Η βία «εντός των τειχών»

παραμέτρους, που ορίζουν με έμμεσο τρόπο τις κοινωνικές συνιστώσες και διαμορφώνουν ένα υποκριτικό πλαίσιο στις διαπροσωπικές σχέσεις. Πίσω από τα κλειστά παράθυρα και την καλοστημένη εικόνα μιας «καθωσπρέπει» οικογένειας κρύβεται συχνά μία τραγική ιστορία, που όταν κάποτε φτάσει να γίνει δημόσια, τότε η υποκρισία γίνεται ακόμη μεγαλύτερη… Οι γείτονες που είναι πολλές φορές γνώστες της κατάστασης δηλώνουν άγνοια, διασκεδάζοντας την αδράνειά τους για όσα τόσο καιρό γνώριζαν και δεν έπρατταν το παραμικρό.

Η βία «εντός των τειχών» είναι «ταμπού» και κανείς δεν τολμά να παρέμβει, σεβόμενος την οικογενειακή σιωπή, συναινώντας σε ένα αθέατο έγκλημα, συντηρώντας και αναπαράγοντας τους κυριαρχικούς ρόλους, που ορίζουν τις σχέσεις εξουσίας μέσα στην ίδια τη δομή της οικογένειας. Η σιωπή, όμως είναι συνενοχή…

Η βία μέσα στην οικογένεια, αφορά τους πιο αδύναμους, με δράστες τους πιο δυνατούς, όπως ισχύει στο «νόμο» της ζούγκλας… Τα θύματα της βίας μέσα στο σπίτι είναι συνήθως γυναίκες, παιδιά, άτομα με ειδικές ανάγκες, ηλικιωμένοι, άτομα με ψυχικές διαταραχές. Τα θύματα σιωπούν από ανάγκη, οι δράστες για να μην αποκαλυφθεί η ενοχή τους. Οι γείτονες και οι συγγενείς για να κρατήσουν τα προσχήματα. Και αυτός ο κύκλος της βίας επαναλαμβάνεται και όταν το θύμα απευθυνθεί ακόμη και σήμερα σε κάποια υπηρεσία, πολλές φορές αποθαρρύνεται να ζητήσει βοήθεια, εξαιτίας του φόβου της κοινωνικής κατακραυγής.

Τα συνήθη θύματα

Η βία κατά των γυναικών ιδιαίτερα όταν γίνεται μέσα στο ίδιο τους το σπίτι είναι δυστυχώς δύσκολο να καταγγελθεί, τη στιγμή που η γυναίκα ακόμη και σήμερα βιώνει μια σεξιστική διάκριση στην κατανομή των υποχρεώσεων του νοικοκυριού, στο εργασιακό περιβάλλον, στη θρησκεία, στη γειτονιά. Σε αυτό το παθητικό πλαίσιο ευνοείται η άσκηση βίας εναντίον των γυναικών, που ασκείται συνήθως από έναν παλικαρά σύζυγο, από έναν αυταρχικό πατέρα, σε ένα περιβάλλον που συνήθως η σωματική και ψυχολογική βία θεωρείται ένα φυσιολογικό γεγονός.

Οι γυναίκες, τα παιδιά και οι ηλικιωμένοι είναι τα άτομα που υπόκεινται στη βία από το συγγενικό τους περιβάλλον, πολύ περισσότερο από όσο νομίζει κανείς! Όπως υπολογίστηκε από τον τομέα ενημέρωσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, 1 στις 5 γυναίκες υπήρξε θύμα ξυλοδαρμού, τουλάχιστον μία φορά από τον άντρα της, γεγονός που αποδεικνύει ότι οι γυναίκες κινδυνεύουν να πέσουν θύματα βίας περισσότερο μέσα στο σπίτι τους, παρά έξω από αυτό! Σε μεγαλύτερο ποσοστό παρουσιάζεται η ψυχολογική βία που ασκείται από τον σύζυγο, βία που αναφέρεται στον πλήρη οικονομικό έλεγχο των εσόδων και των εξόδων της γυναίκας από τον άνδρα της, στον έλεγχο των σχέσεων και των ανθρώπων που συναναστρέφεται και σε άλλες «μικροεξουσίες», που κρατά ο σύζυγος για τον εαυτό του. Μπορεί η ψυχολογική βία να μην καταλήγει πάντα σε σωματική βία, σίγουρα, όμως, η ψυχολογική βία δεν παύει να είναι μία κακοποίηση.

Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο κορίτσια σε μικρές ηλικίες να κακοποιούνται μέσα στο οικογενειακό τους περιβάλλον. Πολλές φορές πέφτουν θύματα βιασμού, ή σεξουαλικών επιθέσεων από τον πατέρα τους, έναν συγγενή τους ή κάποιον οικογενειακό φίλο. Μάλιστα, η αποκάλυψη ενός τέτοιου περιστατικού καλύπτεται από έναν μανδύα σιωπής, τη στιγμή που ένα τέτοιο γεγονός θεωρείται ύψιστη ντροπή για την οικογένεια και δυστυχώς το μόνο θύμα παραμένει το άτομο που έχει υποστεί την κακοποίηση και ο δράστης ατιμώρητος. Συνήθως, η υποκρισία και η αδιαφορία των περιοίκων φθάνει ως το σημείο να δικαιολογούν τον ξυλοδαρμό της γυναίκας και του κοριτσιού, ιδιαίτερα σε περιοχές που το πρότυπο του παλικαρά συζύγου συντηρείται και αναπαράγεται…