Τρεις αυταπάτες τρία ζητούμενα και τρία ζητήματα ζητούν απαντήσεις

Το ΠΑΣΟΚ είναι σήμερα υπαρκτό στην κεντρική πολιτική σκηνή, όχι όμως το ίδιο και στην Κοινωνία…

Οι τρέχουσες θέσεις ορισμένων εκ των «επισήμων» στελεχών του, ουδεμία σχέση ή συσχέτιση παρουσιάζουν με τον αναγκαίο εκείνο μετασχηματισμό των ιδεών, ο οποίος επιβάλλεται από τα πράγματα. Από την πολυπλοκότητα δηλαδή των καιρών και των συνθηκών που αντιμετωπίζει η χώρα, σε συνθήκες μιας «πολύ-κρίσης», η οποία αφενός γεννά αφετέρου αυξάνει την αθλιότητα στη ζωή των ανθρώπων. Συνεπώς η «συμπεριφορά» αυτή, όταν κυριαρχεί, δεν επιτρέπει την αντιστροφή του κλίματος απέναντι στο ΠΑΣΟΚ.

Η αναγκαιότητα ύπαρξης ή όχι του ΠΑΣΟΚ δεν εδράζεται στους εκλογικούς συσχετισμούς όπως αυτοί προέκυψαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές. Εξάλλου το ευκταίο 13% δεν απέχει έτη φωτός από τα επίπεδα του 20-30%των δύο άλλων κομμάτων, όταν η κλίμακα των ποσοστών, όλων, κινείται σε πολύ κατώτερα επίπεδα του 40% ή του 50% της μεταπολιτευτικής περιόδου. Η αναγκαιότητα ύπαρξης του ΠΑΣΟΚ «πατάει» πάνω στην ανάγκη ύπαρξης του πολιτικού και του κοινωνικού χώρου που ο πολιτικός αυτός φορέας εξέφραζε επί δεκαετίες.

Επειδή όμως τα επίσημα «μορφώματα» ρητορικής –ορισμένων- περί μετεξέλιξης του πολιτικού φορέα, χρησιμοποιούν παλιούς και ξεπερασμένους όρους και επί της ουσίας υποκρύπτουν μία ακόμη μάχη νομής της κομματικής εξουσίας, καταλήγουν απλώς να δηλώνουν, χωρίς να διαμορφώνουν, μια διαφορετική πραγματικότητα, να θολώνουν και να εμποδίζουν τον παραγωγικό διάλογο, είτε στο εσωτερικό είτε στο δημόσιο πεδίο.

Σε αυτό το πλαίσιο το Συνέδριο αποκτά καθοριστικό ρόλο για την προοπτική του ΠΑΣΟΚ, καθώς έχει έρθει πια η ώρα…

…από τις τρεις αυταπάτες…

• Την αφηρημένη ρητορική περί αλλαγής, που εξακολουθεί να παράγει σύγχυση, καταλήγοντας στην παραμονή ή αναπαραγωγή των προσώπων εκείνων που με τρόπο επιτήδειο προσαρμόζονται στα πάντα υποστηρίζοντας τα πάντα με απώτερο και μοναδικό σκοπό τη διαχείριση μέρους της πολιτικής, κρατικής και κομματικής εξουσίας,
•Την επιχειρηματολογία περί «πολιτικών σωτηρίας» η οποία αναπτύχθηκε τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια και ιδιαίτερα κατά το πρώτο κρίσιμο 12μηνο της εφαρμογής του Μνημονίου και δεν έπεισε,
•Την “μοιρολατρική” λογική αντιμετώπισης των υφιστάμενων συσχετισμών δυνάμεων στο σημερινό παγκόσμιο ή ευρωπαϊκό πλαίσιο, το οποίο όμως αδυνατεί να αναχαιτίσει την κρίση και τελικά «παγιδεύει» την ανασυγκρότηση της Σοσιαλδημοκρατίας και της Κεντροαριστεράς σε μία φθοροποιό πορεία και σε ένα πλαίσιο υπερ-νεοφιλελευθερισμού

…να δώσουμε νέα αποφασιστική ιστορική απάντηση σε τρία ζητούμενα:

•Ένα σύγχρονο, ιδεολογικό και πολιτικό, Ευρωπαϊκό περίγραμμα.
•Ένα νέο προγραμματικό πλαίσιο, στον πυρήνα του οποίου θα βρίσκεται η πρόταση για εφαρμογή αποτελεσματικής δημοσιονομικής πολιτικής που αφενός να είναι δίκαιη και αφετέρου να έχει κοινωνικό και αναπτυξιακό προσανατολισμό, ώστε πράγματι να δημιουργεί συνθήκες για ανάκαμψη και βιώσιμη ανάπτυξη.
•Μία στρατηγική και τακτική που να υπηρετεί –με πραγματικό και όχι φαντασιακό τρόπο- την έξοδο της χώρας από την κρίση και να την οδηγεί στην σταθερότητα, με νόημα, στόχους και εγγυήσεις για την ζωή των πολιτών, των νέων …

…δεδομένου ότι αυτή χρειάζεται και για να αντιμετωπίσουμε, άμεσα και με τρόπο συγκεκριμένο, τρία μείζονα ζητήματα:

•Τη νέα συνάντηση και συνοχή των δυνάμεων, των ρευμάτων και των κινήσεων του κεντροαριστερού χώρου, που είτε βρίσκονται σήμερα εντός του ΠΑΣΟΚ και προτίθενται να παραμείνουν, είτε βρίσκονται ήδη εκτός ΠΑΣΟΚ, είτε είναι εντός τους ΠΑΣΟΚ αλλά φλερτάρουν με την ιδέα της αποχώρησης από αυτό, με στόχο την αναδημιουργία της ευρύτερης κεντροαριστερής προοδευτικής παράταξης.

•Την αναζωογόνηση της ικανότητας ανάπτυξης ιδεών και πολιτικών, παρεμβάσεων που να αφορούν την Κοινωνία, να διαπερνούν την Κοινωνία και να βρίσκουν έρεισμα και ανταπόκριση στην Κοινωνία.

•Την ανάπτυξη μίας δυναμικής για την αντιμετώπιση της κρίσης που να παράγεται και να στηρίζεται στην καθαρή πολιτική οριοθέτηση για το σήμερα και για τις ευθύνες του πρόσφατου παρελθόντος, και όχι μόνο. Προϋπόθεση είναι να αποφευχθούν επινοήσεις του τύπου: «το ΠΑΣΟΚ θα έχει αύξηση ποσοστών εάν κερδίσει μεγάλο μέρος από το μνημονιακό χώρο», που το εγκλωβίζουν στα σύνδρομα των εκλογικών ποσοστών, να περιορισθούν τέτοιες σκοπιμότητες που τελικά ακυρώνουν τη δύναμη μίας νέας και πραγματικής πολιτικής.

Εάν το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν κατορθώσει, με τρόπο αποφασιστικό, να σκιαγραφήσει τη νέα πορεία των δυνάμεων της δημοκρατίας και της προόδου τότε η δυσπιστία απέναντί του θα μεγαλώνει, η ύπαρξή του θα παραμένει υπό μόνιμη αμφισβήτηση και η προοπτική του χωρίς ελπίδα.

Ο Σπύρος Παπασπύρος εχει διατελέσει πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ