ΑΙΣΘΗΜΑ

μία ιδιότητα ενός εξωτερικού ή εσωτερικού αντικειμένου μετουσιώνεται σε μία βίωση. Από εδώ προέρχονται και οι όροι αισθητοτητα καιαισθητοποίηση. Στην καθημερινότητα, τα αισθήματα πολλές φορές συγχέονται με την αντίληψη, την παράσταση, τις συγκινήσεις και τα συναισθήματα.

Από τους Αρχαίους Έλληνες ο Αριστοτέλης ήταν εκείνος που ιδιαιτέρως είχε ασχοληθεί με τα αισθήματα. Στην Αγία Γραφή, ο όρος nephesh (=ψυχή) δηλώνει τη σωματική έδρα των ποικίλων αισθημάτων. Οι Πατέρες τής Εκκλησίας, ενώ γνωρίζουν καλώς και κάνουν δαψιλή χρήση όλων των αισθημάτων τού ανθρώπου, ασχολούνται θεολογικώς, ανθρωπολογικώς, ηθικώς, ποιμαντικώς και πνευματικώς περισσότερο με τις αισθήσεις που συνιστούν την αιτία τους.

Ο επιστημονικός ορισμός τού αισθήματος επιχειρήθηκε για πρώτη φορά από τον W.Wundt (1832-1920), ο οποίος εκλάμβανε τα αισθήματα ως καταστάσεις τής συνείδησης που προκαλούνται μέσω των αισθητηρίων οργάνων από την επίδραση των εξωτερικών φαινομένων. Ωστόσο, ορισμένα ερεθίσματα από το περιβάλλον προκαλούν μόνο αντανακλαστικές αντιδράσεις και όχι κατά κυριολεξία αισθήματα. Το ζήτημα περιπλέκεται, γιατί δεν μπορεί να απαντηθεί με ακρίβεια μέχρι ποιου επιπέδου ζώντων οργανισμών συναντάμε αποκλειστικώς αντανακλαστικές δραστηριότητες ή αισθήματα που προϋποθέτουν συνείδηση. Μάλιστα δε, ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται, και κατά το ποιόν και το ποσόν, διαφορετικώς τα ποικίλα ερεθίσματα του περιβάλλοντός του από ό, τι λ.χ. ορισμένα ζώα. Επομένως, ελάχιστο μέρος τού φυσικού κόσμου μάς γίνεται αισθητό.

Αργότερα, οι Γερμανοί Αντικειμενιστές αντικατέστησαν τον όρο αίσθημα με τον όρο υποδοχή. Σύμφωνα με τον Ernst Mach (1848-1916), αίσθημα θεωρείται ακόμη και η στοιχειωδέστερη δραστηριοποίηση των υποδεκτικών οργάνων, ανεξαρτήτως τού αν το φαινόμενο αυτό λαμβάνει χώρα συνειδητώς ή ασυνειδήτως.

Κατά τον γνωστό Γάλλο ψυχολόγο Henri Louis Charles Piéron (1881-1964), το αίσθημα είναι μία νοητική θεωρητικώς αφαίρεση. Το καθαρό per se αίσθημα δεν υπάρχει· αυτό μόνο που παρατηρούμε, είναι αντιληπτικές συμπεριφορές. Γιατί από τη στιγμή που ερχόμαστε σε επαφή με τα αντικείμενα του εξωτερικού και εσωτερικού μας κόσμου, από τη στιγμή δηλ. που αποχτούμε εμπειρίες αυτών των αντικειμένων, παύουμε να αισθανόμαστε και μπορούμε μόνο να αντιλαμβανόμαστε.

Τα τελειοποιημένα σήμερα μέσα τής έρευνας (ηλεκτρονικό μικροσκόπιο, μικροφυσιολογία) επιτρέπουν να προσδιοριστεί με μεγαλύτερη ακρίβεια η λεπτή δομή των συστημάτων υποδοχής και να προωθηθεί η ανάλυση του τρόπου λειτουργίας τους στα πιο ανόμοια είδη ζώων.

Η νευροφυσιολογική διαδικασία σχηματισμού τής αισθητηριακής αντίληψης ξεκινά από τον περιβαλλοντικό ερεθισμό τού αισθητηρίου οργάνου και, μέσω των κεντρομόλων νεύρων, φθάνει μέχρι τον εγκεφαλικό φλοιό, μετασχηματίζοντας ―δηλ. αλλάζοντας την ουσία των γαγγλιακών κυττάρων― τα ερεθίσματα σε διεγέρσεις, και αυτές πάλι σε αισθήματα. Έτσι, δεν αισθανόμαστε τους φυσικούς ερεθισμούς ή αυτήν την ίδια τη φυσική πραγματικότητα, αλλά τις (υποκειμενικές) εξωφυσικές (δηλ. ψυχικές) ιδιότητες, όπως τις επεξεργαζόμαστε δημιουργικώς μέσω τού προσωπικού μας μετασχηματισμού. Γι’ αυτό και δεν υπάρχουν δυο άνθρωποι στον κόσμο που να νιώθουν τα ίδια εντελώς αισθήματα από τα ίδια πράγματα.

Γνωρίσματα των αισθημάτων είναι η ποιότητα, η ένταση και η διάρκεια. Τα αισθήματα διακρίνονται ψυχολογικώς σε μυϊκά ή κιναισθητικά, στατικά, οργανικά, σεξουαλικά, ζωικά, οπτικά, ακουστικά, γευστικά, οσφρητικά, απτικά/δερμικά, θερμοκρασίας, πίεσης και πόνου. Ο Marcel Bernès διαιρεί τα αισθήματα σε παραστατικά και συγκινησιακά.

Στη διαταραχή μετατροπής ―μία συνήθης σωματόμορφη διαταραχή, που συνήθως οφείλεται σε ψυχικές συγκρούσεις (stress, ασυνείδητους ψυχολογικούς παράγοντες) ή ανάγκες― έχουμε ημιαναισθησία ή αισθητηριακή απώλεια.

Πηγή: romnios.gr