Συζητούν τις αποζημιώσεις σαν να είναι ο Χίτλερ στην εξουσία

του Όμηρου Τσάπαλου

Τούτες τις ώρες πραγματοποιείται συζήτηση στην Βουλή για τις γερμανικές
αποζημιώσεις. Μέχρι στιγμής τον λόγο έχουν πάρει 8 με 10 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Ο καθένας μιλάει για την Γερμανία σαν να είναι ο Χίτλερ ακόμη στην εξουσία…Είναι και το τραγικότερο της υπόθεσης μιας και δείχνουμε να μην έχουμε καταλάβει ούτε την σημασία και την συμβολή του οράματος της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης όλα αυτά τα χρόνια, ούτε το ότι έχουν περάσει πάνω από έξι δεκαετίες από τότε που ένα άλλο καθεστώς, μια άλλη ιδεολογία και κάποιοι άλλοι άνθρωποι από τους τωρινούς αποφάσισαν να σκορπίσουν τον θάνατο σε όλη την Ευρώπη. Η λογική του διακτινισμού ευθυνών από τον έναν αιώνα στον άλλο είναι μεν κάτι ρητορικά αποδοτικό εμπίπτει όμως στο σφάλμα του ιστορικού αναχρονισμού, στο οποίο φαίνονται αρκετά επιρρεπείς οι βουλευτές των άκρων, μη εξαιρουμένου του ΣΥΡΙΖΑ φυσικά…

Κάτι ακόμα όμως έχει εξίσου σημασία. Ο καθένας από τους βουλευτές μιλάει και για ένα χωριό που έκαψαν οι ναζιστές και για μια τοπική γενοκτονία. Ο ένας για το Δίστομο, ο άλλος για τα Καλάβρυτα, ο άλλος για τους κατοίκους της Κοκκινιάς και του Πειραιά κ.ο.κ.. Όλως τυχαίως ο καθένας τους μιλάει και για μια ναζιστική θηριωδία εντός όμως των ορίων της εκλογικής του περιφέρειας, την ίδια ώρα που ωρύονται για την απόδοση ευθυνών στους πρωταίτιους και τιμών στα θύματα του ναζισμού! Άραγε η ευαισθησία τους περιορίζεται στα στενά όρια του εκλογικού τους ακροατηρίου; Και πόσο φαρισαϊκή είναι η τακτική να χρησιμοποιείς απροκάλυπτα τον πόνο και το δράμα των κατοίκων της περιοχής στην οποία εκλέγεσαι για να ρητορεύσεις υπέρ της αναγκαιότητας των γερμανικών αποζημιώσεων;

Δυστυχώς όμως, ακόμη και αυτό το τόσο ευαίσθητο ζήτημα φαίνεται ότι πολτοποιείται στα μυαλά και τις ορέξεις ανεύθυνων πολιτικών για μια πρώτης τάξης ευκαιρία μικροκομματικής και τοπικιστικής ρητορείας με άμεσα ψηφοθηρικά οφέλη. Για αυτούς το πολιτικό όφελος έχει σημασία. Με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια θα έλεγε κανείς. Με μια ηθικιστική και συναισθηματικού τύπου αντιμετώπιση ενός τόσο λεπτού νομικού και πολιτικού ζητήματος προσπαθούν να γοητεύσουν τα ώτα όσων περιμένουν δικαίωση για ένα ελληνικό δράμα που το τέλος του δεν το έχουμε δει ακόμα. Και είναι αμφίβολο αν θα το δούμε ποτέ αν συνεχίζουμε να αντιμετωπίζουμε εθνικά ζητήματα με όρους ιστορικού αναχρονισμού, γενίκευσης, μικροκομματικού και τοπικιστικού συμφέροντος. Το πολύ-πολύ να αποσπάσουμε μερικές ψήφους παραπάνω στις επόμενες εθνικές εκλογές…