Οι Άνθρωποι, οι Αλυσίδες και το Άπειρο…

γράφει η Αντωνία Σοφού

Κάποιες φορές βάζουμε αλυσίδες στα πόδια μας.
Τις φτιάχνουμε περίτεχνα, από πολλούς πολλούς φόβους, από ανασφάλειες, από άγχος, από τρόμο, από δειλία, από πίεση, από ανησυχία.
Τις φτιάχνουμε, τις βάζουμε στα πόδια μας, και μετά αναρωτιόμαστε γιατί δεν μπορούμε να πετάξουμε…

Κουβαλάμε πάνω μας όλο μας το παρελθόν, όλες τις περασμένες εμπειρίες μας, και αναρωτιόμαστε γιατί νιώθουμε ανήμποροι να προχωρήσουμε.
Μπαίνουμε στα στενά όρια των ανθρώπινων επινοήσεων, όπως το χρόνο, τα χρήματα, την εργασία, τα πρέπει, και αναρωτιόμαστε αν η ζωή που ζούμε έιναι δική μας ή μας την έχουν επιβάλλει.

Απαλλαγείτε. Απλά.
Αποφασίστε το. Και κάντε το τώρα.

Γιατί η ζωή μας δεν ανήκει σε κανέναν άλλο πέρα από τον εαυτό μας.
Δεν ανήκει στο παρελθόν, δεν ανήκει στο μέλλον. Ανήκει μόνο στο τώρα.
Στη σκέψη της στιγμής, στην αναπνοή της στιγμής, στην απόφαση της στιγμής, στην κίνηση της στιγμής, στο βλέμμα της στιγμής.

Και κάθε στιγμή, ας αντανακλά Αυτό που Είσαι.
Ένας υπέροχος Δημιουργός.
Διάλεξε, λοιπόν, τι θέλεις να δημιουργείς κάθε φορά.
Διάλεξε ποιο θα είναι το νόημα της δικής σου ζωής.
Το άγχος και ο φόβος,
ή η Ύψιστη Χαρά;
Θα παραδοθείς στους θορύβους και στον πόνο και στη θλίψη
ή θα παραμείνεις εστιασμένος στην ηρεμία της ψυχής σου;

Και το Σύμπαν αναμένει την επιλογή σου…