Πολλαπλασιαστής απάτης

«Εμείς πρώτοι θέσαμε το θέμα της διόρθωσης του λάθους με έναν μη δημαγωγικό και δημιουργικό τρόπο και ήρθε σήμερα ο κ. Τσίπρας, 24 ώρες μετά, και κομίζει γλαύκα στην Αθήνα». Η δήλωση έγινε από τον Στουρνάρα στις…

12 Φλεβάρη και είναι γελοία, τύποις και ουσία. Τύποις, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνα μήνα που έχει κάνει σημαία του το ζήτημα του «λάθους του ΔΝΤ», επομένως δεν μίλησε με καθυστέρηση 24 ωρών. Ουσία, γιατί ο Στουρνάρας κανένα θέμα δεν έθεσε επισήμως στις Βρυξέλλες. Τον κάρφωσε, άθελά του μάλλον, ο νέος πρόεδρος του Eurogroup Γερούν Ντέισελμπλουμ, ο οποίος δήλωσε, απαντώντας σε ερώτηση έλληνα ανταποκριτή, ότι «η συζήτηση για τους δημοσιονομικούς πολλαπλασιαστές περιορίστηκε σε ένα γενικό θεωρητικό και ακαδημαϊκό επίπεδο»!

Η κυβερνητική προπαγάνδα, βέβαια, προκειμένου ν’ αδειάσει τον ΣΥΡΙΖΑ, βάλθηκε να πείσει τον ελληνικό λαό, ότι ο Στουρνάρας άρχισε στις Βρυξέλλες να δίνει τη μάχη! Ο ίδιος ο Στουρνάρας, όμως, όταν είχαν αρχίσει να έρχονται η μία μετά την άλλη οι «αυτοκριτικές» δηλώσεις στελεχών του ΔΝΤ και ο ΣΥΡΙΖΑ να ανακινεί το θέμα, είχε δηλώσει στα «Νέα»: «Το λάθος έχει ήδη ληφθεί υπόψη στο πρόγραμμα. Οταν η ύφεση είναι μεγαλύτερη, θα μπορού-με να αναπροσαρμόζουμε τον στόχο του ελλείμματος. Αυτό έγινε άλλωστε ήδη και το 2012, όταν το πρωτογενές έλλειμμα προβλεπόταν να κλείσει στο 1% του ΑΕΠ αλλά τελικά, λόγω μεγαλύτερης ύφεσης, έφτασε στο 1,5% του ΑΕΠ και οι εταίροι μας το έκαναν δεκτό. Επιπλέον, αυτό το γεγονός, της μεγαλύτερης ύφεσης, είναι που οδήγησε τους εταίρους μας στην απόφαση για περαιτέρω μείωση του χρέους» (εννοεί την επαναγορά ομολόγων). Η δήλωση έγινε στα «Νέα» (2-3 Φλεβάρη). Μια βδομάδα μετά, ο Στουρνάρας που δήλωνε ότι δεν υφίσταται θέμα και ότι το λάθος έχει ήδη παρθεί υπόψη, εμφανίστηκε να έχει βάλει θέμα στο Eurogroup!

Είναι φανερό πως το προπαγανδιστικό επιτελείο της συγκυβέρνησης εκτίμησε ότι η προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ «πιάνει τόπο» και έβαλε τον Στουρνάρα να κάνει αυτές τις δηλώσεις, βγαίνοντας στον ΣΥΡΙΖΑ… από τ’ αριστερά. Εκεί, όμως, που η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθούσε ν’ αποκτήσει κάποιο πλεονέκτημα, ήρθε ο Ολι Ρεν και τους έκανε μαντάρα τα σχέδια, με τις δηλώσεις του και με τη δημοσιοποίηση της επιστολής που έστειλε στους υπουργούς-μέλη του Eurogroup. O Ρεν υποστηρίζει πως οι αστοχίες του ελληνικού Μνημόνιου οφείλονται στην πολιτική αστάθεια που κυριάρχησε στην Ελλάδα το 2012 (εννοεί τις εκλογές) και ελάχιστα στις όποιες λάθος προβλέψεις της τρόικας. Την πέφτει, μάλιστα, με κομψό τρόπο, στα στελέχη του ΔΝΤ που αναφέρθηκαν δημόσια και με «αυτοκριτική» διάθεση στο ζήτημα του περιβόητου «πολλαπλασιαστή».

Ο Ρεν έχει τους λόγους του και κάνει αυτές τις δηλώσεις. Πρέπει να υπερασπιστεί το γερμανο-ευρωπαϊκό κεφάλαιο από την επίθεση του αγγλοσαξονικού, η οποία υλοποιείται και με τις δηλώσεις των στελεχών του ΔΝΤ, ό-πως πολλές φορές έχουμε εξηγήσει. Τι ζητά το ΔΝΤ, λειτουργώντας ως εργαλείο του αγγλοσαξονικού κεφάλαιου; Να κάνουν η Γερμανία και οι σύμμαχοί της νέο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους, που αυτή τη φορά θα αφορά τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης, που κατέχουν πλέον το μεγαλύτερο μέρος του ελληνικού κρατικού χρέους. Αυτό κάποια στιγμή θα γίνει, όπως ομολογείται δημόσια πλέον, αλλά ακόμη δεν έχει έρθει ο καιρός. Πριν την τελευταία συμφωνία (Μνημόνιο-3), υπήρξε σύγκρουση στο Euro-group ανάμεσα στη Λαγκάρντ και τους υπουργούς με επικεφαλής τον Σόιμπλε. Σύγκρουση που έληξε με συμβιβασμό, ο οποίος ικανοποιούσε το γερμανικό σχεδιασμό και εν μέρει την απαίτηση του ΔΝΤ, με την επαναγορά μέρους του χρέους (με λεφτά που αφαιρέθηκαν από το νέο δάνειο, άρα από την ελληνική οικονομία). Κάπως έτσι θα εξελιχθεί η σύγκρουση ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο πόλους και στο μέλλον.

Σε κάθε περίπτωση, όμως, αυτό δε θα αφορά την κινεζοποίηση του ελληνικού λαού και την καταλήστευση κάθε πλούτου που παράγεται στην Ελλάδα. Τότε γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει σημαία του την κάλπικη αυτοκριτική του ΔΝΤ; Γιατί η στρατηγική του είναι το παραμύθιασμα του ελληνικού λαού. Το παραμύθι είναι πως υπάρχουν διαχειριστικές προτάσεις που μπορούν να βάλουν στην άκρη τη βαρβαρότητα των Μνημονίων. Αυτές τις προτάσεις υποτίθεται ότι θα τις υλοποιήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ δεν μπορούν να τις υλοποιήσουν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος, γιατί είναι όμηροι της Γερμανίας που τους έχει φακελωμένους ως μιζαδόρους της Siemens.

Ας ξαναδούμε, λοιπόν, το ζήτημα, από διαχειριστική σκοπιά. Δηλαδή, με το δεδομένο ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει «κρίση χρέους» (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ), την οποία πρέπει ν’ αντιμετωπίσει εντός της ζώνης του ευρώ (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ).

Ο περιβόητος «πολλαπλασιαστής» δεν είναι παρά μια τεχνική μεταβλητή, με την οποία ρυθμίζονται οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις. Δηλαδή, πρώτα καταλήγουν σε μια πολιτική συμφωνία, καθορίζοντας το οικονομικό αποτέλεσμα που θέλουν, και μετά βάζουν όποιον «πολλαπλασιαστή» βολεύει για να φαίνεται η συμφωνία τους «οικονομικά ορθή».

Το ελληνικό κράτος έπρεπε να αποπληρώσει τις δόσεις των χρεών του και να χρηματοδοτήσει τα ελλείμματα που εξακολουθούσε να παράγει κάθε χρόνο. Οταν το κόστος δανεισμού από τις «αγορές» έγινε απαγορευτικό (ουσιαστικά αρνήθηκαν να δανείζουν πλέον το ελληνικό κράτος), ήρθαν τα κράτη-μέλη της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ και έδωσαν κάποια δάνεια, τα οποία έφταναν ίσα-ίσα για την αποπληρωμή των προηγούμενων. Ταυτόχρονα, α-παίτησαν να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας, ώστε να μηδενιστούν τα νέα ελλείμματα, το μεγαλύτερο μέρος των οποίων οφειλόταν στην τακτικότατη αποπληρωμή των τοκοχρεολυσίων των προηγούμενων δανείων. Ηξεραν πολύ καλά, ότι αυτή η δημοσιονομική πολιτική, σε συνδυασμό με την κινεζοποίηση των εργαζόμενων του ιδιωτικού τομέα, θα προκαλούσε βαθιά καπιταλιστική ύφεση. Επρεπε, όμως, να παραμυθιάσουν τον ελληνικό λαό, ότι η ύφεση θα είναι πολύ μικρή και παροδική. Ετσι, διαμόρφωσαν τον «πολλαπλασιαστή» σε ύψος που να τους επιτρέπει να κάνουν αυτή την προπαγάνδα.

Εχει απόλυτο δίκιο ο Βενιζέλος όταν λέει ότι το λάθος στον «πολλαπλασιαστή» δεν ανακαλύφθηκε τώρα, επειδή το παραδέχτηκε ο Μπλανσάρ του ΔΝΤ, αλλά ήταν γνωστό από το 2011, όταν έπεσαν έξω οι προβλέψεις του πρώτου Μνημόνιου. Αυτό επαναλήφθηκε το 2012 και θα επαναληφθεί το 2013 και το 2014 (σίγουρα). Γιατί, λοιπόν, γίνεται ντόρος τώρα; Επειδή το «παραδέχεται» το ΔΝΤ, παίζοντας το δικό του παιχνίδι κόντρα στη γερμανοκρατούμενη Ευρωζώνη;

Πώς διαχειρίστηκαν την προδιαγεγραμμένη αποτυχία του προγράμματός τους οι τροϊκανοί; Με διαχειριστικά μέτρα, όπως το «κούρεμα», η μείωση επιτοκίων, η παράταση στην εξόφληση των νέων δανείων, η διετής παράταση στο πρόγραμμα των Μνημονίων. Με τον ίδιο τρόπο θα συνεχίσουν να διαχειρίζονται το πρόγραμμά τους και στο μέλλον.

Αν είχαν βάλει μεγαλύτερο «πολλαπλασιαστή» και ά-πλωναν το πρόγραμμα περισσότερο στο χρόνο, θα έπρεπε είτε να δώσουν περισσότερα δάνεια (για να καλυφτούν και τα δημοσιονομικά ελλείμματα που θα δημιουργούνταν) ή να προχωρήσουν σε «κούρεμα» από την αρχή και σε ποσοστό ψηλότερο απ’ αυτό που έκαναν. Σε κάθε περίπτωση, όμως, η σκληρή λιτότητα θα ήταν δεδομένη. Τα ίδια θα έλεγαν πάλι: «εμείς σας δανείζουμε, εσείς πρέπει να μηδενίσετε τα ελλείμματα».

Κι ενώ τα πράγματα στη βάση τους είναι εξαιρετικά απλά, έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο δεν αποκαλύπτει την ουσία, αλλά τη συσκοτίζει με μια αποπροσανατολιστική προπαγάνδα που μεγεθύνει κάποιες λεπτομέρειες και κρύβει την ουσία.
Ποια είναι η ουσία; Οτι στο βαθμό που σέβεσαι τη διεθνή ιμπεριαλιστική νομιμότητα και τη νομιμότητα του ευρώ, αναγκαστικά οι πιστωτές θα επιβάλουν τους όρους τους. Τα περιθώρια στο παζάρι είναι εξαιρετικά μικρά και ακόμα και αν τα εξαντλήσεις, το πολύ να χαλαρώσεις ελάχιστα τη δημοσιονομική λιτότητα και να επιβραδύνεις λίγο το ρυθμό της κινεζοποίησης. Και πάλι, όμως, θα σε βάλουν υπό επιτήρηση, γιατί αυτό δεν είναι ζήτημα του Μνημόνιου, αλλά ζήτημα της ίδιας της Ευρωζώνης. Εχουμε αποκαλύψει ότι όλα τα μέχρι τώρα Μνημόνια και οι βασικές ρυθμίσεις των εφαρμοστικών τους νόμων έχουν αυξημένη κοινοτική ισχύ, γιατί έχουν περιληφθεί αυτούσια σε αποφάσεις των Συμβουλίων της ΕΕ. Αυτό, όμως, το κρύβει ο ΣΥΡΙΖΑ, παρουσιάζοντας τα πράγματα σαν να είναι θέμα διαπραγμάτευσης με την τρόικα.

Ολη αυτή η παπαρο-προπαγάνδα με τον «πολλαπλασιαστή», λοιπόν, δεν κάνει τίποτ’ άλλο από το να καλλιεργεί φρούδες ελπίδες, ότι αρκεί να πάει ένας μάγκας πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες, να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να τους δείξει τον λάθος «πολλαπλασιαστή» και ν’ απαιτήσει να τελειώσουν τα Μνημόνια, πράγμα που θα γίνει!