Τα παιδιά θέλουν ελπίδα, θέλουν να κάνουν όνειρα κι όχι μαθήματα υποταγής, φόβου και καταστολής

Γράφει ο Μαγια

Στην «ανάπηρη» δημοκρατία των
Μνημονίων, δεν είναι μόνο η φτώχεια, η ανεργία και η εξαθλίωση που μαστίζουν. Στη μνημονιακή Ελλάδα υποφέρουν πλέον όλοι και όλα: Ανθρωποι, δικαιώματα θεσμοί. Το ίδιο και οι εκπαιδευτικοί, μα περισσότερο οι νέοι.

Τα κροκοδείλια δάκρυα για το μέλλον των νέων μόνο απέχθεια και οργή προκαλούν, όταν όλη η πολιτική και οικονομική στρατηγική της συγκυβέρνησης αποβλέπει στον εξοστρακισμό των νέων, στην απομάκρυνση τους από τη γνώση και την παιδεία.

Οι αριθμοί αποκαλύπτουν τα προβλήματα που αποκρύπτουν οι συγκυβερνώντες.

Η ανεργία αποτελεί «μάστιγα» για τους νέους ηλικίας 15-24 ετών ( εκτινάχθηκε στο 61,7% από 50,1% που ήταν το Νοέμβριο του 2011 ), εξαναγκάζοντας όσους μπορούν να αναζητήσουν απασχόληση στο εξωτερικό .

Η καθηγήτρια Βαρβάρα Τραχανά, σε άρθρο της στη διεθνή επιστημονική επιθεώρηση Nature (Απρίλιος 2013), περιγράφει τις συνέπειες της απομύζησης της αφρόκρεμας του ανθρώπινου κεφαλαίου της Ελλάδας από τις χώρες που έχουν επιβάλει την κρίση. «Η έλλειψη χρηματοδότησης και το πάγωμα των προσλήψεων οδηγούν τους νέους ερευνητές εκτός χώρας», λέει. Το 2010, στην αρχή ακόμα της κρίσης, εγκατέλειψαν τη χώρα περίπου 120.000 επιστήμονες, αριθμός που ολοένα αυξάνεται. «Οι νέοι, εξειδικευμένοι εργαζόμενοι, παράγοντας-κλειδί για την οικονομική ανάπτυξη, εξαφανίζονται τη στιγμή που η κοινωνία τούς χρειάζεται περισσότερο», λέει η Β. Τραχανά.

Η συγκυβέρνηση επικαλείται αορίστως το «δημόσιο συμφέρον» και τον «κίνδυνο για την ψυχική υγεία των μαθητών», που συνεπάγεται, κατά τη γνώμη της, η απεργία των καθηγητών.

Ομως τα παιδιά ξέρουν, γιατί βιώνουν μαζί με τους γονείς τους τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν πλέον στις περισσότερες των οικογενειών. Ξέρουν ποιοι είναι υπεύθυνος γι’ αυτήν την κατάντια.

Γνωρίζουν οι μαθητές ότι το πρόβλημα δεν είναι οι εξετάσεις της αποστήθισης και της παραπαιδείας, αλλά το σαθρό και αντιπαιδαγωγικό εκπαιδευτικό σύστημα που παράγει πτυχιούχους-άνεργους.

Τα παιδιά θέλουν ελπίδα, θέλουν να κάνουν όνειρα κι όχι μαθήματα υποταγής, φόβου, βίας και καταστολής.

«Τι μέλλον έχω και από ποιους πραγματικά κινδυνεύει;» αναρωτιέται ο 16άχρονος Κωνσταντίνος Μανίκας, μαθητής της Α΄Λυκείου στο 10ο Λύκειο Δραπετσώνας. Στην ηλεκτρονική του επιστολή, που αναδημοσιεύτηκε σε δεκάδες ιστοσελίδες και διαβάστηκε από χιλιάδες αναγνώστες, θέτει μια σειρά ερωτήματα σε πολιτικούς και δημοσιογράφους που χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για το μέλλον του: «(…)Ποιος ανάγκασε τη μητέρα μου να δουλεύει από το πρωί ώς το βράδυ για 530 ευρώ, που αφού πληρώσει λογαριασμούς και φαγητό δεν περισσεύουν –όχι για να μου πάρει παπούτσια- αλλά ούτε ένα βιβλίο που θέλω από τον πάγκο του παζαριού; Ποιος μείωσε στο μισό τον μισθό του πατέρα μου; (…) Ποιος μου έδωσε φωτοτυπίες αντί για βιβλία; Ποιος με άφησε να παγώνω χωρίς θέρμανση στην τάξη μου; Ποιος φταίει που μαθητές λιποθυμάνε από την πείνα; Ποιος άφησε τόσους άνεργους; Ποιος σας είπε ότι όνειρο μου είναι να γίνω οικονομικός μετανάστης; Δάσκαλοί μου, έχετε υποχρέωση απέναντι σ’ όλους τους μαθητές ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΕΤΕ ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ. Οποια υποχώρηση και να κάνετε, όποια νίκη της κυβέρνησης, θα μου στερήσει το δικαίωμα να χαμογελάω, να ονειρεύομαι, να ελπίζω, να αγωνίζομαι για καλύτερη ζωή για μια ανθρώπινη κοινωνία».

Ο μαθητής στο υστερόγραφο «όχι από ματαιοδοξία, αλλά για να στερήσω από κάποιους το γελοίο επιχείρημα πως “απλά θέλω να χάσω μαθήματα”», παραθέτει τους βαθμούς του, με μέσον όρο το 20!

Υ.Γ. Η συγκυβέρνηση του κοινωνικού αυτοματισμού-διχασμού, αν διέθετε πυγμή, αυτή θα έπρεπε να είχαν αισθανθεί οι τοκογλύφοι δανειστές και οι ποικιλόχρωμοι κλεπτοκράτες, που συνωστίζονται στις διάφορες λίστες, τύπου Λαγκάρντ!