ΠΩΣ Ο ΚΑΡΝΑΒΑΛΟΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙ ΩΣ ΠΡΟΚΑΛΥΜΜΑ ΤΟΥ (ΑΣΧΗΜΟΥ) ΕΑΥΤΟΥ ΜΑΣ

Γράφει ο Δημήτρης Σωτηρόπουλος

ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΜΕ ΤΟΣΟ ΑΝΑΓΚΗ ΝΑ ΚΡΥΨΟΥΜΕ ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΑΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΜΑΣΚΕΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ;…

“Εσύ γράφε ό,τι θέλεις, αλλά εμείς πηγαίνουμε και θα πάμε στα Καρναβάλια”, μου είπε προ ημερών ένας παλιός φίλος, με αφορμή ένα από τα άρθρα για αυτές τις ημέρες παρακμής, ακολασίας και υποκρισίας που ζούμε, την πρώιμη περίοδο του Τριωδίου εξαιτίας των “καρναβαλιστών”.

Είναι, βλέπετε, χαρακτηριστικό γνώρισμα του εγωιστή αυτή η αντίδραση: Ακόμα κι αν ξέρει πως κάτι κάνει λάθος, δεν πρόκειται να το παραδεχτεί, γιατί τον εμποδίζει ο τεράστιος τοίχος που υψώνει το “εγώ” του.

Πώς όμως “ξεχνάει” κάποιος τα λάθη του; ΦΟΡΩΝΤΑΣ ΜΙΑ ΜΑΣΚΑ!!! Ακούγεται περίεργο, αλλά είναι η αλήθεια: Αναρωτήθηκε κανείς γιατί αυτή η μανία “μεταμφιέσεων” και προσωπείων, που καλύπτουν το πραγματικό πρόσωπο του καθενός μας;

Όχι, δεν είναι ούτε “η ανάγκη για διασκέδαση”, ούτε “το έθιμο”. Στον σύγχρονο κόσμο, η ύπαρξη Καρνάβαλων και Καρναβαλιστών ΣΥΓΚΑΛΥΠΤΕΙ τις ευθύνες μας ως άνθρωποι σε μια κοινωνία γεμάτη ανισότητες και αδικίες.

– Με τις μάσκες ξεχνάμε, πρώτα απ’όλα, την κακή πλευρά του εαυτού μας. Κρύβουμε τα λάθη, τις αδυναμίες, τα πάθη και τις αμφιβολίες μας.

– Επίσης, ως μασκαρεμένοι δικαιούμαστε (!!!) να προβαίνουμε σε κραιπάλες, αηδίες κι ένα σωρό ανάλογες καταστάσεις που υποβιβάζουν το ανθρώπινο είδος.

– Το κυριότερο: Αισθανόμαστε όιτ κοροϊδεύουμε ναι, αλλά ποιον άραγε; Τους γύρω μας; Τους εαυτούς μας; Την κοινωνία γενικότερα;

Όλα τα παραπάνω. Η μάσκα όμως, μας εμποδίζει να δούμε:

– Τον φτωχό συνάνθρωπό μας, που θα παρακαλούσε έστω το 1/100 των εκατομμυρίων που ξοδεύονται για τις καρναβαλικές χυδακιότητες, να διατεθούν προς ανακούφισή του.

– Τον άστεγο, που ξεχασμένος σε σκοτεινές γωνιές δεν έχει ούτε “στολή”, ούτε “μάσκα”, αλλά ζει και κοιμάται στην παγωνιά και την εγκατάλειψη.

– Τον απελπισμένο, που αφού φόρεσε όλες τις “μάσκες” της κοινωνίας και δεν ικανοποιήθηκε από καμία, ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει.

– Τον κοινωνικά απόμακρο, τα παιδιά που μεγαλώνουν μέσα σε σπιτικό αλλά ουσιαστικά χωρίς γονείς, τον έφηβο που ζει στη μοναξιά, το νέο άνεργο, τον οικογενειάρχη που ανάβει μαγκάλια για να ζεστάνει τα παιδιά του, τον ηλικιωμένο που του έκοψαν και την πενιχρή σύνταξη…

Θέλετε να συνεχίσουμε με ανάλογες περιπτώσεις; Ή θα ενοχληθούν τα πολυτελή προσωπεία που αγοράσαμε για τις Απόκριες;

Και όμως! Μπροστά σε όλη αυτή τη δυστυχία, εμείς εξακολουθούμε στον…χαβά μας! Να “ντυθούμε”, να γλεντήσουμε, να μεθύσουμε, να εκπορνευτούμε, να αλητέψουμε και τελικά τι; ΤΙ ΜΕΝΕΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ;;;

Τίποτα! ‘Ενα τεράστιο κενό! Που όμως ΘΑ ΓΕΜΙΖΕ, αν βοηθάγαμε έστω κάποιον που έχει ανάγκη τη βοήθειά μας!

Ζούμε, λένε, στην εποχή της λογικής και του ορθολογισμού. Αλήθεια, πόσο βάναυσα καταπατούνται αυτές οι έννοιες με τα γελοία μας μασκαρέματα; Πόσο χάνουν οι λέξεις το νόημά τους με τα “καρναβαλικά” μας δρώμενα;

Ας ξυπνήσουμε επιτέλους κι ας σοβαρευτούμε. Όχι, δεν μας φταίει μόνο το κράτος, ούτε τα κόμματα. Ούτε οι εύκολοι στόχοι, δηλαδή οι “παπάδες”. ΦΤΑΙΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ Ο ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ.

Το πρόσωπό μας, που όσα προσωπεία κι αν του βάλουμε, κάποια στιγμή θα αποκαλυφθεί. Και τότε θα δείξει σκοτεινό, απάνθρωπο και κουρασμένο. Τότε – όσο κι αν δεν μας αρέσει – ο “καθρέφτης” της ψυχής μας θα είναι αμείλικτος.

Αυτό θέλουμε;