυτά θα μας απασχολήσουν ουσιαστικά όλους μας για να δούμε τί κίνημα θέλουμε; Για να δούμε και την ουσιαστική διαφοροποίηση και διαφορά, και γιατί τονίζουμε εμείς αυτές τις διαφορές. 

Όταν εμείς αναδεικνύουμε διαφορετικές προσεγγίσεις, θέσεις που έχουμε γι’ αυτά τα ζητήματα, δεν είναι απλώς για να διαφοροποιηθούμε και να πούμε «εμείς από δω και οι άλλοι από εκεί», αλλά είναι για να βγουν σημαντικά συμπεράσματα. Και αν θέλετε μέσα στο κίνημα, μέσα στα σωματεία, στους χώρους δουλειάς να ανοίξει αυτή η συζήτηση. Αυτά λοιπόν να συζητήσουμε και όχι το πώς θα μοιραστούν οι καρέκλες και οι θέσεις. Με ποια προοπτική, πώς φτάσαμε εδώ και τι σημαίνει αυτό για το κίνημα.

Και να επαναλάβουμε άλλη, μια ακόμα, φορά: Στις περιγραφές των προβλημάτων δεν υπάρχει περίπτωση να διαφωνήσει κανείς. Απ’ όποιο κόμμα. Όλα τα κόμματα συμφωνούν. Τα προβλήματα αρχίζουν εκεί που αρχίζεις και συζητάς, ρε παιδιά γιατί φτάσαμε εδώ. 

Πού οφείλονται αυτά; Σε τι; Όχι για να κοιτάξεις γενικά το παρελθόν, παρελθοντολογώντας που λένε, αλλά αν δεν δεις τι έφταιξε ή τι δεν έκανες καλά, τι φταίει στο κίνημα, δεν θα μπορέσεις να χαράξεις και σωστή γραμμή, σωστή στρατηγική, να έχεις έναν προσανατολισμό και να πάρεις τα μέτρα σου για να προχωρήσεις μπροστά, είτε ως εργατικό λαϊκό κίνημα, συνδικαλιστικό, είτε ως αγροτικό, είτε ως κίνημα των ΕΒΕ, ή σε οποιοδήποτε χώρο ή κλάδο. Άρα είναι ουσιαστικό ζήτημα, πολύ περισσότερο βέβαια, με την προοπτική που υπάρχει.

Εδώ, υπάρχει μεγάλη διάσταση και μεγάλο πρόβλημα, ακόμα και – όχι μόνο στις κορυφές που εκεί είναι η μέρα με τη νύχτα στην πλειοψηφία των ζητημάτων – μέσα σε ένα χώρο δουλειάς, που άλλος μπορεί να είναι με τον ΣΥΡΙΖΑ, άλλος με το ΚΚΕ, άλλος με το ΠΑΣΟΚ, με τη ΝΔ κλπ, για τα κοινά προβλήματα. 

Και εκεί υπάρχουν διαφωνίες, διαφορετικές απόψεις. Και εκεί η ενότητα πρέπει να χτιστεί μέσα από την πάλη, μέσα από τον ταξικό αγώνα, μέσα από τη συζήτηση ακόμα – να το πω έτσι – γιατί αυτό πιστεύουμε, μέσα από τη σύγκρουση την καθημερινή και τη διαπάλη. Γιατί νομίζετε ότι αν συμφωνήσουμε και σε ένα ζήτημα, μέσα στο κίνημα, ή στη Λαϊκή Συμμαχία, δεν θα γίνεται διαπάλη; Όχι γενικά ιδεών, θα γίνεται διαπάλη και έντονη πολιτική διαπάλη. 

Εμείς κι αυτό επιδιώκουμε και αυτό είναι και το αντικειμενικό. Θα γίνεται. Και δεν το θεωρούμε ούτε πρόβλημα, ούτε μεμπτό αυτό για μια συμμαχία, σε επίπεδο κινήματος, στο επίπεδο της εργατικής λαϊκής βάσης, του λαού μας».

Υπάρχει το ερώτημα, ο προβληματισμός γιατί ενώ αναπτύχθηκαν αγώνες και μεγάλοι στην Ελλάδα, δεν κατάφεραν να ανακόψουν την επίθεση που δέχτηκε ο λαός στα δικαιώματά του. Ποια απάντηση δίνει το ΚΚΕ;
«Δεν θα συμφωνήσω βέβαια ότι ήταν μεγάλοι οι αγώνες και τελεία. Ήταν σημαντικοί αγώνες αναμφίβολα, υπήρξαν και μεγάλες στιγμές στην πορεία αυτών των αγώνων, αλλά ο αγώνας που χρειάζεται σήμερα και αυτό προσπαθούμε να αναδείξουμε και με τις θέσεις, τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, δεν μπορεί να αντιμετωπίζεται, να τον βλέπουμε με τα μάτια του χτες, προηγούμενων δεκαετιών. 

Και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό ζήτημα να το συνειδητοποιήσουμε όλοι. Εμείς, σας το λέω ειλικρινά, κάνουμε προσπάθεια, οι ταξικές δυνάμεις, το εργατικό κίνημα, τα μέλη, τα στελέχη του ΚΚΕ που δουλεύουν στο ΠΑΜΕ, που δουλεύουν σε άλλες ταξικές συσπειρώσεις καθημερινά, να το εξηγήσουμε, ο ίδιος ο εργαζόμενος να πειστεί και από την πείρα του για αυτά τα ζητήματα. Ένα παράδειγμα έφερα πριν με το ΕΚΑ. 

Αλλά υπάρχουν δεκάδες, εκατοντάδες τέτοια παραδείγματα. Πρέπει να σημάνει συναγερμός για την ανασυγκρότηση, την ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και με βάση τα νέα δεδομένα και τις εξελίξεις που έχουμε. Για την οργάνωση των εργαζομένων στα συνδικάτα, στα σωματεία, με άλλες μορφές, γιατί δεν είναι και παντού εύκολο να κάνεις σωματείο – μπορεί να είναι και επιχειρησιακό, αλλά μπορεί να δεις ακόμα και επιτροπές αγώνα, συμβούλια εργατών – τα συζητάμε. Είναι σημαντικό πράγμα οι εργατικές συνελεύσεις. 

Γιατί υπάρχουν και χώροι δουλειάς που είναι κάτεργα. Φοβάται ο εργαζόμενος τον συνάδελφό του, γιατί μπορεί να είναι αύριο αυτός στη λίστα της απόλυσης της μεγαλοεργοδοσίας. Και εκεί πρέπει να δουλέψεις μέσα σε δύσκολες συνθήκες, όχι μόνο εμείς, το ίδιο το συνδικαλιστικό κίνημα, τα σωματεία, τα εργατικά κέντρα, οι ομοσπονδίες, για να φτιάξεις μια ομάδα εργατών η οποία θα μπορεί να αποτελέσει τη βάση, τη μαγιά, για να συνδικαλιστεί ο εργαζόμενος, για να οργανωθεί αύριο. Και βέβαια η προοπτική του αγώνα, τα συνθήματα, το περιεχόμενο της πάλης. 

Θα βγει ένα συμπέρασμα για παράδειγμα από αυτό το γενικό κίνημα κατά όλων, που έφτανε να συσπειρώνει από ναζιστές όπως της Χρυσής Αυγής, φασίστες -εργαζόμενοι κι αυτοί ήταν- αλλά όμως τρυγούσε από εκεί η Χρυσή Αυγή. Με όλα αυτά τα συνθήματα, «φταίνε όλοι οι 300», «η βουλή…» κλπ, μην τα πω στις πλατείες. Και δεν μας καταλάβαινε τότε ένα μεγάλος αριθμός κόσμου γιατί το λέγαμε, ότι έχει σημασία το περιεχόμενο της πάλης.

 Δεν μπορείς να βγεις «έξω άντε στο δρόμο». Φυσικά αυθόρμητα μπορεί να βγει ο λαός. Τα πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα το ΚΚΕ, δεν μπορεί να το κάνει αυτό. Η πρωτοπορία, οι άνθρωποι οι πρωτοπόροι που δουλεύουν στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορούν να το κάνουν. «Άντε βουρ και πάμε βόλτα» για να διαδηλώσουμε. Δεν είναι έτσι ο ταξικός αγώνας. Θέλει συζήτηση, θέλει συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, θέλει συζήτηση μέσα από διαπάλη, το ξαναλέω, για ενιαιοποίηση αιτημάτων και στόχων σε κάθε φάση. Είναι πολλά ζητήματα λοιπόν που πρέπει να συζητήσουμε, να τα λήξουμε με τους εργαζόμενους, με την εργατική τάξη, το λαό.

Υπάρχει για παράδειγμα το ζήτημα των ανέργων. Αυτό δε δυσκολεύει αυτό που λέμε ενότητα της εργατικής τάξης; Όταν ο άλλος δίνει τα πάντα για μια θέση, έστω για δυο ώρες δουλειάς, για μια μέρα, για ένα εξάμηνο. Αυτό το θέμα της ενότητας της εργατικής τάξης, δεν είναι θέμα του ίδιου του συνδικαλιστικού κινήματος, να το αναδείξουμε, όχι μόνο να το συζητήσουμε αλλά και να το παλέψουμε μέσα στη ζωή; Αυτό δεν είναι μια μεγάλη δυσκολία, αντικειμενική στις σημερινές συνθήκες; Και εδώ πρέπει να δεις πώς θα οργανώσεις τους ανέργους, με ποιες μορφές οργάνωσης; Πώς θα τους κατευθύνεις στην πάλη; Πώς θα νιώσουν ότι είναι ταξικά αδέλφια με τον άλλον άνθρωπο που έχει να ζήσει την οικογένειά του, που δουλεύει σήμερα, σε άσχημες συνθήκες, αλλά έχει μια δουλειά, ένα μεροκάματα.

Δηλαδή είναι ζητήματα που άπτονται, είναι συνυφασμένα με αυτό που λέμε αναποτελεσματικότητα των αγώνων, δυσκολίες κλπ. Αλλά αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να τα λύσει ούτε ένα κόμμα, το Κομμουνιστικό Κόμμα. Μπορούμε με σκέψεις μας, προτάσεις μας, μπορεί να είναι μεγαλύτερη η αποτελεσματικότητα της δράσης στους χώρους δουλειάς, στο συνδικαλιστικό κίνημα βεβαίως, έχουμε πλήρη συνείδηση σ’ αυτό, αλλά χρειάζεται και με προσωπική ευθύνη, με συζήτηση, με οργάνωση, με συγκεκριμένη κατεύθυνση και συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων».

Αναφερθήκατε τώρα και στο θέμα των ανέργων, βλέπουμε συνεχώς τα ποσοστά της ανεργίας να αυξάνονται. Σύμφωνα με το ΚΚΕ που οφείλεται αυτό και κυρίως πως μπορεί να λυθεί αυτό το πρόβλημα;
«Έλεγα και πριν. Καταρχήν αυτή η πολιτική της κυβέρνησης, που προσπαθεί, φυσικά για δικούς της λόγους, να αναδείξει όλο αυτό το ζήτημα των επενδύσεων, των θέσεων εργασίας που θα φέρουν, με ανοίγματα στην Κίνα και σε άλλες χώρες, ή τους αγωγούς στο Αζερμπαϊτζάν και αλλού, δεν λύνει ουσιαστικά το πρόβλημα της ανεργίας. Από μια άποψη το επιδεινώνει.

Κάποιες θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν, εμείς δεν λέμε ότι κάποια επένδυση, οποιαδήποτε επένδυση, δεν θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας. Όμως, ο επενδυτής, ο ιδιώτης για να κάνει μια επένδυση, για να έχει αύξηση της κερδοφορίας του, θέλει αύξηση της παραγωγικότητας. Και με τον τεχνολογικό εξοπλισμό, βεβαίως, με τον εκσυγχρονισμό, αλλά και με εντατικοποίηση και εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης, του εργαζόμενου που δουλεύει. 

Θα ρίξει πιο κάτω τα μεροκάματα για να γίνει ανταγωνιστικός, σε σχέση με άλλους ανταγωνιστές του, μονοπώλια. Αυτό δημιουργεί και εντατικοποίηση της δουλειάς, για όσους έχουν δουλειά, άσχημες συνθήκες εργασίας. Αλλά, ταυτόχρονα χρειάζεται και τον εφεδρικό στρατό εργασίας, μιλάμε για το καπιταλιστικό σύστημα. Δεν μιλάμε για ένα άλλο κοινωνικό σύστημα κάπου αλλού, ή αυτό που οραματιζόμαστε, ή έχουμε στόχο να φτιάξουμε. 

Μιλάμε στις συνθήκες του καπιταλισμού, της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, που έχει μέσα και τη μερική ανάκαμψή της, βέβαια, στην πορεία, στον κύκλο αυτής της κρίσης. Άρα λοιπόν πρέπει αυτά τα ζητήματα να γίνουν ξεκάθαρα. Οριστική λύση στα πλαίσια αυτού του συστήματος δεν μπορεί να υπάρξει. Όποια κυβέρνηση να έρθει, όποιες και όσες επενδύσεις γίνουν.

Δέστε αυτό το παράδειγμα, είναι χαρακτηριστικό, που βγήκε από το κρατικό κανάλι πριν 10 μέρες, που μιλάει για 22.000 εργαζόμενους που δουλεύουν στη Βουλγαρία σε 270 ελληνικές επιχειρήσεις, στον κλάδο της ένδυσης. Τη στιγμή που η κλωστοϋφαντουργία, η ένδυση, το ένδυμα, γιατί ο καθένας ντύνεται -ο κόσμος χρειάζεται ακόμη και στα δύσκολα οικονομικά που έχει- το 25% του ελληνικού ενδύματος, που καταναλώνεται στην ελληνική αγορά, φτιάχνεται στη Βουλγαρία. Και ήταν ελληνικές επιχειρήσεις που έφυγαν προς τα κει.

Ο επενδυτής, ο καπιταλιστής θα πάει εκεί που έχει το μικρότερο, όπως το λένε, εργατικό κόστος. Για να ρίξει κάτω τις συνθήκες εργασίας, τα μεροκάματα, όσο γίνεται πιο χαμηλά.

Ή το παράδειγμα με τους Κινέζους. Η Cosco είναι πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα. Δημιούργησε 1.500 θέσεις εργασίας στο λιμάνι, όμως ταυτόχρονα χάθηκαν 30.000 άλλες θέσεις εργασίας, στην ευρύτερη περιοχή του Πειραιά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, δεν είναι δικά μας στοιχεία αυτά, ή στοιχεία του ΠΑΜΕ. Γιατί έκλεισαν εταιρείες, έκλεισαν γραφεία κλπ. 

Άρα έμειναν πολλές χιλιάδες άνεργοι. Γι’ αυτό σας λέω και το πιο απλό ζήτημα, το πιο απλό λαϊκό πρόβλημα -και η ανεργία δεν είναι το πιο απλό, είναι το μεγάλο πρόβλημα για την εργατική – λαϊκή οικογένεια- και να πιάσεις πάντα σε οδηγεί στο διά ταυτά: Τι πρέπει να γίνει, ποια πολιτική, ποια εξουσία, ποια κυβέρνηση, με ποιους τρόπους. Όταν έχεις τη ναυπηγοεπισκευή εδώ στην Ελλάδα, με πραγματικά εργατικό δυναμικό έμπειρο, ικανό, με χιλιάδες εργάτες, και αυτή τη στιγμή που μιλάμε, οι Έλληνες εφοπλιστές ναυπηγούν στα ναυπηγεία της Κίνας 190 πλοία. 

Και μάλιστα τα τελευταία 3 ή 4 χρόνια είναι γύρω στα 700 τα πλοία που έχουν ναυπηγηθεί στην Κίνα. Λοιπόν, για τί λύση του προβλήματος της ανεργίας μιλάμε στα πλαίσια αυτού του συστήματος; Αυτό θα επιδεινώνεται. Θα επιδεινώνεται συνεχώς και θα αγκαλιάζει όλους τους κλάδους, όλους τους τομείς.

Ξαναλέμε λοιπόν, ακόμα και με ανάπτυξη, ανάκαμψη, η οποία προβλέπουμε ότι θα είναι αναιμική και η οποία θα οδηγήσει σε νέα πιο βαθιά κρίση, στον κύκλο αυτό των καπιταλιστικών κρίσεων, όσο φυσικά υπάρχει αυτό το σύστημα, εδώ, στο οποίο ζούμε σήμερα και δεν πάμε για γενικότερες αλλαγές, ανατροπές, δεν μπορεί να λυθεί το ζήτημα της ανεργίας. Θα γίνονται τα μερεμέτια, θα βρίσκει ένας δουλειά σήμερα, θα τον ξαναδιώχνουν αύριο και βεβαίως θα συντηρείται αυτή η εφεδρική στρατιά που στον καπιταλισμό είναι απαραίτητη μόνο για να αυγαταίνουν τα κέρδη των λίγων, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων».

Κύριε Γραμματέα επιδιώκει το ΚΚΕ τη συμπόρευση των λαών του Νότου για την ανατροπή της κρίσης, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μπορεί να υπάρξει ένα πανευρωπαϊκό μέτωπο που θα επιτύχει έστω το πρώτο στάδιο να ανατρέψει τη λιτότητα και να αποκαταστήσει τις εργασιακές σχέσεις;

«Τώρα φαντάζομαι ξέρετε ποιες είναι οι χώρες του Νότου. Ποια είναι τα κράτη της ΕΕ που ανήκουν στο Νότο, εκτός από την Ελλάδα. Είναι η Γαλλία είτε του κ. Ολάντ ή του κ. Σαρκοζί με τη συγκεκριμένη πολιτική, με αντιλαϊκά μέτρα, είναι η Ιταλία, μεγάλη καπιταλιστική χώρα, είναι η Ισπανία, από τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, που επίσης είναι μέσα στην οικονομική κρίση και που βέβαια έχουν τις αντιθέσεις τους και μεταξύ τους, αλλά και με τη Γερμανία, με αυτό που ονομάζουμε χώρες του Βορρά. 

Αλλά αυτή η πολιτική, αυτή η διέξοδος, αυτή η συμμαχία των χωρών του Νότου είναι εντός των τειχών. Για να πάω ξανά στο προηγούμενο ερώτημα, να θυμίσω, που λέγαμε ότι θυμίζει το ΠΑΣΟΚ κλπ. Θυμόσαστε τότε ήταν η μητρόπολη και η περιφέρεια, οι χώρες του Βορρά και οι χώρες του Νότου, η μεγάλη αντίθεση του Βορρά και του Νότου, η βασική γραμμή της σοσιαλδημοκρατίας σε όλο τον κόσμο, όχι μόνο στην Ελλάδα, όχι μόνο στην Ευρώπη.

 Δε λύνονται με συμμαχίες καπιταλιστικών και ιμπεριαλιστικών κρατών και να έχουμε πλήρη συνείδηση του τι λέμε. Δεν υπονοώ ότι δεν έχει ο κ. Τσίπρας ή ο ΣΥΡΙΖΑ πλήρη συνείδηση του τι λέει, μάλλον έχει και αυτό είναι ακόμα πιο επικίνδυνο γιατί αλλιώς μπορείς να του καταλογίσεις αφέλεια ή ένα σύνθημα της στιγμής και τελεία. Αλλά είναι στρατηγική. Δηλαδή να πας μαζί μ’ αυτούς που συμμετέχουν σε όλες τις επεμβάσεις, σε όλους τους πολέμους και να κάνεις συμμαχία ενάντια στην κ. Μέρκελ. Δε λύνεις το πρόβλημα. 

Από αυτή την άποψη είναι όχι απλά ουτοπία, είναι πολύ επικίνδυνος αυτός ο δρόμος, αποπροσανατολίζει και βεβαίως δίνει μόνο κάποια «διέξοδο» σε προεκλογικές σκοπιμότητες και κυρίως για να λύσουν τα προβλήματα των συνιστωσών».

Το ΚΚΕ, απ’ ό,τι έχουμε καταλάβει είναι αντίθετο με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο σε όποια εκδοχή από τις προτάσεις που έχουν κατατεθεί ως τώρα, για τους δικούς του βεβαίως λόγους. Πως εκτιμά όμως το ΚΚΕ ότι πρέπει να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα αυτά του ρατσισμού, της ξενοφοβία και φυσικά του ναζισμού;

«Καταρχήν μέχρι στιγμής, ως τώρα που μιλάμε, έχουμε στα χέρια μας δύο προτάσεις νόμου, είναι η κοινή πρόταση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και η πρόταση νόμου της ΝΔ. Αυτές είναι οι 2 και γι’ αυτές μπορώ να πω, άλλες δεν έχουμε δει, έχουμε ακούσει, έχει ειπωθεί ότι θα καταθέσει και ο ΣΥΡΙΖΑ, θα την δούμε κι αυτή την πρόταση. 

Εμείς αυτό που απ’ την πρώτη στιγμή είπαμε, εκφράζοντας την ανησυχία μας -μάλιστα τοποθετηθήκαμε και είπαμε ότι όλη αυτή η συζήτηση δεν είναι καθόλου αθώα- και επαληθεύεται αυτό και με αυτές τις δύο αυτές προτάσεις νόμου και με το νομοσχέδιο πριν του κ. Ρουπακιώτη. Δηλαδή ενσωματώνουν και οι 2 αυτές προτάσεις αυτό που βάζαμε ως βασικό πρόβλημα, μια αντιδραστική οδηγία, νόμο-πλαίσιο, της ευρωπαϊκής επιτροπής που στην ουσία ανοίγει το δρόμο για δίωξη των απόψεων, των θέσεων, της ιδεολογίας, που μιλάει για ταξική πάλη, που μιλάει για κριτική του καπιταλισμού. 

Που ενσωματώνει όλες αυτές τις αντιδραστικές ουσιαστικά διεθνείς συμφωνίες, δεν θα τις πω έτσι -μια νομολογία υπάρχει προς το παρόν- αλλά και αποφάσεις άλλων κρατών και διεθνών οργανισμών για τις γενοκτονίες και εθνοκαθάρσεις, για την άρνηση της ιστορίας, δηλαδή. Κι απ’ αυτή τη σκοπιά εμείς είχαμε τοποθετηθεί. 

Και βέβαια δεν αναφερόμαστε εδώ ούτε στη γενοκτονία των Ποντίων, ούτε στη γενοκτονία των Αρμενίων, όλα αυτά που έχει αποφασίσει και τα έχουμε ψηφίσει κι εμείς ως Κόμμα στην ελληνική Βουλή, ούτε βεβαίως το ολοκαύτωμα των Εβραίων απ’ τους ναζί και τους χιτλερικούς, αναφερόμαστε σε πολύ απλά παραδείγματα ιδιαίτερα των τελευταίων χρόνων με τη νίκη των αντιδραστικών δυνάμεων και την οπισθοδρόμηση -τη μεγάλη που υπάρχει- και σε επίπεδο Ευρώπης και παγκόσμια, όπου ανοίγει ο δρόμος να μπορεί αύριο να κατηγορηθεί κάποιος επειδή δεν συμφωνεί ότι ήταν εθνοκάθαρση, ότι ήταν γενοκτονία, αυτό που έκανε ο Μιλόσεβιτς ενάντια στους Κοσσοβάρους και εξέφρασε γι’ αυτό το λόγο την αντίθεσή του στον πόλεμο, γιατί αυτή ήταν η βασική ας πούμε αφορμή εντός εισαγωγικών, αυτοί που επικαλέστηκαν οι ιμπεριαλιστές για να κάνουν την επέμβαση και να μακελέψουν τον λαό. 

Άρα λοιπόν πολιτικά κόμματα, συνδικαλιστικές, μαζικές εργατικές οργανώσεις, ο κάθε άνθρωπος καλής θέλησης που βρέθηκε εκείνες τις μέρες στο Βελιγράδι ή που επαναλαμβάνει δημόσια αυτό, θα μπορεί αύριο να κατηγορείται, να σέρνεται στα δικαστήρια. Άρα λοιπόν όλη αυτή η πλευρά αυτού του ζητήματος μας βρίσκει κάθετα αντίθετους και βέβαια αυτή η αντιδραστική οδηγία είναι ενσωματωμένη και στις δύο προτάσεις νόμου. 

Απ’ την άλλη υπάρχουν κι άλλες πλευρές που πρέπει να τις δούμε. Εμείς γενικά δεν είμαστε αντίθετοι με το να υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο που να αντιμετωπίζει και πολύ πρακτικά και ποινικά τα ρατσιστικά φαινόμενα ή τον ναζισμό, χωρίς να έχουμε καμία αυταπάτη ότι στις συνθήκες του συστήματος που ζούμε, αυτού του κράτους που υλοποιεί και τους νόμους που ψηφίζονται απ’ τη Βουλή κ.λπ, ότι μπορεί να λυθούν τα ζητήματα με κάποια νομική κατοχύρωση, από κάποιους νόμους. Ξαναλέμε δεν είμαστε αντίθετοι, όπου χρειάζεται, αλλά αυτά πρέπει να τα δούμε συγκεκριμένα. Δεν λύνεται όμως ουσιαστικά το ζήτημα.

Η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται από το ίδιο το λαϊκό εργατικό κίνημα, τους οργανωμένους φορείς των εργατών, των αγροτών, των επαγγελματιών, της νεολαίας κλπ και μέσα σ’ αυτούς και τα πολιτικά κόμματα, το ΚΚΕ που πρωτοστατεί στους χώρους αυτούς μέσω των μελών και στελεχών, να αντιπαλέψει και ιδεολογικά και πολιτικά και πολύ πρακτικά ενέργειες ή δράσεις και βεβαίως με βάση τον ποινικό νόμο, τους νόμους που υπάρχουν ή αυτούς που χρειάζεται να ενισχυθούν να αντιμετωπιστεί και ποινικά όταν αφορά ποινικά αδικήματα κ.λπ.

 Αυτή είναι η βασική κριτική μας, χωρίς να παραβλέπουμε ότι σ’ αυτές τις δύο προτάσεις νόμου υπάρχουν κι άλλες διατάξεις που είναι πιο αντιδραστικές. Για παράδειγμα στην πρόταση ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, στην προστασία θυμάτων ρατσιστικής βίας, πετάει απέξω τους μετανάστες που δεν έχουν χαρτιά. Αυτοί οι άνθρωποι δεν θα προστατεύονται; 

Αν κάποιος τους χτυπήσει, τους σκοτώσει, αν κάποιοι κάνουν και πράξη εκτός από τη ρατσιστική προπαγάνδα και συμπεριφέρονται έτσι. Ή άλλες πλευρές. Να σχολιάσουμε το ζήτημα με την πρόταση νόμου της ΝΔ η οποία πλασάρεται και ως κάπως καλύτερη. Ουσιαστικά δίνει άσυλο να εκφέρονται ρατσιστικές απόψεις από στρατιωτικούς, από αστυνομικούς, από εκπαιδευτικούς και από ιερωμένους, δηλαδή απ’ τον άμβωνα. 

Ο οποιοσδήποτε ιερέας, επίσκοπος θα μπορεί να κάνει ρατσιστική ή όποια άλλη προπαγάνδα θέλει -γιατί ακούσαμε το τελευταίο διάστημα ακόμα και καθαρή ναζιστική προπαγάνδα να κάνουν κάποιοι- και βεβαίως γι’ αυτό να του προσφέρεται άσυλο, να μη διώκεται ή οτιδήποτε άλλο. Δηλαδή είναι σε αντιδραστική κατεύθυνση και η πρόταση αυτή, μας πάει πίσω. ‘

Η άλλες πλευρές που τώρα δεν τις έχω πρόχειρες. Υπάρχει τμήμα της ΚΕ για τις Λαϊκές Ελευθερίες και τη Δικαιοσύνη, που επεξεργάζεται πιο αναλυτικά αυτά τα ζητήματα και βεβαίως η Κοινοβουλευτική Ομάδα, η οποία θα επεξεργαστεί πιο αναλυτικά με βάση και τις συγκεκριμένες προτάσεις νόμου, όταν έρθουν στη Βουλή, για την οριστική τοποθέτησή μας που θα αποτυπωθεί και με την σχετική ψηφοφορία».

Είπατε ότι το ΚΚΕ έχει ξεκάθαρη γραμμή ρήξης και αποδέσμευσης από την ΕΕ, στη θέση αυτή, το ζήτημα της εξόδου απ’ την ευρωζώνη δεν συνιστά μια στιγμή;

«Γενικά στιγμή μπορεί να συνιστά, όμως απ’ την άποψη αν συμφέρει τον ελληνικό λαό, τους εργαζόμενους, κατηγορηματικά λέμε όχι, διότι αποδέσμευση από την ΕΕ, έτσι κι αλλιώς -δηλαδή πρέπει να είναι κάποιος εντελώς «αλλού γι’ αλλού» για να μην έχει καταλάβει ότι σημαίνει και έξοδο απ’ την ευρωζώνη- δεν μπορεί να γίνει αποδέσμευση απ’ την ΕΕ χωρίς να βγεις κι απ’ την ευρωζώνη. 

Όμως να βγεις απ’ το ευρώ και να πας σε ένα άλλο ευρώ, πιο χαλαρό, ή δεν ξέρω σε άλλο νόμισμα παράδειγμα, δραχμή, χωρίς να έχεις όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που συνιστούν τα εργαλεία για μια κυβέρνηση, για ένα κράτος λαϊκό, για μια εξουσία, δηλαδή να μπορείς να κάνεις κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. 

Πώς θα κατανείμεις τους πόρους, το εργατικό δυναμικό, πώς θα οδηγήσεις στην ανάπτυξη αξιοποιώντας φυσικά τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας σου, την αγροτική οικονομία, αν δεν έχεις αυτά τα εργαλεία; 

Πρέπει να έχεις κοινωνικοποιημένα τα μονοπώλια, πρέπει να έχεις αποδέσμευση απ’ την ΕΕ και όχι μόνο απ’ το ευρώ για να μπορείς για παράδειγμα να απελευθερωθείς, γιατί σου έχουν δεμένα τα χέρια τώρα, να παράγεις αγροτικά προϊόντα αυτά που θες, αυτά που χρειάζονται για να θρέψεις τα δέκα εκατομμύρια εργαζόμενους της πατρίδας σου αλλά και για να κάνεις εξαγωγές σε ισότιμη βάση με άλλες χώρες και της Ευρώπης και του κόσμου. 

Και το λέμε αυτό γιατί κρύβεται απ’ αυτή την άποψη κι από δυνάμεις μάλιστα που λένε ότι είναι αριστερές, επαναστατικές, προοδευτικές, ανατρεπτικές, αντικαπιταλιστικές, ότι εδώ ΕΕ σημαίνει -μετά τη συνθήκη του Μάαστριχτ- ελευθερία κίνησης κεφαλαίων και όλα αυτά. 

Σημαίνει ότι δεν έχεις κανένα προστατευτικό δασμό, σημαίνει ότι δεν μπορείς να παράγεις γιατί σου απαγορεύουν στο γάλα, στο κρέας, στη ζάχαρη, σε άλλα προϊόντα να παράγεις, υπάρχουν ποσοστώσεις, σου απαγορεύουν να τα εξάγεις, την ίδια ώρα που έχεις ποτάμι εισαγωγών που γεμίζουν τα ράφια των σούπερ μάρκετ σε όλη τη χώρα. 

Και τα φέρνεις απ’ αλλού, ενώ μπορείς να τα παράγεις, να αναπτύξεις την αγροτική σου οικονομία. Άρα μιλάμε για μια υπόθεση, για μια στιγμή όπως μου την είπατε, που μένει στον αέρα και βεβαίως ευνοεί αυτούς που έχουν συμφέρον για αλλαγή του νομίσματος μόνο, αλλά διατήρηση αυτού του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, για την κερδοφορία τους. 

Και βεβαίως μη μου πείτε ότι δεν υπάρχουν τμήματα και του ελληνικού κεφαλαίου και του ευρωπαϊκού και διεθνώς που ενδιαφέρονται για έξοδο απ’ το ευρώ. Τα λένε μόνοι τους. Αλλού φτιάχνουν κόμματα για την έξοδο απ’ το ευρώ, όπως στη Γερμανία. 

Αλλού, όπως στην Ιταλία, στηρίζουν δυνάμεις που μιλάνε για έξοδο απ’ το ευρώ μόνο και τελεία μετά. Άρα λοιπόν αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχεις συνολική στρατηγική γι’ αυτά, θέλεις άλλη εξουσία, άλλη διακυβέρνηση του τόπου, θέλεις κοινωνικοποίηση μονοπωλίων, θέλεις αποδέσμευση απ’ την ΕΕ, θες ανάπτυξη σε όφελος του λαού. Και όχι να τον κλωθογυρνάς στο φαύλο κύκλο των καπιταλιστικών οικονομικών κρίσεων, της ανέχειας και της φτώχειας, γιατί αυτό θα γίνει και γίνεται».

Μιλήσατε για 30% πτώση του ΑΕΠ, απ’ την άλλη προαναγγέλλεται ερχομός επενδύσεων. Φοβάστε ότι αυτές που θα έρθουν οδηγούν τη χώρα σε αποβιομηχάνιση; Κι αν ναι από ποια παραγωγική βάση θα ξεκινήσει η λαϊκή εξουσία για να ικανοποιήσει τις σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες;
«Καταρχήν έχουμε πλουτοπαραγωγικές πηγές τεράστιες, απίθανες. Αυτό που λέμε – και δεν το λέμε ως σχήμα λόγου, πολλοί το λένε σήμερα – η Ελλάδα είναι πλούσιος τόπος κι απ’ την άποψη των ενεργειακών πηγών, των ορυκτών, του πλούτου που βρίσκεται στη γη μας δηλαδή, αλλά και την αγροτική οικονομία, βοηθούν σ’ αυτό και οι κλιματολογικές συνθήκες και η θέση που βρίσκεται η χώρα. 

Άρα, θα ξεκινήσεις απ’ αυτά τα εργαλεία και βεβαίως θα ξεκινήσεις απ’ αυτή την παραγωγική βάση που έχεις και τεράστιο έμψυχο εργατικό τεχνικό δυναμικό και επιστημονικό δυναμικό, με τεράστια εμπειρία και με τεράστιες ικανότητες, με τεχνογνωσία, που μπορεί να σε πάει μπροστά γιατί πρέπει να στηριχτεί αυτή η λαϊκή οικονομία, αυτή η οικονομία σε συνθήκες λαϊκής εξουσίας. 

Αυτό είναι πολύ σημαντικό γιατί ο παραγωγός του πλούτου είναι ο εργάτης, ο λαός είναι αυτός που παράγει, ο αγρότης για την αγροτική οικονομία. Άρα απ’ αυτή την άποψη έχουμε να στηριχτούμε. Υπάρχει βιομηχανία σε πάρα πολλούς κλάδους και τομείς. Αν έχετε δει τις αποφάσεις του Συνεδρίου μιλάμε αναλυτικά για πολλούς κλάδους που θα μπορούσαν να αναπτύξουν και να στηριχθεί η ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας.

Τώρα κοιτάξτε, «αποβιομηχάνιση» είναι όρος που δεν τον χρησιμοποιούμε γιατί παραπέμπει αλλού. Βιομηχανία παρότι έκλεισε σε αρκετούς κλάδους όπως π.χ. κλωστοϋφαντουργία που βρέθηκε σε δεινή θέση τα προηγούμενα χρόνια εντούτοις η βιομηχανία της χώρας αναπτύχθηκε, έχεις σε μια σειρά τομείς ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, αυτοί είναι κλάδοι της βιομηχανίας, είναι στρατηγικής σημασίας, μπορείς και να τους αναπτύξεις, χώρια που σε μια σειρά ζητήματα, εκτός απ’ τον λιγνίτη, αναφέρομαι στην ενέργεια, που υπάρχουν στην Πτολεμαΐδα, κάτω στην Πελοπόννησο, έχεις την Αιολική ενέργεια που μπορείς να δεις. 

Άλλες μορφές ενέργειας πιο σύγχρονες, πιο εξελιγμένες και η Ελλάδα προσφέρεται για τέτοιες, άρα λοιπόν μια λαϊκή εξουσία μπορεί να σταθεί στα πόδια της αρκεί να στηριχτεί σε έναν καλά οργανωμένο λαό, με επικεφαλής την εργατική τάξη και σε συμμαχία με τα άλλα λαϊκά στρώματα.

Θα έχουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε γι’ αυτά. Να πω παρεμπιπτόντως ότι η ΚΟ Αττικής έχει ξεκινήσει μια δουλειά στις βιομηχανικές ζώνες, εδώ στο Θριάσιο, όπου είναι τεράστια τα προβλήματα ιδιαίτερα στο μέταλλο, στα ναυπηγεία, σε άλλους τομείς αλλά και άλλες ΚΟ σε όλη τη χώρα με παρεμβάσεις για το τι συμβαίνει σήμερα στη βαριά βιομηχανία, για το πως πρέπει να προχωρήσει η λαϊκή πάλη, η ταξική πάλη σε αυτούς τους χώρους και γενικότερα, ποιες είναι οι προτάσεις του ΚΚΕ γύρω απ’ αυτά τα ζητήματα. 

Θα μας δοθεί νομίζω η ευκαιρία και πολύ πιο αναλυτικά να μιλήσουμε για αυτά. Όπως και για ξεχωριστούς κλάδους. Για παράδειγμα δεν υποτιμάμε καθόλου, πρόσφατα που πήγαμε στη Θεσσαλονίκη, για ομιλία και παρεμβάσεις, αυτό το ζήτημα με την ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, εκεί. Το νερό είναι μεγάλο πρόβλημα και αφορά και το πόσιμο και τα άλλα ζητήματα που έχουν να κάνουν με γεωτρήσεις, με την αγροτική οικονομία κλπ. 

Η ιδιωτικοποίηση σ’ αυτό τον τομέα είναι ένα μεγάλο θέμα, πρέπει όχι μόνο να μας βρει αντίθετους κι απέναντι, αλλά πρέπει να οργανωθεί και συγκεκριμένα αυτή η πάλη και απ’ το Συνέδριό μας και η ΚΕ έχει δώσει τέτοιες κατευθύνσεις για ανάπτυξη δραστηριότητας, για ανάπτυξη πρωτοβουλιών εδώ και δυο μήνες πριν, γύρω απ’ όλα αυτά τα ζητήματα».