Με αφορμή το σημερινό δημοσίευμα του Spiegel” με τίτλο: «Σας χρωστάμε 162 δις, αλλά σας γράφουμε στις «λίστες» μας

Το κωμικό θα είναι τα χρωστούμενα της Γερμανίας να….τα απαιτήσουν οι ίδιοι οι Γερμανοί, για λογαριασμό μας, αφού επί 4 χρόνια που η Ελλάδα δεινοπαθεί, οι έλληνες αρμόδιοι φοβούνται –ή κάτι άλλο;-να τα ζητήσουν!
Όσο για τις θεωρίες συνωμοσιολογίας, που κατηγορούνται ότι δήθεν τις ενστερνίζονται όλοι όσοι διαφωνούν με τα μνημόνια κλπ, αυτά δηλαδή που αλύπητα εφαρμόζονται επί 4 χρόνια και αφανίζουν και εξαθλιώνουν την Ελλάδα, να υπενθυμίσω για την ιστορία ότι πριν από τους «συνωμότες» οι διαφωνούντες χαρακτηρίζονταν ως «λαϊκιστές», ως «άτομα που δεν ήξεραν τι λένε», που «δεν καταλάβαιναν», ακόμη και που ήταν «εχθροί του ΄Έθνους».

Στην αρχή, ομολογώ ότι δεν ήμουν ιδιαίτερα ευτυχής με το εντελώς ασχολίαστο των απόψεών μου, που οπωσδήποτε ήταν μη κατευθυνόμενες, και που οπωσδήποτε στο παρελθόν έχαιραν κάποιας προσοχής. Όταν, ωστόσο, στην πορεία του ελληνικού δράματος, παρέμειναν ασχολίαστες ανάλογες απόψεις των Dominique Strauss Kahn, Paul Krugman κλπ.,κλπ., αλλά και κυρίως του κατεξοχήν αρμόδιου για τα «προγράμματα θανάτου του ΔΝΤ» του επικεφαλής μακροοικονομολόγου του Olivier Blanchard –που μάλιστα εμμέσως κατηγορήθηκε ότι ο ίδιος έκανε λάθος διαπιστώνοντας και ομολογώντας το τραγικό λάθος του ελληνικού προγράμματος!!!- και όταν ακόμη εντελώς πρόσφατα ο γνωστός Έλληνας οικονομολόγος του Ινστιτούτου Οικονομικών Levy, Δημήτρης Παπαδημητρίου δηλώνει ακριβώς ότι υποστήριξα από την πρώτη στιγμή της ελληνικής τραγωδίας, ότι δηλαδή «είμαστε σε αδιέξοδο και η ανάπτυξη είναι….όνειρο θερινής νυκτός», και δεν κουνιέται φύλλο, αλλά αντιθέτως, δεχόμαστε τη μια προσβολή ύστερα από την άλλη –βλ. τη διάλυση της σχεδόν τελειωμένης συγχώνευσης μεταξύ Εθνικής και Εurobank- λέω δυνατά για να το ακούσω εγώ η ίδια και να πάρω θάρρος «Θεέ μου, βοήθησε την κατακαϋμένη Ελλάδα!

Και να επανέλθω στα «δυσνόητα», που ωστόσο είναι απολύτως κατανοητά και για μη οικονομολόγους. Χάσαμε, πρόσφατα, μια ευκαιρία θεόπεμπτη: την αξιοποίηση της ομολογίας του πρώτου οικονομολόγου του ΔΝΤ Olivier Blanchard, ότι «το ΔΝΤ έκανε «λάθος», και «το λάθος αυτό μπορεί και να στοίχισε στην Ελλάδα ύφεση της τάξης του 200% μεγαλύτερης αυτής που είχε προγραμματιστεί». Δηλαδή, λάθος που κατέστρεψε την οικονομία μας. Σκέφθηκα, λοιπόν, αφελώς όπως απέδειξε η συνέχεια: «αυτό ήταν, τώρα θα ξεσηκωθούμε, τώρα θα ζητήσουμε κάποια ανταλλάγματα για τα δεινά μας, βέβαια τώρα το ελάχιστο που θα γίνει είναι η ριζική αλλαγή της τόσο καταστρεπτικής και λανθασμένης πολιτικής, που μας εξανέμισε. Αποδείχθηκε, όμως, και πάλι ότι είχα αδυναμία να προβλέψω, γιατί, απλώς ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΤΙΠΟΤΕ,και όχι μόνο, αλλά ο τρόπος που εκφράστηκε, από τους έλληνες αρμόδιους, αυτή η «έλλειψη αντιδράσεων», με έκανε σχεδόν να σκεφθώ ότι….δεν ομολογήθηκε επισήμως λάθος του ΔΝΤ, αλλά ότι εγώ το ονειρεύτηκα. Οπωσδήποτε, έσπευσα να γράψω ένα άρθρο στη γαλλική εφημερίδα Le Monde, με τίτλο «Το λάθος του ΔΝΤ: μια απαγορευμένη συζήτηση», και είχα την τύχη να μου το δημοσιεύσει αμέσως (12.03), και το σπουδαιότερο 775 αναγνώστες δήλωσαν μέχρι τώρα «ότι το άρθρο αξίζει να διαβαστεί». Θα έπρεπε, λοιπόν, καλώς εχόντων των πραγμάτων, να είμαι ικανοποιημένη για την ανταπόκριση του άρθρου μου σε μια από τις πιο γνωστές εφημερίδες της υφηλίου. Πως, όμως, να είμαι όταν η πατρίδα μου χάνεται, και ουδείς αρμόδιος διεκδικεί τα δίκαιά μας, ενώ το ΛΑΘΟΣ συνεχίζεται και μας οδεύει στο γκρεμό;

Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη