Πέφτουν οι μάσκες για την Κύπρο, οι υδρογονάνθρακες δεσμεύονται…

Αυξήσεις φόρων, μειώσεις μισθών, απολύσεις…

στο Δημόσιο, αποκρατικοποιήσεις και αξιοποίηση των μελλοντικών εσόδων από τους υδρογονάνθρακες για τη διασφάλιση της βιωσιμότητας του χρέους, προβλέπει το μνημόνιο της Κύπρου. Συγκεκριμένα, το μνημόνιο θέτει ως στόχο για την Κύπρο την εμφάνιση πρωτογενούς ελλείμματος έως 2,4% του ΑΕΠ το 2013, και κατ΄ επέκταση απαιτεί πρόσθετα μέτρα λιτότητας ύψους 351 εκατ. ευρώ ή 2,1% του ΑΕΠ.

Μεσοπρόθεσμος στόχος είναι η επίτευξη πρωτογενούς πλεονάσματος στο 4% του ΑΕΠ έως το 2017 και η διατήρησή του στα επίπεδα αυτά στη συνέχεια. Ιδιαίτερη σημασία έχει το γεγονός ότι το μνημόνιο της Κύπρου κάνει ειδική αναφορά στη διαχείριση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων της χώρας, προβλέποντας μάλιστα την καθιέρωση ενός θεσμικού πλαισίου για τη διαχείριση των πόρων αυτών και των εσόδων που θα αποφέρουν. Και μάλιστα, συνδέει τα έσοδα με το στόχο της βιωσιμότητας του χρέους, ενδεχομένως ανοίγοντας το δρόμο ώστε αυτά να χρησιμοποιηθούν στην αποπληρωμή των δανείων διάσωσης.

Το μνημόνιο στο κομμάτι της ενέργειας περιλαμβάνει τη δημιουργία ειδικού ταμείου στο οποίο θα κατευθύνονται και θα αξιοποιούνται όλα τα δημόσια έσοδα από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου. Για τον ίδιο τομέα προβλέπονται επίσης αποκρατικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών όπως η ΑΗΚ καθώς και η πλήρης συμμόρφωση με το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ (τρίτο ενεργειακό πακέτο).

Ο “οδικός χάρτης” για την εκμετάλλευση του αερίου (από ποιόν;)

Η αναμόρφωση της ενεργειακής αγοράς τη Κύπρου θα περιλαμβάνει ειδικότερα τρία βασικά σημεία:
Σχεδιασμός των υποδομών που απαιτούνται για την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου, λαμβανομένων υπόψη των αβεβαιοτήτων που υπάρχουν (επενδύσεις, κόστη, πρόβλεψη εσόδων). Η πρώτη φάση του σχεδίου αναμένεται να παρουσιαστεί στο τέλος του δεύτερου τριμήνου (δεύτερο τρίμηνο 2013).

Σχεδιασμός για το θεσμικό πλαίσιο και την οργάνωση της αγοράς ενέργειας και των εξαγωγών αερίου, με τρόπο ανοιχτό διαφανή και ανταγωνιστικό, λαμβανομένου υπόψη και του μεγέθους της αγοράς (δεύτερο τρίμηνο 2013).

Σχέδιο για τη θέσπιση πλαισίου διαχείρισης των αποθεμάτων υδρογονανθράκων περιλαμβανομένης και της δυνατότητας δημιουργίας ενός ταμείου στο οποίο θα καταλήγουν και θα διαχειρίζονται τα δημόσια έσοδα από την εκμετάλλευση του φυσικού αερίου (δεύτερο τρίμηνο 2013).
Η “νεο-αποικιοποίηση”

Η Κύπρος είναι στον δρόμο των αγωγών και γι’ αυτό θέλουν να την διαλύσουν και να την ελέγχουν απόλυτα .Την ίδια μοίρα έχουν επιφυλάξει για την Ελλάδα και το εργαλείο για να επιτευχθεί αυτό είναι η οικονομική χειραγώγηση.

Μπορεί κανείς να αντιληφθεί ότι οι συνεχόμενες “αποτυχίες” των πολιτικών ηγεσιών τόσο σε Ελλάδα όσο και σε Κύπρο, και η επιβίωση πέραν των τεσσάρων δεκαετιών ενός φαύλου συστήματος που καλλιέργησε τα χειρότερα ένστικτα των Ελλήνων, έχουν το αποτέλεσμά τους.

Ποιό είναι το αποτέλεσμα αυτό; Ουσιαστικά η επιβολή “κηδεμονίας” σε Ελλάδα και Κύπρο. Και όπως αποδεικνύεται από το μνημόνιο της Κύπρου, όχι μόνον οικονομικής αλλά και πολιτικής.

Γιατί τα έσοδα της Κύπρου από φυσικό αέριο, είναι δυνητικά ένας παράγοντας ανάπτυξης του νησιού και της εκκίνησης μίας οικονομικής εποχής σταθερότητας τόσο για την Κύπρο, όσο και για την Ελλάδα, εάν από αυτήν περνούσαν οι αγωγοί που μεταφέρουν τα ενεργειακά αποθέματα στην Ευρώπη.

Αντ’ αυτού όμως τα… έσοδα του φυσικού αερίου, θα δεσμευτούν προκειμένου να ξεχρεώνεται το δημόσιο χρέος της Κύπρου. Το δημόσιο χρέος το οποίο θα αυξάνεται συνεχώς λόγω του μνημονιακού δανεισμού. Επί της ουσίας δεν επιτρέπεται στην Κύπρο να λοξοκοιτάξει προς την οικονομική της ανεξαρτησία.

Γιατί; Μα γιατί το “νησί” αποτελεί έναν από τους σημαντικότερους γεωπολιτικά προορισμούς στον κόσμο. Ας το παραδεχθούμε, δεν είναι μόνον ο ορυκτός του πλούτος. Πρόκειται για το μεγαλύτερο αεροπλανοφόρο στην Ανατολική Μεσόγειο.

Το ΔΝΤ αυτή την στιγμή με την σύμπραξη της ΕΚΤ, που σημαίνει αγαστή συνεργασία Βρυξελλών και Ουάσιγκτον επί της ουσίας επαναποικοιοποιεί το νησί. Και το κάνει δίχως να προσπαθεί να το κρύψει. Οι μέθοδοι της αποικιοκρατίας στην Αφρική, έρχονται να χρησιμοποιηθούν σε Ευρωπαϊκό έδαφος. Οι φυσικοί πόροι και η γεωστρατηγική σημασία του νησιού θα χρησιμοποιηθούν κατά το δοκούν από τους “δανειστές”.

Και η Ρωσία;

Σχετικά με την στάση της Ρωσίας θα πρέπει να επισημάνει κανείς ότι η Τουρκία είναι μείζων εμπορικός εταίρος της Ρωσίας ,από τους πρώτους τουριστικούς προορισμούς των Ρώσων (αφού εμείς εξακολουθούμε κατ’ εντολή των Βρυξελλών να μην καταργούμε την visa), πρόκειται να κατασκευάσει πυρηνικό εργοστάσιο στη Μερσίνα, ο Πούτιν δήλωσε ότι Τουρκία και Ρωσία έχουν τον ίδιο σκοπό για την Συρία αλλά δεν συμφωνούν για τον τρόπο επίτευξής του κλπ κλπ. Είναι επίσης σαφές ότι η Ρωσία δεν πρόκειται να εμπλακεί σε περιπέτειες για τις καταθέσεις στην Κύπρο, ούτε να δώσει χρήματα και βοήθεια σε μια χώρα της Ευρωζώνης, δηλαδή στις Βρυξέλλες. Ωστόσο, ρωσικά αεροπλανοφόρα είναι ήδη στ’ ανοικτά της Κύπρου. Η Ρωσία έχει ζωτικά στρατηγικά συμφέροντα στην περιοχή που έχουν να κάνουν 1) με την δημιουργία βάσεων ή διευκολύνσεων, 2) με την μεταφορά πετρελαίου και φυσικού αερίου μέσω αγωγών που αντιτίθενται σε ανάλογα δικά της σχέδια.

Μπορεί όμως να εξασφαλίσει όλα αυτά, συνομιλώντας απευθείας με Τουρκία ή Βρυξέλλες, χωρίς να έχει ανάγκη για απευθείας διαπραγματεύσεις με την Κυπριακή κυβέρνηση.

Τι σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι η Κυβέρνηση του κράτους της Κύπρου, επί της ουσίας μεταβάλλεται σε ότι ακριβώς είναι η τουρκοκυπριακή διακυβέρνηση για τους Τούρκους. Μια εκτελεστική εξουσία, που κατ’ όνομα μόνο παίρνει “αποφάσεις”. Αλλά εδώ θα πρέπει να δούμε και το γιατί. Μα γιατί οι κυβερνήσεις της απέτυχαν να διατηρήσουν την ανεξαρτησία της.

Ας μην τρέφει κανείς ψευδαισθήσεις. Οι Κύπριοι αλλά και οι Ελλαδίτες, ως κράτη, ως κυβερνήσεις δεν έχουν πλέον την δυνατότητα να λειτουργούν ως ανεξάρτητα κράτη.

Όσες “εξουσίες” δεν είχαν παραχωρήσει μέσω της εισχώρησής τους στην ΕΕ, φρόντισαν να τις πάρουν κάποιοι μόνοι τους, μέσω της οικονομικής υπερχρέωσης των δύο κρατών.

Αντί όμως να θυμώνουμε με αυτούς που κοιτούν τα δικά τους συμφέροντα, μήπως θα έπρεπε τελικά να αναζητήσουμε τις ευθύνες σε αυτούς που πραγματικά τις φέρουν; Και δεν εννοούμε μόνον στον λαό για τις χαζές επιλογές του, αλλά και στον πολιτικό κόσμο, που τουλάχιστον στην Ελλάδα, φροντίζει για την ατιμωρησία. Κανείς πρωθυπουργός δεν έχει βρεθεί ακόμη υπόλογος για την διαχείρισή του.