ΝΑΖΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ

Οι αριστεροί και όχι μόνο, κατηγορούν τους Έλληνες εθνικιστές ως ναζιστές. Έτσι λόγω του επικρατούντος κλίματος αντιναζισμού καταφέρνουν να επηρεάζουν αρνητικά τον λαό ως προς την υπόθεση του ελληνικού εθνικισμού. Οι εθνικιστές, από την πλευρά τους, αντιμετωπίζουν την τακτική αυτή των…

αναρχοκομουνιστών πότε γινόμενοι απολογητές του ναζισμού και πότε ξορκίζοντάς τον. Έτσι άλλοι υπερασπίζονται με πάθος τον ναζισμό ενώ άλλοι γίνονται εχθρικότεροι προς αυτόν και από τους κομμουνιστές ακόμα. Ούτε όμως οι μεν ούτε οι δε εκφράζουν την αληθινή σχέση μεταξύ ναζισμού και ελληνικού εθνικισμού. Κι εκτός αυτού οι απόψεις τους δημιουργούν διχασμό και αντιπαλότητα εντός του εθνικιστικού κινήματος. Στο άρθρο αυτό θα προσπαθήσουμε να λάβουμε μια ξεκάθαρη θέση βασιζόμενοι στην ιστορική πραγματικότητα.

Ναζισμός ή γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός ονομάστηκε η εθνικιστική ιδεολογία που επικράτησε κατά τον μεσοπόλεμο στην Γερμανία όπως εκφράστηκε από τον Αδόλφο Χίτλερ και τους θεωρητικούς του τρίτου ράιχ. Μέχρι τότε ο εθνικισμός και ο φυλετισμός, αν και υπήρχαν ως ιδέες και συναισθήματα στους λαούς, δεν είχαν καταστεί ολοκληρωμένη ιδεολογία. Δηλαδή οι εθνικιστές δεν είχαν κατορθώσει να συγκροτήσουν ένα εθνικιστικό φιλοσοφικό σύστημα που να εξηγεί τον κόσμο και να απαντά σε όλα τα θεμελιώδη ερωτήματα του ανθρώπου. Μπορεί κι εμείς εδώ να είχαμε εθνικιστές διανοητές όπως ο Ίων Δραγούμης και ο Περικλής Γιαννόπουλος αλλά μόνο ο γερμανικός εθνικοσοσιαλισμός κατάφερε για πρώτη φορά ερμήνευσε τον κόσμο από εθνοφυλετική οπτική. Επισήμανε την αξία του αίματος και της τιμής, υπέδειξε νέο τρόπο οργάνωσης της κοινωνίας, πρότεινε θέσεις πάνω στην ηθική, την πολιτική και την οικονομία και γενικώς παρουσίασε με ολοκληρωμένο τρόπο τις εθνικιστικές-παραδοσιακές αντιλήψεις. Έτσι ο εθνικισμός από συναίσθημα απέκτησε σαφές ιδεολογικό υπόβαθρο κι μετετράπη σε πολιτικό-ιδεολογικό κίνημα ενάντια στην φιλελεύθερη αστική δημοκρατία και τον κομμουνισμό. Στον πολιτικό στίβο της Γερμανίας του μεσοπολέμου ο εθνικοσοσιαλισμός-ναζισμός, θριάμβευσε συντρίβοντας ιδεολογικά αμφότερους τους πολιτικούς του αντιπάλους.

Οι πατριώτες των άλλων χωρών όπως ήταν φυσικό είδαν με ενδιαφέρον τον ναζισμό. Διότι, παρά τον έντονο γερμανισμό του, εξέφραζε την εθνικιστική άποψη για τα πράγματα και επικράτησε των πολιτικών αντιπάλων του. Έτσι και στην χώρα μας δεν ήταν λίγοι οι εθνικιστές που έγιναν υποστηρικτές και θιασώτες του. Οι Έλληνες αυτοί κατά την περίοδο του μεσοπολέμου δημιούργησαν διάφορες πολιτικές οργανώσεις οι οποίες εντούτοις δεν κατόρθωσαν να βγουν από το περιθώριο της πολιτικής ζωής. Ο κύριος λόγος της αποτυχίας τους ήταν ο απόλυτος έλεγχος της χώρας μας από τους Άγγλους οι οποίοι, δια των ντόπιων τοποτηρητών τους, δεν ήθελαν με τίποτε την ενδυνάμωση τέτοιων πολιτικών τάσεων, καθώς μια πιθανή συμμαχία της Ελλάδος με τον άξονα θα αποτελούσε καίριο πλήγμα για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Μοιραίως, λοιπόν, οι Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές παρέμειναν στην σκιά, αν και κάποιοι από αυτούς, είναι η αλήθεια, εντάχθηκαν στο καθεστώς της 4ης Αυγούστου προσπαθώντας να διαδώσουν τις ιδέες τους και να ασκήσουν την επιρροή τους. Ο ίδιος ο Μεταξάς είχε επηρεαστεί βαθύτατα από τον ναζισμό πλην όμως ήταν πολιτικώς και στρατιωτικώς αδύνατο να απεξαρτηθεί από την δημοκρατική δύση και να ταχθεί με στο πλευρό του Άξονα.

Ούτως εχόντων των πραγμάτων, φθάσαμε στον β’ παγκόσμιο πόλεμο όπου η Ελλάς, δέσμια στο άρμα των δημοκρατών, μετά την επίθεση της Ιταλίας, ήρθε αντιμέτωπη με την εθνικιστική Ευρώπη. Εμφανίστηκε κατά τον τρόπο αυτό το παράδοξο φαινόμενο ένα καθεστώς που ιδεολογικά ανήκε στο ίδιο στρατόπεδο με την Γερμανία και την Ιταλία και στο αντίθετο με την Αγγλία να πολεμάει ενάντια στους ιδεολογικούς συγγενείς του συμμαχώντας με τους αντιπάλους του. Ενώ η Ελλάς από της 4ης Αυγούστου του 1936 είχε καταστεί κράτος αντικοινοβουλευτικό, αντιδημοκρατικό, αντικομουνιστικό και ολοκληρωτικό, βρέθηκε να πολεμάει τα φασιστικά κράτη στο πλευρό των δημοκρατικών. Συνεπώς ο B΄ παγκόσμιος πόλεμος για την Ελλάδα δεν ήταν ιδεολογικός. Η δικτατορία του Μεταξά δεν πολεμούσε τον φασισμό αφού φασιστική ήταν η ίδια, αλλά το Ιταλικό κράτος και στην συνέχεια το τρίτο ράιχ. Οι Έλληνες πατριώτες πολεμούσαν κατά των Γερμανών και των Ιταλών όχι κατά της ιδεολογίας τους.

Οι εθνικιστές αναμφίβολα πολέμησαν τους ξένους εισβολείς. Μερικοί ίσως με ανάμικτα συναισθήματα καθώς θα προτιμούσαν την σύμπλευση της χώρας μας μαζί τους κι όχι την σύγκρουση. Ωστόσο, εκ των πραγμάτων, δεν μπορούσαν να έχουν άλλη επιλογή καθόσον οι χώρες με τα εθνικιστικά καθεστώτα επιτέθηκαν στην πατρίδα μας. Στην συνέχεια όμως, αφού χάσαμε τον πόλεμο, οι Έλληνες εθνικιστές χωριστήκαν στα δυο. Η πρώτη μερίδα η οποία πίστεψε στην τελική νίκη του Άξονα έσπευσε να συνεργαστεί με τους κατακτητές για να εξασφαλίσει την πλεονεκτική θέση της Ελλάδος στην μελλοντική εθνικοσοσιαλιστική Ευρώπη. Η δεύτερη, πιο συντηρητική θεώρησε ότι τελικώς θα νικήσουν οι Άγγλοι και επέλεξε να αντισταθεί στην ξενική κατοχή. Δίκαιο αποδείχθηκε ότι είχαν αυτοί που τάχθηκαν στο πλευρό των Άγγλων.

Με την κατάρρευση του ελληνικού μετώπου και αφού το αγγλόδουλο πολιτικό κατεστημένο μάζεψε τα μπογαλάκια του και κίνησε για την Μέση ανατολή, υπό την προστασία των αφεντάδων του, κάποιοι εθνικιστές συνεργάστηκαν με τους γερμανούς και την ελληνική κυβέρνηση των δοσίλογων και κάποιοι άλλοι βγήκαν στο αντάρτικο. Πως κρίνεται η στάση τους; Αν θέλουμε να είμαστε δίκαιοι πρέπει να αναγνωρίσουμε πως ούτε οι μεν, ούτε οι δε, μπορούν να κατηγορηθούν υπό την προϋπόθεση ότι οι πράξεις τους απέβλεπαν στο συμφέρον του Έθνους. Φυσικά οι προθέσεις όλων των αληθινών εθνικιστών, όπου κι αν ανήκαν, ήταν εθνικές και γι’ αυτό θα αποτελούσε ύβρη αν σήμερα εκ του ασφαλούς τους κατακρίναμε. Μιλάω πάντα για τους ιδεολόγους και όχι για τους κατσαπλιάδες που σε τέτοιες περιστάσεις εμφανίζονται σε όλα τα στρατόπεδα.

Ναι, οι ακραιφνείς Έλληνες εθνικοσοσιαλιστές έσπευσαν προθύμως να συνεργαστούν με τους Γερμανούς ομοϊδεάτες τους που έβλεπαν ως απελευθερωτές και μελλοντικούς νικητές του πολέμου. Αυτό θεωρούσαν ότι ωφελούσε την Ελλάδα. Οι αγνοί αυτοί αγωνιστές αδίκως κατηγορήθηκαν αργότερα ως προδότες. Διότι πίστεψαν στην τελική νίκη του Άξονα και στην νέα Ευρώπη όπου θα δέσποζε η αναδυόμενη εθνικοσοσιαλιστική Ελλάδα. Η ελπίδα τους διαψεύσθηκε. Ο Άξων τελικώς ηττήθη και οι ίδιοι ως επί το πλείστον ακολούθησαν τους Γερμανούς κατά την αποχώρησή τους με πρόθεση να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων για τον εθνικοσοσιαλισμό. Άλλοι δεν τα κατάφεραν, φυλακίστηκαν ή εκτελέστηκαν ως προδότες από κομμουνιστές ή δημοκράτες. Και το χειρότερο πέρασαν στην συνείδηση του λαού ως προδότες. Έτσι είναι. Την ιστορία την γράφουν πάντα οι νικητές. Αν φυσικά οι Γερμανοί κέρδιζαν τον πόλεμο, σήμερα αυτοί θα ήταν οι ήρωες. Τότε θα έλεγαν πως οι εθνικοσοσιαλιστές απελευθέρωσαν την Ελλάδα από τους Άγγλους σιωνιστές και την ξενόδουλη πολιτική της ηγεσία. Και σήμερα θα καταδικάζονταν στην συλλογική μνήμη ως εγκληματίες πολέμου όχι οι Γερμανοί αλλά οι δημοκράτες και οι κομμουνιστές σύμμαχοί τους.

Οι άλλοι, που βγήκαν στα βουνά, πιστοί στο βασιλιά και τους παλαιοκομματικούς, ομοίως κινήθηκαν από άδολο πατριωτισμό. Οι εθνικιστές αντάρτες ενεπλάκησαν σε πόλεμο δολιοφθοράς των κατακτητών φρονώντας ότι σύντομα οι σύμμαχοι θα νικούσαν και οι κατακτητές θα εγκατέλειπαν την χώρα. Γι’ αυτό κατά την πρώτη φάση του αγώνα οι σχέσεις τους με τους συνεργάτες των γερμανών ήταν σαφώς εχθρικές με σημείο αναφοράς την ανατίναξη των γραφείων της ΕΣΠΟ. Αργότερα όμως, όταν αντελήφθησαν τον επερχόμενο κομμουνιστικό κίνδυνο, αποδέχθηκαν στις τάξεις τους χιλιάδες ταγματασφαλίτες και άλλους συνεργάτες των κατακτητών που βλέποντας την αρνητική για τους Γερμανούς πορεία των γεγονότων άρχισαν να διαχωρίζουν την θέση τους. Όλοι αυτοί οι εθνικιστές, κατά τον συμμοριτοπόλεμο ενωμένοι ως μια γροθιά, συνέτριψαν τον ξενόδουλο κομμουνισμό ο οποίος ήταν είναι και θα είναι η πεμπτουσία της εθνικής προδοσίας.

Εξήντα και πλέον έτη μετά, ο εθνικός χώρος θα πρέπει επιτέλους να συμφιλιωθεί και να μην παίζει το παιχνίδι των μπολσεβίκων εχθρών του έθνους. Τόσο αυτοί που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς όσο και αυτοί που τους πολέμησαν υπήρξαν εθνικιστές και καλοί πατριώτες. Πολέμησαν για την Ελλάδα και τους Έλληνες σε δύσκολες συνθήκες, θυσιάζοντας τα νιάτα τους και την ζωή τους για τους σκοπούς του Έθνους. Αυτοί ήταν που ενωμένοι συνέτριψαν στους σλαβοκομμουνιστές κι έσωσαν το Έθνος από την κομμουνιστική πανώλη. Γι’ αυτό δεν πρέπει να επιτρέψουμε ποτέ να κρίνουν εμάς οι ρυπαροί μπολσεβίκοι αλλά εμείς αυτούς που ήταν, είναι και όσο υπάρχουν θα είναι οι προδότες της φυλής. Σήμερα οι εθνικόφρονες καλούνται να επιδείξουν ενότητα και να υπερασπιστούν την πατρίδα όχι μόνο από τους αιώνιους προδότες αναρχοκομουνιστές αλλά και από την λαίλαπα της νέας τάξης πραγμάτων του εβραιοκαπιταλισμού. Στον αγώνα αυτό δεν υπάρχουν διαιρέσεις. Υπάρχουν μόνο Έλληνες ενωμένοι αγωνιστές που καλούνται να συντρίψουν τους προδότες.

Πίνδαρος Μακεδών