Nαι, στην Ευρώπη δεν εκτελούμε ανθρώπους

Γράφει η Χριστίνα Πουλίδου
Ο Βασίλης Λυμπέρης, 27 ετών, ήταν ο τελευταίος Έλληνας που στήθηκε στο
εκτελεστικό απόσπασμα -μετά την καταδίκη του σε θανατική ποινή- στις 25 Αυγούστου 1972, στο Ηράκλειο. Το κακουργοδικείο τον είχε κρίνει ένοχο, καθώς είχε κάψει την εν διαστάσει γυναίκα του (24 ετών), την πεθερά του (55 ετών) και τα δυο παιδιά τους (ενός και δυόμισυ ετών).

Η θανατική ποινή έκτοτε δεν ξαναεφαρμόσθηκε στη χώρα μας. Το 1994, που καταργήθηκε με νόμο και συνταγματικά το 2001.

Στην Ευρώπη η θανατική ποινή απαγορεύτηκε τα μεταπολεμικά χρόνια, ενώ μέχρι τότε οι ιστορικές παραδόσεις της κάθε χώρας παρουσίαζαν μια ποικιλία στον τρόπο εκτέλεσης. Στην Ελλάδα, Βουλγαρία, Δανία, Ιταλία και Ρουμανία, ήταν το εκτελεστικό απόσπασμα αυτό που εκτελούσε τη θανατική ποινή. Στην Αυστρία, Κύπρο, Τσεχία, Ουγγαρία, Ιρλανδία, Μάλτα, Ουγγαρία, Πολωνία, Πορτογαλία, Σλοβενία και Βρετανία ήταν η αγχόνη. Η γκιλλοτίνα ήταν στη Γαλλία, το Βέλγιο, τη Γερμανία και τη Σουηδία. Μια μόνο βολή προβλεπόταν στην Εσθονία, ενώ ο αποκεφαλισμός στην Ισλανδία, Φινλανδία και Ελβετία.

Οι τελευταίες εκτελέσεις στη Γηραιά Ήπειρο έγιναν το 1989 στη Βουλγαρία, Τσεχία και Ρουμανία, σε ορισμένες χώρες όμως οι τελευταίες εκτελέσεις έγιναν έναν αιώνα πίσω – το 1825 στη Φινλανδία, το 1830 στην Ισλανδία, το 1846 στην Πορτογαλία, ενώ στην Κύπρο θεσμικά καταργήθηκε το 2002.

Γιατί σας παραθέτω όλα αυτά τα θλιβερά στοιχεία ημέρα Δευτέρα, με άλλα λόγια σε μια μέρα δύσκολη και άχαρη; Καταρχάς, διότι η Διεθνής Αμνηστεία τώρα διαπίστωσε στην έκθεσή της ότι οι εκτελέσεις αυξήθηκαν ελαφρά το 2012 σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά. Κυρίως όμως, για να σας παρασύρω να επαναξιολογήσουμε τα αυτονόητα, να αποδώσουμε νοερά τιμή στην ευρωπαϊκή μας κουλτούρα και να παραμερίσουμε την γκρίνια μας για να ευλογήσουμε την καλή μας τύχη που μας γέννησε σε τούτη τη μεριά του κόσμου.
Διότι, αν η τύχη μας είχε φέρει στην άλλη μεριά, διαβάστε σε ποια πραγματικότητα θα ζούσαμε: στην Κίνα οι εκτελέσεις είναι αγνώστου αριθμού, κατά τη Διεθνή Αμνηστεία όμως, γίνονται τόσες «όσες σε όλο τον κόσμο αθροιστικά». Στο Ιράν λένε πως έγιναν πέρσι 314 εκτελέσεις (για λόγους ασέβειας στον Αλλάχ ή διαφθοράς), η Διεθνής Αμνηστεία όμως υπολογίζει ότι κρατήθηκαν κάποιες κρυφές και ότι το πραγματικό νούμερο ίσως να ξεπερνά τις 500. Κατά την οργάνωση εξάλλου, το Ιράν, η Βόρεια Κορέα, η Σαουδική Αραβία και η Σομαλία εφαρμόζουν την πρακτική των συλλογικών δημόσιων εκτελέσεων, επιβάλλοντας στην καθημερινότητα της πόλης ένα σκηνικό απίστευτης κρατικής βίας.

Στη μακάβρια λίστα μετά από το Ιράν ακολουθούν το Ιράκ, η Σαουδική Αραβία και οι ΗΠΑ. Κι ενώ η κυρίαρχη τάση είναι η κατάργηση της θανατικής ποινής, στην Ινδία, την Ιαπωνία, το Πακιστάν και την Γκάμπια, την επανέφεραν μετά από χρόνια αναστολή – στην Ινδία εκκρεμεί μια εκτέλεση και στην Ιαπωνία επτά…

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο (και στην απόλυτα διασταλτική γεωγραφική της έννοια) μόνον η Λευκορωσία εξακολουθεί να επιτρέπει τη θανατική ποινή, όπου σε εκκρεμότητα βρίσκονται τρείς αποφάσεις. Στην επικράτεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης η θανατική ποινή απαγορεύεται ρητά, τόσο στη Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ, όσο και στην Ευρωπαϊκή Σύμβαση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης. Κατά την ευρωπαϊκή κουλτούρα, η θανατική ποινή είναι μια απάνθρωπη, εξοντωτική και μη αναστρέψιμη τιμωρία, η οποία μάλιστα έχει αποτύχει ως μέσο ανάσχεσης της εγκληματικής συμπεριφοράς. Η κατάργησή της θεωρείται θεμελιώδης όρος για μια κοινωνία πολιτών με ανθρώπινη αξιοπρέπεια και με ανθρώπινα δικαιώματα.

Γι΄αυτό σας λέω, αναλογιστείτε ότι στο Ιράν απαγχονίστηκαν πέρσι 3 έφηβοι ηλικίας 17 ετών («σύμφωνα με το σεληνιακό ημερολόγιο είχαν κλείσει τα 18 τους χρόνια», απάντησε ο εισαγγελέας στα διαβήματα της ΕΕ) και ότι απειλείται με λιθοβολισμό μια 43χρονη χήρα, για το αδίκημα της μοιχείας (που μετετράπη σε απαγχονισμό μέχρι νεωτέρας…), βγάλτε το ευρωπαϊκό σας διαβατήριο, χαϊδέψτε το τρυφερά και ξεκινήστε με ευδαιμονία κι ευγνωμοσύνη τη βδομάδα σας…

To διαβάσαμε στο protagon.gr