Μανωλάδα: Κόκκινος χρυσός και αίμα

Δεν φαίνεται να συγκίνησε όσο θα έπρεπε τελικά η υπόθεση της Μανωλάδας την ελληνική κοινωνία, αλλά, απ’ ό,τι είδαμε στα φραουλοχώραφα, ούτε καν τους ίδιους τους επίσημους εκπροσώπους των Μπαγκλαντεσιανών εργατών, που ζουν σε συνθήκες αθλιότητας στο όνομα της βιομηχανίας του «κόκκινου χρυσού».

Ο πρέσβης του Μπαγκλαντές, με το ασταλάκωτο σατέν Armani suit, έκανε μια …
περιοδεία σαν Καίσαρ με τη Μερτσέντες, συνοδεία φρουρών και περιπολικών με φάρους αναμμένους, στα παραπήγματα, και το μόνο που τον ενδιέφερε, ως αλεπού, ήταν να… διατηρηθούν οι παραδοσιακά καλές σχέσεις της χώρας του με τη δική μας.

Όσο δεν βιάστηκε να έρθει στις παράγκες από νάιλον -κατέφθασε 2 ημέρες μετά, παρακαλώ- τόσο σκοτώθηκε να διαβεβαιώσει ότι πρόκειται για «μεμονωμένο περιστατικό», που δεν χαρακτηρίζει τη χώρα που «γέννησε τη δημοκρατία».

Μας είπε ότι οι Έλληνες είναι καλοί άνθρωποι και θα συμφωνήσουμε. Όμως, ούτε το περιστατικό ήταν μεμονωμένο, καθώς κάθε χρόνο γίνονται τα ίδια και τα ίδια μια δεκαετία τώρα, ούτε μπορεί η καλοσύνη να είναι χαρακτηριστικό μιας κοινωνίας που βλέπει, παρατηρεί, επωφελείται και παράλληλα σιωπά.

Μια σιωπή που έχει ποτιστεί με διώξεις δημοσιογράφων από τα χωράφια, με προπηλακισμούς, σπασμένες κάμερες και σκόπιμη, συστηματική και συνειδητή προσπάθεια για σκοτάδι, να μη βγει το θέμα της αθλιότητας των συνθηκών εργασίας και διαβίωσης των εργατών, και της δράσης της μαφίας της φράουλας στο φως, έξω από τα γεωγραφικά όρια της Βάρδας και της Μανωλάδας.

«Κι αλλού έτσι γίνεται με τους εργάτες» αντέτειναν σαστισμένα, χωρίς ούτε οι ίδιοι να το πιστεύουν.
Όταν τα χωριά γέμισαν με αστυνομικούς και κάμερες, όταν το θέμα πήρε παγκόσμιες διαστάσεις, τότε άρχισαν να… ζητούν την προστασία των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, διότι «δεν είναι όλοι ίδιοι», όπως φώναζαν.

Και σίγουρα δεν μπορεί ν’ αποκλείσει κανείς ότι θα υπάρχουν και οι νοικοκυραίοι που πληρώνουν τους εργάτες και τους δίνουν και μια στέγη, να πιουν λίγο νερό και να πλυθούν. Τι να κάνουμε τώρα δηλαδή; ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΝΟΜΗ ΒΡΑΒΕΙΩΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ; Επειδή αδικούνται, λέει, οι καλοί και μόνο ένας επιχειρηματίας ήταν ο κακός;

Δεν γνωρίζουν, δηλαδή, ότι όσο μεγαλώνει το σπυρί κάποια στιγμή θα σπάσει και το πύον και η βρόμα της πληγής θα σκεπάσουν τα πάντα;

Όσο κακομεταχειρίζεται κανείς τον συνάνθρωπό του, απ’ όποια χώρα κι αν κατάγεται, όποιο χρώμα και να έχει το δέρμα του, ή έστω απλώς βολεύεται από αυτήν την κατάσταση και σιωπά, είναι ένοχος ή συνένοχος και είναι λογικό να υποστεί τις συνέπειες.

Όμως έγινε άνθρακας ο «κόκκινος χρυσός», και στο ανθρακωρυχείο του καταπλακώθηκαν οι εργάτες πρώτα πρώτα. Και κερατάδες και δαρμένοι.

Απλήρωτοι έξι μήνες ή με «πέτσινες» τετράμηνες επιταγές, ακάλυπτες και άχρηστες, στα χέρια, χωρίς δουλειά πλέον στα 500 στρέμματα και βάλε του άφαντου επιχειρηματία, με τις φράουλες να σαπίζουν αμάζευτες στα χωράφια…

Η ζημιά έγινε, και στον απόηχό της κάποιοι εξακολουθούν να εκμεταλλεύονται την ευκαιρία για δημόσιες σχέσεις. Περιοδείες κλιμακίων κομμάτων, πομπώδεις δηλώσεις συμπαράστασης, αλλά από… τηγανίτα, τίποτα.

Ούτε γιατροί στα παραπήγματα, για να μη σκάσει εκεί καμιά υγειονομική βόμβα που θα πάρει σβάρνα ολόκληρη την περιοχή, ούτε υπηρεσίες ελέγχου της μαύρης εργασίας ούτε έλεγχοι για φοροδιαφυγή ούτε τίποτα. Το μπλουζ της θλιβερής καθημερινότητας στις φάρμες της φράουλας ηχεί μονότονα, όπως οι βαριές σταγόνες της βροχής στα νάιλον των παραπηγμάτων, αλλά όχι αρκετά δυνατά για να ξυπνήσει συνειδήσεις στη μουδιασμένη δυτική μας κοινωνία.

Και μόλις σβήσουν τα φώτα της δημοσιότητας, θα εξακολουθεί να κάνει μόνο τις καρδιές εκείνων των λίγων, άγνωστων συνήθως, που νοιάζονται πραγματικά να ραγίζουν.

Και πιστέψτε με, τα φώτα της δημοσιότητας έσβησαν υπερβολικά γρήγορα. Σαν φλας. Βλέπετε, οι πολίτες του Μπαγκλαντές, που το μόνο αμάρτημά τους είναι ότι είναι φτωχοί και ικέτες, δεν ψηφίζουν εδώ.

«We have become comfortably numb», μουδιάσαμε πολύ βολικά, όπως προφητικά τραγούδησαν οι Pink Floyd τη δεκαετία του ’80.

WE HAVE BECOME COMFORTABLY NUMB…

Νίκος Τσιαμτσίκας – zougla.gr