Ένα εφιαλτικό σενάριο για το μέλλον της Ευρώπης

Τα τελευταία γεγονότα στην Κύπρο, μας δίνουν μια ακόμα περισσότερο σαφή εικόνα σχετικά με το που φαίνεται να οδηγούνται τα πράγματα μέχρι στιγμής
όσον αφορά την ευρωζώνη, αλλά και την ίδια την Ευρώπη γενικότερα.

Είναι παραπάνω από ξεκάθαρο ότι οι πολιτικές του μνημονίου είναι αδιέξοδες και αυτό προκύπτει όχι μόνο από την καθημερινότητα των πολιτών στις χώρες που βρίσκονται σε καθεστώς μνημονίου, όχι μόνο από τα δημοσιονομικά στοιχεία αυτών των χωρών και τις δυσοίωνες προβλέψεις ειδικότερα για την ανάπτυξη και την ανεργία, αλλά και από δηλώσεις στελεχών ή πρώην στελεχών του ίδιου του ΔΝΤ (Ρουμελιώτης-Μπλανσάρ), οι οποίες βέβαια έγιναν καθαρά για λόγους αποπροσανατολισμού, και από πλήθος αναλύσεων πολλών οικονομολόγων εντός και εκτός συνόρων. Προκύπτει επίσης και από την καταστροφή που έφεραν αυτές οι πολιτικές από πλευράς ΔΝΤ σε κάθε περιοχή που εφαρμόστηκαν στο παρελθόν.

Η δογματική εμμονή στις καταστροφικές πολιτικές, δείχνει ότι ο πραγματικός στόχος είναι η επιβολή συγκεκριμένων συνθηκών υπέρ μιας κυρίαρχης οικονομικής ολιγαρχίας. Με πρωταγωνιστές τις μαριονέτες της Μέρκελ και Σόϊμπλε, η οικονομική αυτή ολιγαρχία επιβάλει δια πυρός και σιδήρου αυτές τις συνθήκες στις υπερχρεωμένες χώρες μέσω ενός ιδιότυπου οικονομικού πολέμου. Αν και οφείλουμε να είμαστε επιφυλακτικοί απέναντι στα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, το πρόσφατο γκάλοπ στην Γερμανία έδωσε μια ανάσα ανακούφισης στη Μέρκελ και της λύνει τα χέρια, ώστε να συνεχίσει να εφαρμόζει τις σκληρές πολιτικές λιτότητας στην υπερχρεωμένη ευρωζωνική περιφέρεια. Η οικονομική ολιγαρχία βιάζεται να προχωρήσει σε μια βίαιη ομοσπονδιοποίηση της Ευρώπης με βάση τα νεοφιλελεύθερα πρότυπα.

Ας μην ξεχνάμε ότι μόλις πριν από περίπου πέντε μήνες, υποτίθεται ότι στη σύνοδο κορυφής θα «κλείδωνε» η πρόταση Μόντι για την οριστική διασφάλιση των καταθέσεων, αλλά τα γεγονότα στην Κύπρο δείχνουν ακριβώς ότι η οικονομική αυτή ολιγαρχία χρησιμοποιεί εσπευσμένα κάθε μέσο, καταργώντας οποιαδήποτε συνθήκη, προκειμένου να αποκόψει από άλλες πηγές χρηματοδότησης τα κράτη-μέλη, τα οποία θα πέφτουν το ένα μετά το άλλο στην παγίδα της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας. Αυτή η μάλλον «άτσαλη» επιβολή των καταστροφικών πολιτικών, που καταργεί όλα τα προσχήματα, είναι μια ένδειξη ότι η Ευρωπαϊκή οικονομική και πολιτική ελίτ επιχειρούν να προλάβουν πιθανούς εκτροχιασμούς των σχεδίων τους.

Έτσι, η νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή οικονομική αυτοκρατορία που σχηματίζεται, πρέπει να χρυσώσει το χάπι, δηλαδή να ρίξει μερικά λεφτά από την πίσω πόρτα με χρηματοδοτήσεις τύπου ΕΣΠΑ, για να δώσει την ψευδαίσθηση της επανεκκίνησης της πολυπόθητης ανάπτυξης και της πραγματικής οικονομίας. Ένα άλλο παράδειγμα «εξαγοράς», είναι τα διάφορα επιδοματικά τερτίπια, όπως αυτό που ανακοινώθηκε πρόσφατα για τους πρώην ελεύθερους επαγγελματίες στην Ελλάδα, αλλά και τα ποσά που ανακοίνωσε ότι θα δώσει η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για τον μικρομεσαίο κλάδο ως το 2015, που αγοράζουν στην ουσία χρόνο ώστε να ολοκληρωθεί το σχέδιο πριν ανατραπεί από ανεπιθύμητες κυβερνήσεις ή ανεξέλεγκτες μαζικές εκδηλώσεις αγανακτισμένων πολιτών, την ίδια στιγμή που εφαρμόζονται πολιτικές που εξοντώνουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και ευνοούν τις πολυεθνικές. Σ’αυτή την κατεύθυνση κινούνται και τα πλήρως ελεγχόμενα μεγάλα ΜΜΕ, που παρουσιάζουν ειδήσεις τύπου επιχειρηματικών deal, που δήθεν βοηθούν τη χώρα να βγει από την κρίση και επαναφέρουν την ανάπτυξη και τις θέσεις εργασίας, που όμως δεν έρχονται ποτέ.

Προσφάτως, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ανέλαβε και τα ηνία της προπαγάνδας, προβαίνοντας σε επιτηδευμένα χονδροειδείς συγκρίσεις, ανακοινώνοντας με βάση δική της μελέτη, ότι, για παράδειγμα, οι πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας είναι κατά μέσον όρο πάνω από τρεις φορές πλουσιότεροι από τους Γερμανούς, ή, ότι από τις χώρες οι οποίες έχουν ενταχθεί σε πρόγραμμα διάσωσης, μόνο οι πολίτες στην Ελλάδα και την Πορτογαλία κατείχαν λιγότερο πλούτο από τις χώρες με ΑΑΑ, ενώ οι πολίτες στην Ισπανία και στην Ιταλία εμφανίζονται σημαντικά πλουσιότεροι. Η παραπάνω μελέτη, δεν επιχειρεί μόνο να αποτρέψει την σύγκλιση και συσπείρωση όλων των λαών της ευρωζώνης απέναντι στις πολιτικές λιτότητας, αλλά «δείχνει» επίσης και τους επόμενους πιθανούς στόχους, Ιταλία και Ισπανία, που δεν είναι ακόμα εξολοκλήρου εξαρτημένοι από την ΕΚΤ.

Όσον αφορά τη Γερμανία, καθώς η Φρανκφούρτη αποτελεί το χρηματοπιστωτικό κέντρο βάρους της ευρωζώνης, οι τραπεζίτες, χρησιμοποιώντας την Γερμανική ηγεσία, αρχίζουν να ελέγχουν πλήρως τη ροή χρήματος σε όλη την ευρωζώνη και επιβάλουν έτσι τις επιθυμητές πολιτικές υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου.

Η Γερμανική πολιτική τάξη είναι έτοιμη να δώσει γη και ύδωρ στην Γερμανική οικονομική ελίτ προκειμένου η τελευταία να μην αποδημήσει οριστικά σε άλλες αγορές με πολύ φθηνά εργατικά χέρια. Επειδή όμως, τουλάχιστον προς το παρόν, είναι αδύνατον να ρίξει τους μισθούς στα επίπεδα της Κίνας ή της Ινδίας, πρέπει να δώσει κάτι παραπάνω. Τα ακριβά δώρα είναι, πετρέλαιο, φυσικό αέριο και εκτάσεις γης σε τιμές εξευτελιστικές, σε χώρες που όλα αυτά δεν έχουν ακόμα ιδιωτικοποιηθεί ή παραμένουν ανεκμετάλλευτα, όπως η Ελλάδα. Ξεπούλημα σε άλλες περιοχές της ευρωζώνης, αφού τα πάντα στη Γερμανία έχουν πουληθεί και επιπλέον δεν έχει κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Αν θέλει κανείς να δει ένα παράδειγμα, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν και το πώς συμπεριφέρθηκε η πρώην Δυτική Γερμανία στην πρώην Ανατολική Γερμανία, με τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις και τις εταιρίες να περνούν στα χέρια της Δυτικογερμανικής οικονομικής ελίτ, έναντι πινακίου φακής. Οι Γερμανοί ολιγάρχες οργανώνουν μια νέα “Treuhand” που θα αφορά ολόκληρη την Ευρώπη. Από κοντά ακολουθούν και άλλες πολυεθνικές που ετοιμάζονται να κάνουν πάρτι στα πιθανά κοιτάσματα πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ίσως έτσι να εξηγείται και η ανυπαρξία της Γαλλίας στις πρόσφατες αποφάσεις για την Κύπρο και ο… ύπνος του Μοσκοβισί στο Γιούρογκρουπ.

Η καταστροφή του κράτους πρόνοιας είναι άλλο ένα δελεαστικό δώρο προς την οικονομική ολιγαρχία, καθώς την απαλλάσσει από επιπρόσθετους φόρους, αλλά δίνει και το σύνθημα για πλήρη ιδιωτικοποίηση των τομέων της υγείας και της παιδείας με ευκαιρίες για μεγάλες μπίζνες. Στην πραγματικότητα, οι ΗΠΑ και η Ευρώπη επιδίδονται σε μια κούρσα ανταγωνισμού σχετικά με το ποιος θα δώσει τα περισσότερα στις μεγάλες εταιρίες και τράπεζες. Έτσι εξηγείται η πρόσφατη δήλωση του Αμερικανού υπουργού οικονομικών, περί ανάπτυξης μέσω της κατανάλωσης, με την οποία εμμέσως επέκρινε τις πολιτικές λιτότητας στην Ευρώπη, και η αναμενόμενη αντίδραση Σόϊμπλε, καθώς οι ΗΠΑ που στηρίζονται σε μεγάλο βαθμό στην καταναλωτική ισχύ, δεν θέλουν να βάλουν χέρι προς το παρόν στα εργασιακά και τους μισθούς. Βλέπουν ότι η Ευρώπη προχωράει με ταχύτατους ρυθμούς στην αποδόμηση του κράτους πρόνοιας και την διάλυση των εργασιακών, που σημαίνει ότι γρήγορα θα γίνει πιο “ελκυστική”, ακόμα και για μεγάλες εταιρίες που εδρεύουν στο έδαφός τους.

Είναι επίσης χαρακτηριστική η διγλωσσία των μεγαλύτερων ΜΜΕ, ακόμα και στην Ελλάδα, όσον αφορά το δίδυμο Μέρκελ-Σόϊμπλε, καθώς, από τη μια παρουσιάζεται ως ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα Γερμανικής αδιαλλαξίας, που επιμένει στις καταστροφικές πολιτικές λιτότητας και περικοπών και βάζει σε κίνδυνο την συνοχή, ή ακόμα και την ίδια την επιβίωση της ευρωζώνης, με αποφάσεις όπως αυτές για το κούρεμα των καταθέσεων στην Κύπρο, και από την άλλη αρχίζει να διαδίδεται μια άλλη εικόνα, αυτή που τους παρουσιάζει περίπου ως πρωτεργάτες της κάθαρσης ενάντια στους «αμαρτωλούς» φορολογικούς παραδείσους και όχι μόνο. Ίσως αυτό να δίνει μια εξήγηση για τα υψηλά τους ποσοστά στις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, αν πιστέψουμε βέβαια σ’αυτές.

Συνοψίζοντας, θα λέγαμε ότι, για να εδραιώσουν την νεοφιλελεύθερη Ευρωπαϊκή οικονομική αυτοκρατορία, οι Γερμανοί ολιγάρχες προχωρούν σε ένα άλλο “κούρεμα” πολλαπλών διαστάσεων σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Προχωρούν σε μια βίαιη κατακρήμνιση των μισθών και συντάξεων προσπαθώντας να τα ισοσταθμίσουν, σε πρώτη φάση, με αυτά των χωρών του πρώην ανατολικού μπλοκ. Ομοσπονδιοποίηση όμως σημαίνει, ότι οι ίδιες πολιτικές θα εφαρμοστούν καθολικά, οριστικά και πολύ σύντομα, σε βάρος και των ίδιων των Γερμανών πολιτών και εργαζομένων.