Oι σεισμολόγοι είχαν προειδοποιήσει μερικούς μήνες νωρίτερα. Η Πολιτεία μάλλον τους αγνόησε και οι τοπικές Αρχές, μπερδεμένες για την αξιοπιστία τους, δεν υπολόγισαν εγκαίρως το κακό που θα ερχόταν…
Στις 26 Μαρτίου του 1993, έξι διαδοχικές σεισμικές δονήσεις «κομματιάζουν» τον Πύργο και «ραγίζουν» τις καρδιές μας. Ο εγκέλαδος, σε ένα πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της εποχής «χορό» από ρίχτερ, καταστρέφει στην πόλη, γκρεμίζει τα παλιά σπίτια της και αφήνει άστεγους χιλιάδες συμπατριώτες μας. Πανικός και φόβος αποτελούν τα κυρίαρχα συναισθήματα και οι επιφυλάξεις των επιστημόνων για την εξέλιξη του φαινομένου, οδηγούν τους κατοίκους σε μαζική έξοδο.
Η πρωτεύουσα του νομού πολύ γρήγορα ερημώνει. Και όσοι μένουν γιατί δεν μπορούν να φύγουν εγκαταλείπουν ουσιαστικά τα σπίτια τους, μη γνωρίζοντας πόσα και ποια από αυτά είναι πλέον ασφαλή. Μια ηλικιωμένη νεκρή και δεκαέξι τραυματίες καταγράφονται στον θλιβερό απολογισμό των σεισμών .Το παλιό κτίριο του Νοσοκομείου δείχνει έτοιμο να καταρρεύσει. Και έμεινε έτσι σχεδόν μέχρι τις μέρες μας…
Δημόσια κτίρια είναι ανενεργά για μεγάλο χρονικό διάστημα, αρκετά σχολεία κρίνονται ακατάλ- ληλα και τα μαθήματα τις πρώτες μέρες θα διακοπούν, μεγάλες και ιστορικές εκκλησίες θα κλείσουν. Η αγορά της πόλης βιώνει δύσκολες στιγμές που μόνο με την περίοδο της κρίσης μπορούν να συγκριθούν έμποροι και επαγγελματίες αναζητούν εναγωνίως τις επιτροπές για την άμεση εκτίμηση των ζημιών στα εμπορεύματά τους, ενώ η κίνηση θυμίζει «νεκρή περίοδο…».
Η εφαρμογή του σχεδίου «ΞΕΝΟΚΡΑΤΗΣ» κρίνεται επιβεβλημένη, οι πρώτες σκηνές και οι κουβέρτες που καταφθάνουν δίνουν πρόχειρη στεγαστική λύση και αργότερα οι καταυλισμοί λυομένων γίνονται σημείο αναφορά για τους σεισμόπληκτους για πάρα πολύ καιρό! Οι συνέπειες και τα προβλήματα δίνουν ένα ακόμη «χτύπημα» στην πληγωμένη πόλη.
Η αντίδραση του κράτους έγινε χωρίς καθυστέρηση αλλά σε κάποιες περιπτώσεις δεν είχε τα ίδια ανάλογα αποτελέσματα. Η ασυνεννοησία όπως και η διαφωνία στον τρόπο και τη στρατηγική αντιμετώπιση των συνθηκών των σεισμόπληκτων υπήρξε «μελανό σημείο» στην πορεία της αποκατάστασης. Παραλλήλως οι «επιτήδειοι» άδραξαν την ευκαιρία σαν… έτοιμοι από καιρό για να «λεηλατήσουν» τις πιστώσεις για τη σωτηρία της πόλης.
Μελετητές, εργολάβοι, προμηθευτές και άλλοι, έκαναν «παρέλαση» πάνω από τα συντρίμμια και την… κακοδαιμονία μας. Είδαν να απλώνεται μπροστά τους το «εργοτάξιο» της ανασυγκρότησης! Είκοσι χρόνια μετά θα περίμενε κανείς πολλά να έχουν αλλάξει από εκείνη τη μέρα. Ο Πύργος να γίνει καλύτερος, πιο όμορφος, περισσότερο ελκυστικός και σίγουρα πολύ πιο βελτιωμένος ακολουθώντας το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Καλαμάτας.
Δυστυχώς, ακόμη και άλλα είκοσι χρόνια να περάσουν η ίδια η πόλη θα μας δείχνει ότι ελάχιστα πράγματα καταφέραμε να κάνουμε. Και να χάσουμε έτσι σε όλο τούτο το χρονικό διάστημα, τη δυνατότητα μιας νέας οργανωμένης ποιοτικής και σύγχρονης οικιστικής ανασυγκρότησης… Πού βρίσκεται άραγε το ρυμοτομικό σχέδιο; Ποιες αλλαγές έγιναν και σε ποια σημεία για την πολεοδόμηση ή την ανοικοδόμηση των κτιρίων;
Ποιο «νοικοκύρεμα» υπήρξε στην πλειάδα των νέων κατασκευών που ξεφύτρωσαν άναρχα και αποκρουστικά ανάμεσά μας και πάνω σε ποιες προϋποθέσεις και προοπτικές ανάπτυξης προχώρησε το σχέδιο ανασύστασης αυτής της πόλης; Και πού είναι οι κοινόχρηστοι χώροι, οι δίοδοι, τα πάρκα, οι πλατείες, οι διανοίξεις οδών και εν τέλει οι σύγχρονες δομές της;
Αναμφιβόλως κάποιες από τις «πληγές» δεν έχουν κλείσει οριστικά. Και κάποιες άλλες δεν πρόκειται στη θύμησή μας να κλείσουν ποτέ… Τουλάχιστον υπάρχει η αίσθηση ότι έγιναν σπίτια γερά. Μέσα στα οποία οι οικογένειες του Πύργου βρήκαν και πάλι τους κανονικούς ρυθμούς της ζωής τους.
Use Facebook to Comment on this Post