Η κοινωνική απομόνωση αυξάνει τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου των ηλικιωμένων

χρόνια, ακόμα κι αν δεν τους πειράζει η μοναξιά τους, σε σχέση με τους ηλικιωμένους που δεν ζουν απομονωμένοι, αλλά έχουν πλούσια κοινωνική ζωή, σύμφωνα με νέα βρετανική επιστημονική έρευνα.

Οι πιο απομονωμένοι κοινωνικά έχουν κατά 26% αυξημένο κίνδυνο πρόωρου θανάτου σε σχέση με τους κοινωνικά δικτυωμένους. Αυτό, μεταξύ άλλων, σύμφωνα με τους ερευνητές, οφείλεται στο ότι όταν ένας ηλικιωμένος ζει απομονωμένος, δεν έχει κάποιον να φροντίσει για τη σωστή διατροφή του, για να πάρει το φάρμακο του ή για να τον βοηθήσει σε μια επείγουσα περίπτωση. Γι’ αυτό, όπως συνιστούν οι επιστήμονες, ακόμα και όσοι άνθρωποι ζουν μόνοι τους στην τρίτη ηλικία, αλλά καθόλου δεν τους πειράζει, με άλλα λόγια ευχαριστιούνται τη μοναξιά τους, πρέπει να έχουν περιοδική επαφή με κάποιους ανθρώπους, που θα συμβουλεύουν και θα υποστηρίζουν τον ηλικιωμένο.

Η μελέτη δείχνει ότι η συναισθηματική-υποκειμενική μοναξιά (ένα αίσθημα απογοήτευσης από τις κοινωνικές σχέσεις και μια δυσκολία επικοινωνίας με τους άλλους) αυξάνει τον κίνδυνο θανάτου για τους ηλικιωμένους, όμως οι συνέπειες της αντικειμενικής κοινωνικής απομόνωσης φαίνεται να είναι ακόμα πιο επικίνδυνες, Το βασικό συμπέρασμα των ερευνητών είναι ότι η κοινωνική απομόνωση δρα ανεξάρτητα από την μοναξιά ως παράγων κινδύνου, που υποσκάπτει ακόμα πιο πολύ την υγεία και τελικά μπορεί να οδηγήσει σε πρόωρο θάνατο.

Οι ερευνητές συνιστούν πρωτοβουλίες, ώστε να καταπολεμηθεί η κοινωνική απομόνωση. Όπως αναφέρουν, η ενθάρρυνση των κοινωνικών σχέσεων και επαφών, δηλαδή η καταπολέμηση της κοινωνικής απομόνωσης, μπορεί να αυξήσει το προσδόκιμο ζωής ακόμα περισσότερο από ό,τι η καταπολέμηση της μοναξιάς ως συναισθήματος.

Οι ερευνητές του Τμήματος Επιδημιολογίας και Δημόσιας Υγείας του University College του Λονδίνου, με επικεφαλής τον Άντριου Στεπτόου και με τη συμμετοχή του Παναγιώτη Δημακάκου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με το BBC και το «Nature», μελέτησαν 6.500 άνδρες και γυναίκες ηλικίας άνω των 52 ετών. Οι επιστήμονες αξιολόγησαν, για μια χρονική περίοδο επτά ετών, τον κίνδυνο θανάτου αυτών των ατόμων σε σχέση με την ψυχική κατάστασή τους και τις συνθήκες ζωής τους.

Η περιορισμένη επαφή κάποιου με την οικογένειά του, με φίλους, με τη γειτονιά, με διάφορες οργανώσεις και γενικότερα με την κοινωνία, θεωρείται κοινωνική απομόνωση και σχετίζεται, αλλά δεν ταυτίζεται με τη μοναξιά. Σύμφωνα με την μελέτη, το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας υπάρχει σε αυτούς που ταυτόχρονα βιώνουν μοναξιά και κοινωνική απομόνωση.

Η έρευνα έδειξε ότι τόσο το πιο υποκειμενικό αίσθημα της μοναξιάς, όσο και η πιο αντικειμενική κατάσταση της κοινωνικής απομόνωσης αυξάνουν τον κίνδυνο πρόωρου θανάτου. Όμως, ενώ η σχέση μεταξύ μοναξιάς και πρόωρου θανάτου αφορά κατά βάση όσους ανθρώπους έχουν σωματικά ή ψυχικά προβλήματα, στην περίπτωση της κοινωνικής απομόνωσης αυξάνει ο κίνδυνος πρόωρου θανάτου ανεξάρτητα από την σωματική και ψυχική υγεία κάποιου.

Πηγή: ΑΜΠΕ