Τελικά μυρίζει μπαρούτι εκεί έξω ; Του Νικόλα Κολυτά .

Ο Νικόλας είναι 19 χρονών και είναι θυμωμένος .Προτιμάει όμως να σηκώσει
πένα παρά πέτρα. Εκτοξεύει λέξεις γυμνές που βρίσκουν καλύτερα το στόχο. Και πως πονάνε… (Δ.Τσιριγώτης)

Τελικά μυρίζει μπαρούτι εκεί έξω; Εκατομμύρια προλετάριοι οικοδομούν την προσωπική τους αυταπάτη. Σχεδιάζουν την αυτοκτονία τους μέσα από οθόνες τηλεοράσεων. Γραβατωμένοι κλόουν, φιλοχρήματες μάγισσες και τιποτένιοι ιππότες αρπάζουν κάθε γραμμάριο ελπίδας. Σπρώχνουν το διστακτικό μικροαστισμό να κάνει τη βουτιά και να πέσει στο κενό της αφασίας. “Μα είναι ωραία στον παράδεισο” ούρλιαζαν οι Τρύπες. Μόνο που έχει παρεξηγηθεί η έννοια του παραδείσου! Η αλήθεια είναι πως όταν το “πάρτυ” αναμειχθεί με την “πάρτη” του καθενός υπάρχει πρόβλημα. ΠΡΟΣΟΧΗ! αναζήτησε την είσοδο κινδύνου. Ίσως αυτό χρειάζεται στο απέραντο φραουλοχώραφο που λέγεται Ελλάδα. Μια έκρηξη φραουλών. Να γεμίσει ο τόπος κόκκινο. Το κόκκινο της φράουλας, του έρωτα και της επανάστασης. Όχι το κοκκινάκι που έχει το πρόσωπο του Τσε στις επαναστατικές μπλούζες που παράγει “καλοπροαίρετα” ο καπιταλισμός. Αλλά το κόκκινο του πάθους που ξέρει να προσαρμόζεται στις περιστάσεις. Με αυτό το κόκκινο ντύθηκαν τα πλήκτρα του υπολογιστή μου που κουράστηκαν να τα πατάω τόσα χρόνια και έχουν αρχίσει να μη δουλεύουν. Απεργία διαρκείας πλήκτρων. Οι εργάτες κάτι αντίστοιχο; Για κανένα λόγο πρέπει να ωριμάσουν οι συνθήκες και να βγει ο ήλιος της αλλαγής που σίγουρα δεν είναι πράσινος. Λένε πως όταν ο ήλιος δύει τα μελάνια αποκτούν μια φωσφορίζουσα ιδιότητα. Μόνο που τώρα το κράτος παρέχει δωρεάν φακούς γι αυτή τη δουλειά αλλά και λαμπάδες μιας και ήρθε το Πάσχα. Δυστυχώς όμως τα τελευταία χρόνια η γιορτή έρχεται ανάποδα. Ξεκινάει από την ανάσταση κάθε φορά που η κυβέρνηση υπόσχεται ανάπτυξη και καταλήγει με σταύρωση του κακομοίρη φορολογούμενου με κάθε λήψη νέων μέτρων. Με λίγα λόγια το θέαμα είναι interactive. Από φέτος συμμετέχουν και οι πιστοί. Οι πιστοί σε εικόνες, ειδήσεις, λεφτά και μεγαλομανία και όχι οι πιστοί στη συλλογική δύναμη του παράξενου σαδομαζοχιστικού όντος που συνηθίζεται να λέγεται άνθρωπος. Γιατί “αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος” σήμερα, όπως έλεγε και ο μεγάλος Τ.Λειβαδίτης ο οποίος είχε το ελάττωμα του αριστερού, πρέπει να πληρώνεις τους φόρους σου, να καρφώνεις το διπλανό σου, να κυνηγάς το μετανάστη, να αποδέχεσαι την επίταξη, να χειροκροτείς την απόλυση και να καταλήγεις με αυτό τον τρόπο να υιοθετείς το σλόγκαν “ζήσε τη στιγμή” που σου πλασάρει η vodafone την οποία έχεις επιλέξει ως εταιρεία κινητής τηλεφωνίας γιατί είναι χορηγός του Ολυμπιακού. Κάπως έτσι το καθημερινό πρόγραμμα τηρείται εις το έπακρον χωρίς καμία απόκλιση από τη βαρετή πλην τίμια καθημερινότητα που εγγυάται υγεία, τάξη και ασφάλεια. Η αλήθεια είναι πως αντικρύζοντας κάποιος την ελληνική σημαία μια ασφάλεια τη νιώθει. Σου λέει, ok είμαστε κράτος και έχουμε σύμβολα τα οποία πρέπει να σεβόμαστε. Μόνο που για μένα σύμβολο είναι και ο Cobain αλλά δεν κρεμάω το πτώμα του στο μπαλκόνι μου. Η επιβαλλόμενη αντικειμενικότητα διαποτίζει το μυαλό, το δέρμα και το υλικό περιβάλλον του φιλήσυχου νοικοκυραίου. Αυτού που δε θέλει να φτάσει στο άκρο να έχει κόκκινη ή κοκκινόμαυρη σημαία αντί της τίμιας και ηρωικής ελληνικής που παράγεται όμως στην Κίνα. Οι μικροαστοί δεν είναι των άκρων. Πιστεύουν πως υπάρχει σε καθετί συμβιβστική λύση όπως πολύ σωστά και τίμια κοροϊδεύει η “αριστερά της ευθύνης”. Μπορεί κάποιος δηλαδή να είναι και συνδικαλιστής και εργατοπατέρας που λένε και οι Λουδίας. “Όλα σε ένα νοικοκυρεμένα”, λοιπόν, κατά το γνωστό διαφημιστικό της alphabank. Όμως όταν η ρουφιανιά και η υποτέλεια μετατρέπονται σε αριστερή πρόταση, ο απλήρωτος ιδρώτας των εργαζομένων υψώνεται στο τετράγωνο και η σοσιαλδημοκρατία σαν μάνα που καλύπτει τη σκανταλιά του άτακτου γιού από τον αυστηρό πατέρα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να σώσει τον καπιταλισμό. Σήμερα απαιτείται λυσσαλέο χτύπημα και κοντράρισμα συνειδήσεων που θα έχουν όμως διαμορφωθεί από τις κωμικοτραγικές υλικές συνθήκες που διαμορφώνονται καθημερινά στο ελληνικό τσίρκο και όχι από την ευφράδεια λόγου του κάθε δημοσιογρφίσκου των δελτίων των 8 που χτίζει καριέρα προσκυνώντας το μεγάλο αφεντικό του θιάσου. Όλοι αυτοί που ρυπαίνουν τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας με το συστημικό τους καυσαέριο πρέπει να χωθούν μια μέρα στη στολή του κακού του κάθε παιδικού παραμυθιού μπας και η επανάσταση ξεκινήσει από τα νηπιαγωγεία. Εκεί τουλάχιστον υπάρχει αντίληψη της διάκρισης μεταξύ του καλού και του κακού χωρίς καμία διάθεση μανιχαϊσμού. Η απλή παρατήρηση των εικόνων κάνει τα παιδάκια να διαλέξουν πλευρά. Ή με τον κακό λύκο ή με τους υπόλοιπους. Εμείς μάλλον φυλακισμένοι στο κελί του διαμερίσματος, του γραφείου, των υποχρεώσεων και των συμβιβασμών συμπεριφερόμαστε ως μύωπες. Μήπως ήρθε η ώρα να φορέσουμε τα γυαλιά;