Άπληστοι κι ακόρεστοι, αλλά…

ΚΑΙ πέσαμε ΟΛΟΙ με τα μούτρα στην (υπερ)κατανάλωση. Όλοι μας, οι θεωρητικοί της λιτότητας που ξανατρώμε μπουκωμένοι. Χωρίς όριο στην αναζήτηση αγαθών, ακόρεστοι κι αχόρταγοι, κατά τις δυνάμεις του έκαστος και με τα μίνιμουμ ανυπέρβλητα (προς τα κάτω). Με του Χριστού την παραίνεση «ο έχων δύο χιτώνας…» να γίνεται δεύτερο αυτοκίνητο (και πολλαπλό σε κάποιους), τρίτη συσκευή τηλεόρασης στην ίδια οικογένεια, με πολλαπλά (και αφόρετα) στην γκαρνταρόμπα της…ντροπής.

ΟΙ αυτοκινητοβιομηχανίες να μη μας προλαβαίνουν, οι γαλακτοβιομηχανίες με χίλια προϊόντα λιποδιμικών αποχρώσεων και σε φανταχτερή συσκευασία. Με την λιτότητα να’ χει τρυπώσει σε «μπόντι λάιν» και τζακούζια, σε ταβέρνες της αφθονίας με τη μισή παραγγελία πεταμένη στα σκουπίδια.

ΑΥΤΑ μέχρι χθες, σήμερα, τώρα. Γενικά και κατά μέσον (ευρωπαϊκό και ελληνικό) όρο, χωρίς να ξεχνάμε την ακραία φτώχια αναξιοπαθούντων κάθε εποχής. Στατιστικά και με τον καπιταλισμό να σου τα δίνει όλα, με την προοπτική να σου τ’ αρπάξει. Όταν επιστή ο χρόνος και η στιγμή. Αυτές που διανύουμε (παν)ευρωπαϊκά και ελληνικά.

ΤΗΝ πλημμυρίδα ακολουθεί η άμπωτης κι είναι αναγκαίο και αναπόφευκτο. Μας τα’ δωσαν απλόχερα, ήρεμα και χαμογελαστά, για να τα πάρουν πίσω. Με τους λαούς να χτυπιούνται απ’ την αναγκαστική λιτότητα και τα άτομα να ‘χουν ξεχάσει. Κι είναι φυσικό να ξεχνάς την πείνα, χορτάτος. Και τα βιώματα και την ιστορία σου. Να ρίχνεις μνήμες στα στεγανά του μυαλού, επαναπαυμένος στην ιδέα πως η πορεία θα’ ναι «ανοδική», χωρίς εθνικές επισφάλειες και ατομικές στερήσεις, πως δεν ξανάρχονται τραγικές εποχές και πως η ιστορία ΔΕΝ επαναλαμβάνεται. (ΥΠΕΡ)ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΑΜΕ, πληρώνουμε και μας κακοφαίνεται. Ξοδέψαμε για περιττά, κινδυνεύουμε στα απαραίτητα, επιμένοντας στους ίδιους καταναλωτικούς ρυθμούς. Άπληστοι και ακόρεστοι, με τα μάτια κλειστά στην κατά τόπους ανθρώπινη δυστυχία.