Πολιτικός στρουθοκαμηλισμός, βία και τρομοκρατία

του Ανδρέα Τσώκου*

Η πρόσφατη εμπρηστική επίθεση στις εγκαταστάσεις της εταιρείας «ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΧΡΥΣΟΣ» στη Χαλκιδική, οι επιθέσεις σε πολιτικά γραφεία και οικίες, η….
πρωτοφανής ένοπλη επίθεση εναντίων των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και το θέμα με τις συλλήψεις των 4 μετά τη ληστεία στο Βελβεντό της Κοζάνης, έφερε ξανά στο προσκήνιο, το ζήτημα της τρομοκρατίας, αλλά και του τρόπου λειτουργίας του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Η δημοκρατία μας έχει γαλουχηθεί να μην τρομοκρατείται από τέτοιες ενέργειες, πληρώνοντας ακριβά το τίμημα, όπως με τη ζωή του Παύλου Μπακογιάννη και του αδικοχαμένου Θάνου Αξαρλιάν. Αμφιβολίες υφίστανται όμως στο κατά πόσο το σύνολο του πολιτικού κόσμου έχει βγει σοφότερο από τον μακροχρόνιο αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Δυστυχώς, μία μερίδα του, επιμένει να κινείται στη σφαίρα της συνομωσιολογίας ή των ασθενών αντιδράσεων, επιλέγοντας την τακτική του πολιτικού στρουθοκαμηλισμού, απέναντι στα γεγονότα που δε θίγουν άμεσα τους ίδιους.

Γιατί δεν μπορεί να χαρακτηριστεί διαφορετικά, η τακτική της σκόπιμης υποβάθμισης γεγονότων όπως αυτά που έχουν λάβει χώρα τον τελευταίο καιρό, ενώ παράλληλα χαρακτηρίζεται ως «καθεστωτική» η προσπάθεια επιβολής του νόμου και λήξης των διαφόρων καταλήψεων σε δημόσια κτίρια. Στις συγκροτημένες δημοκρατίες, όλες οι φωνές έχουν θέση, αλλά μέσα από το πλαίσιο νόμων και κανόνων που είναι καθολικά αποδεκτοί.

Αν η ποιότητα της δημοκρατίας κρίνεται από την ελευθερία έκφρασης και την αντιμετώπιση που τυγχάνουν οι μειοψηφίες, η ύπαρξη της ίδιας της δημοκρατίας συνίσταται στο πως οι μειοψηφίες αυτές διαχειρίζονται την ελευθερία αυτή έναντι της κοινωνικής πλειοψηφίας. Ειδικά, η «αναβάπτιση» της βίας σε «μορφή αντίδρασης», στο πλαίσιο της όποιας πολιτικής σκοπιμότητας, αποτελεί πυριτιδαποθήκη για το αξιακό μας σύστημα. Διαμορφώνει το πλαίσιο για τη δημιουργία μίας «a la carte» δημοκρατίας, που η κάθε μειοψηφία θα νομιμοποιεί αυθαίρετα τα μέσα δράσης της και οι ενέργειες θα ερμηνεύονται με βάση την πολιτική τους σκοπιμότητα και όχι την κοινωνική τους ηθική.

Πολύ εύγλωττα ο Τόμας Τζέφερσον είχε τονίσει πως «σε ότι αφορά τον τρόπο, πήγαινε με το ρεύμα, αλλά σε ότι αφορά τις αρχές μείνε ακλόνητος σαν βράχος», θέλοντας να αναδείξει πως ακόμα και σε περιπτώσεις θεμελιωδών διαφοροποιήσεων, η αντιμετώπιση τους πρέπει να γίνεται με κανόνες κοινωνικής ηθικής. Οι νέοι άνθρωποι πρέπει και μπορούν να αποτελέσουν φορείς μίας νέας φιλοσοφίας για την έξοδο της χώρας από την οικονομική, κοινωνική και πολιτιστική κρίση, που οι στρεβλές νοοτροπίες των παρελθόντων ετών μας οδήγησαν. Στην προσπάθεια αυτή, δεν μπορούν να υπάρχουν δικαιολογίες, αφορμές και πολιτικοί ακροβατισμοί. Στην προσπάθεια αυτή, πρέπει να απομονωθεί κάθε μορφή βίας από όπου κι αν προέρχεται, διότι η βία δεν έχει χρώμα!