Πόσες ακόμη αυτοκτονίες;

Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι ο αριθμός των αυτοκτονιών στη χώρα μας έχει αυξηθεί κατακόρυφα από τότε η «ευδαιμονούσα» Ελλάδα πέρασε το κατώφλι της οικονομικής κρίσης και μετά του στραγγαλιστικού Μνημονίου…

Αν στις αυτοκτονίες προσμετρήσουμε και τις απόπειρες, που ευτυχώς δεν κατέληξαν σε θάνατο, τότε ο αριθμός αυτός διογκώνεται υπερβολικά. Σήμερα π.χ. ένας άνθρωπος πήδηξε στο κενό από πεζογέφυρα, στο σταθμό της Νερατζιώτισσας και μια κοπέλα χθες βράδυ βούτηξε στα παγωμένα νερά του Θερμαϊκού. Ευτυχώς και οι δύο ζουν.

Μπορεί η αυτοκτονία στο Σύνταγμα του 77χρονου συνταξιούχου φαρμακοποιού, Δημήτρη Χριστούλα, να είχε συγκλονίσει όλη την Ελλάδα, τίποτε όμως ουσιαστικό δεν έγινε προς την κατεύθυνση της εξάλειψης κάποιων από τις αιτίες, αυτές που σχετίζονται με την οικονομική κρίση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Η απελπισία, η ανέχεια, η έλλειψη προσδοκιών, το αίσθημα της αποτυχίας, το οικονομικό, εργασιακό και κοινωνικό αδιέξοδο «σπρώχνουν συμπολίτες μας στο γκρεμό», που δεν βρίσκουν εδώ και πολύ καιρό λύση στα προβλήματά τους. Για κάποιους η επιλογή μιας τέτοιας «λύσης» εντάσσεται μόνο στο πλαίσιο της ψυχοπαθολογίας αγνοώντας τη ραγδαία αύξηση και το κοινωνικό υπόβαθρο. Δεν υποστηρίζουμε ότι η οικονομική κρίση και τα αδιέξοδα που έχει προκαλέσει ευθύνονται αποκλειστικά για τον μεγάλο αριθμό των αυτοκτονιών, αλλά σίγουρα έχουν συμβάλλει.

Μια κοινωνία που δεν έχει όραμα και συνοχή φτάνει στα άκρα. Και δυστυχώς μια ακραία και αυτοκαταστροφική πράξη είναι αυτοκτονία. Χρειάζεται να ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι η απουσία κοινωνικής στήριξης μέσα από δομές και θεσμούς που κονιορτοποιούνται λόγω κρίσης, απομονώνει ευπαθείς κοινωνικά ομάδες και ευάλωτα άτομα.

Ένα από τα μεγάλα στοιχήματα λοιπών των σημερινών και αυριανών κυβερνώντων είναι η δημιουργία οράματος που θα ανάψει το φως στο προσωπικό τούνελ πολλών ανθρώπων και στην κοινωνία ολόκληρη.