«Η χώρα μας διανύει τον χειρότερο εργασιακό «μεσαίωνα» με θύματα τους πολίτες…»

βιώνουν τον χειρότερο εργασιακό «Μεσαίωνα» ιδίως στον ιδιωτικό τομέα που η κατάσταση είναι και «νομίμως» ανεξέλεγκτη, με τους εργαζόμενους να είναι απροστάτευτοι μέσα σε μια εργασιακή «ζούγκλα» που αφαιρεί τα εργασιακά τους δικαιώματα και βρίσκονται αντιμέτωποι με την ακραία μορφή ανέχειας και εργασιακής εκμετάλλευσης. Το χάος που επικρατεί στην αγορά εργασίας-ανεργίας της χώρας μας αποτυπώνεται με ακρίβεια στην έκθεση του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας για το 2012. Η έκθεση καταγράφει 74.483 επιχειρήσεις που απασχολούν 261.353 εργαζόμενους οι οποίες προχώρησαν σε μειώσεις μισθών μεσοσταθμικά κατά 18,8%, μέσω επιχειρησιακών συμβάσεων και ατομικών συμβάσεων εργασίας. Παράλληλα, ραγδαία αύξηση παρουσιάζουν οι ελαστικές μορφές απασχόλησης, καθώς 84.490 συμβάσεις μετατράπηκαν μονομερώς από συμβάσεις αορίστου χρόνου σε μερικής απασχόλησης και εκ περιτροπής απασχόλησης, ενώ σχεδόν 6 στις 10 επιχειρήσεις καθυστερούν να πληρώσουν τα δεδουλευμένα. Η κατάσταση που διαμορφώνεται είναι έκρυθμη αφού έχουν «νομιμοποιηθεί» συμβάσεις ακόμα και της μιας ώρα με εξευτελιστικά μισθολόγια και έχουν καταστρατηγηθεί κεκτημένα δικαιώματα των εργαζομένων με το φόβητρο της απόλυσης. Είναι πλέον ολοφάνερο ότι με πρόσχημα την αύξηση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων, η Ελλάδα μετατρέπεται σε χώρα ειδικής οικονομικής ζώνης με μισθούς πείνας και με ότι αυτό συνεπάγεται για την εξαθλιωμένη ελληνική κοινωνία. Παρόλο που σε καμία χώρα μέχρι σήμερα δεν έχει αποδειχτεί ότι η αυθαίρετη και ασύδοτη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων έχει φέρει ανάπτυξη, ωστόσο το «πείραμα» για την δημιουργία φθηνών εργατικών χεριών χωρίς εργασιακά δικαιώματα συνεχίζεται, με τους πολίτες να έχουν εξαντλήσει κάθε όριο ανοχής και αντοχής.

Η αλλαγή πολιτικής πλεύσης είναι επιτακτικό κοινωνικό αίτημα. Δεν μπορεί να συνεχιστεί περαιτέρω ο εργασιακός «Μεσαίωνας» που έχει εγκατασταθεί στην χώρα μας. Δεν μπορεί να συνεχιστεί η ισοπέδωση των εργασιακών σχέσεων, των εργασιακών δικαιωμάτων και του βιοτικού επιπέδου των πολιτών. Πρέπει να διασφαλιστούν η κοινωνική δικαιοσύνη και η κοινωνική συνοχή. Η δημοσιονομική εξυγίανση και η αύξηση της ανταγωνιστικότητας πρέπει να συνδυαστούν με ένα «δίκτυ» κοινωνικής και εργατικής προστασίας. Μια χώρα με «φτωχούς» εργαζομένους των 586 ευρώ χωρίς εργασιακά δικαιώματα με συμβάσεις εκμετάλλευσης και εκατομμύρια ανέργους δεν μπορεί να οδηγηθεί στην ανάπτυξη. Αύξηση της ανταγωνιστικότητας και οικονομική πρόοδο δεν σημαίνουν «κινεζοποίηση» της χώρας και εξαθλίωση των πολιτών!

Με εκτίμηση